Het eerlijkheidsexperiment

Clare Pooley

Wat zou er gebeuren als je aan een wildvreemde de waarheid over jezelf vertelt?

Iedereen liegt over zijn leven. Wat zou er gebeuren als je aan een wildvreemde de waarheid vertelt? Dit is de vraag die de 79-jarige
weduwnaar Julian Jessop stelt op de eerste pagina van een groen schrift dat hij achterlaat in een café. Op de kaft van het schriftje staat ‘Het eerlijkheidsexperiment’. Monica, de eigenaresse van het café, ziet het schrift liggen en besluit de uitdaging aan te gaan en de waarheid over haar leven in het schrift op te schrijven. Ze legt het weer terug op tafel en zo gaat het door: vijf andere mensen zullen het boekje vinden en na het lezen van de persoonlijke verhalen van anderen hun eigen waarheid op papier zetten. De wens van de oude Julian Jessop wordt vervuld op de meest onverwachte en hartverwarmende wijze.

  • Productcode (EAN): 9789403186801
  • Verschijningsdatum: 14/07/2020
  • Aantal bladzijden: 412
  • Uitgeverij: Cargo
  • Prijs : € 19,99

Over de auteur :

Clare Pooley werkte jarenlang in de reclamewereld. Ze woont in Londen en is nu fulltime schrijver. Het eerlijkheidsexperiment is haar debuutroman, die in meer dan 22 landen zal verschijnen.

Over het boek :

Ik werd aangetrokken door de opvallende, kleurrijke cover. De titel sprong mij ook in het oog. Was het een roman of een non-fictie? Het is wel degelijk een roman, en wat voor een! Het idee op zich van dat groene schriftje, dat zouden we eigenlijk ook eens moeten toepassen op ons leven en zien wat het met ons doet…

Nu ik die eerste zinnetjes nog eens herlees, snap ik totaal waarom ze die gekozen heeft. “Ring the bells that still can ring, Forget your perfect offering, There is a crack in everything, That’s how the light gets in. (Leonard Cohen)

Niemand zingt het beter dan Leonard Cohen.

Het verhaal begint onmiddellijk met Monica, het hoofdpersonage. Ze vindt een doodgewoon, groen schriftje in haar café. Met als titel : Het eerlijkheidsexperiment. Binnenin staat er een adres. Eerst staan er een paar interessante vragen in die we ook aan onszelf kunnen stellen : Hoe goed ken je de mensen in jouw naaste omgeving? Hoe goed kennen ze jou? Zou je het merken als ze in de problemen zaten of als ze dagenlang hun huis niet uit komen? Iedereen liegt over zijn leven… Julian Jessop, een 79-jarige man heeft zijn verhaal neergepend in dit schriftje en hoopt dat iemand dit zal lezen en ook zijn of haar verhaal zal neerschrijven en dan ergens leggen. Wat zal dat met zich meebrengen? Misschien gebeurt er niets… Misschien verandert je leven door dat te vertellen, of het leven van iemand anders die je nog niet kent… Daar wil Julian achter zien te komen. 

Elk hoofdstuk begint met de naam van een personage. In het totaal zijn er 7 belangrijke personages. De hoofdstukken wisselen af volgens de personen voorkomen in het verhaal. Je leest vanuit het standpunt van die persoon. Het schriftje komt telkens in het bezit van een andere persoon, die ook zijn of haar verhaal schrijft, maar ook iets onderneemt voor iemand anders… Zo komen ze eigenlijk allemaal in contact met elkaar. Elk verhaal is uniek en brengt de bal verder aan het rollen. Het is heel mooi om te zien hoe die mensen mekaars leven gaan beïnvloeden, hoe bepaalde onderlinge relaties ontstaan. En dat allemaal door een doodgewoon, groen schriftje.

Monica leest het verhaal van Julian, googlet hem en beslist iets voor hem te doen. En dan verder komt het schriftje in handen van Hazard, een jongeman die een serieus drank- en drugsprobleem heeft. Monica komt steeds weer aan bod en zo lees je hoe zij telkens reageert op al die mensen. Elke volgende persoon leest dan het verhaal van de vorige. Ik wil niet te veel verklappen, want het zit echt heel goed in mekaar. Er zit ook veel humor in de personages, ondanks hun tragiek. Ik moest regelmatig eens glimlachen bij sommige reacties. Het is zeker geen triestig verhaal, eerder hoopgevend. Het is heel empathisch en met kennis van zaken geschreven. Ik zou eigenlijk ook wel graag meedoen aan zo’n experiment en zien wat er gebeurt. In een tijd van online zijn, is dit een mooie afwisseling…

Even kort de personages situeren :

Julian Jessop : Hij start het schriftje op en vertelt als eerste zijn verhaal. Hij is 79 jaar jong en voelt zich erg eenzaam sinds zijn vrouw gestorven is. (Later in het verhaal veranderen deze “feiten”)

Monica : Zij was jurist in een groot, prestigieus bedrijf maar voelde zich gelukkiger om een gezellig café open te houden. Zij wou mensen samenbrengen.

Hazard : Had vroeger een goedbetaalde job in de city maar leefde van feesten, drank en drugs. Hij trok naar Thailand om tot zijn positieven te komen en af te kicken. Daar leert hij Riley kennen.

Riley : Komt uit Australië en is een beeld van een jongeman met een heel goed karakter. Na zijn ontmoeting met Hazard in Thailand vindt hij het schriftje en leest over Monica…

Betty Wu : De grootmoeder van Baz. Heeft een Chinees restaurant en kan heerlijk koken.

Alice : Een jonge vrouw die gehuwd is met Max maar sinds ze een kindje heeft, gaat het moeilijker. Ze is een influencer en heeft heel veel volgers op instagram. Ze is eraan verslaafd en drinkt ook meer dan ze eigenlijk mag…

Lizzie : Is een prachtige, lieve en behulpzame vrouw van 65. Zij heeft een parttimebaantje bij Mummy’s Little Helper. Zij helpt Alice dan ook uiteindelijk na het lezen van haar verhaal.

Mary : Is de vrouw van Julian. Over haar vertel ik liever nog niets. Dat moet je lezen!

Nog iets over het einde van het verhaal : Er is een epiloog die nogal verrassend is. Het dankwoord van de auteur is hoopgevend want het eerlijkheidsexperiment is een heel persoonlijk verhaal. Net als Alice leidde ze vijf jaar geleden een schijnbaar perfect leven. Maar de waarheid was anders. Ze was ook verslaafd zoals Hazard; verslaafd aan dure, goede wijnen. Uiteindelijk wou ze stoppen en ervoor uitkomen. Ze schreef alles op haar blog en dat blog werd een boek : The Sober Diaries. (Onderaan zie je een filmpje waar Clare Pooley uitleg geeft over haar leven.)

Enkele mooie quotes :

p. 12 : Ik leerde haar pas waarderen toen ze er niet meer was.

p. 13 : … realiseerde ik me dat ik onzichtbaar was geworden. Ik was teruggemetamorfoseerd van vlinder naar rups.

p. 18 : Julian droeg zijn eenzaamheid als een paar oude, slecht passende schoenen. Hij was eraan gewend geraakt – ze waren in veel opzichten lekker gaan zitten -, maar mettertijd gingen zijn voeten er wel naar staan en kreeg hij eeltplekken en knobbels die niet meer zouden verdwijnen.

p. 20 : Dankzij dit schrift zou ten minste één iemand hem écht zien. En het schrijven erin was een troost geweest, alsof hij de veters van die ongemakkelijke schoenen had losgemaakt en zijn voeten eindelijk wat meer ruimte kregen.

p. 29 : Ze had soms het gevoel een oude Ford Fiesta te zijn die met panne op de vluchtstrook stond terwijl iedereen haar voorbijzoefde.

p. 42 : Mijn biologische klok tikt zo luid dat hij me ‘s nachts wakker houdt.

p. 66 : Julians lievelingspotloden waren zo vaak geslepen dat je ze nauwelijks meer kon vasthouden, maar hij kon ze niet weggooien. Het waren oude vrienden.

p. 82 : Het was Julian al opgevallen dat elke nieuwe deelnemer de dynamiek en de sfeer van de hele groep veranderde, alsof je een nieuwe kleur op een palet mengde. Riley voegde geel toe. Geen bleek lichtgeel, geen diep cadmiumgeel, geen donker oker, maar het heldere, warme geel van zonneschijn. Iedereen leek warmer, energieker.

p. 84 : Hij leek volkomen bij de groep te passen, als het laatste ingrediënt van een recept.

p. 111 : Gisteren is historie, morgen is mysterie, vandaag is een geschenk.

p. 111 : Niet de gelukkige mens is dankbaar, maar de dankbare mens is gelukkig.

p. 116 : “Als je kracht bestrijdt met hardheid, breken ze allebei. Tai chi weerstaat hardheid met zachtheid zodat aanvallende kracht zichzelf uitput. Het is ook filosofie voor leven, begrijp je?”

p. 126 : Hazard voelde zich als een schrijver die een verhaal was begonnen, maar halverwege waren zijn personages aan de wandel gegaan en begonnen ze hun eigen leven te leiden.

p. 142 : Ik denk dat het opschrijven iets magisch heeft bewerkstelligd, want mijn leven is sindsdien echt veranderd.

p. 161 : Hij hoorde zijn knieën krakend tegen de oefening protesteren.

p. 194 : Hazard keek Riley aan als een kind dat weet dat hij te veel vraagt maar het toch probeert, want je weet maar nooit.

p. 201 : De waarheid is vaak niet mooi, niet inspirerend. Pas niet in een Instagramvierkantje.

p. 287 : Met Riley ergens heen gaan was alsof je een roze bril droeg : alles zag er zoveel mooier uit.

p. 302 : Het is net of iedereen een stukje van me heeft, behalve ikzelf.

https://www.facebook.com/SoberMummy/

Regelmatig wordt Emmeline Pankhurst vernoemd. Wie was zij? Vele vrouwen kennen die naam wel…

Emmeline Pankhurst werd geboren op 15 juli 1858. Haar vader, Robert Goulden, kwam uit een familie van politieke activisten. De moeder van Emmeline, Sophia Crane, was ook een politieke activiste, afkomstig van het eiland Man. Toen Emmeline een klein meisje was, steunden haar beide ouders de beweging om de slavernij af te schaffen.

Toen ze twintig jaar oud was, ontmoette ze een advocaat en politiek activist, die voorstander was van vrouwenkiesrecht en onderwijshervorming. Op hem werd ze verliefd. Zijn naam was Richard Pankhurst, en hij was 24 jaar ouder dan Emmeline. Ze trouwden en kregen vijf kinderen.

Emmeline Pankhurst was een charismatische leider van de suffragettebeweging en vocht onvermoeibaar voor het vrouwenstemrecht.

De invoering van vrouwenkiesrecht leidde tot universele participatie en gelijk stemrecht binnen de democratie. In de hele wereld streden vrouwen voor gelijk stemrecht ten tijde van de Eerste Feministische Golf. Emmeline Pankhurst was het boegbeeld in de strijd om vrouwenkiesrecht in Groot-Brittannië. Al jong ontwikkelde Emmeline zich tot feministe. Na haar huwelijk met feminist Richard Pankhurst breidde die ontwikkeling zich uit. Vanaf 1889 zette zij zich actief in voor de strijd om gelijk stemrecht. In 1903 richtte zij de Women’s Social and Political Union op. Deze vereniging gebruikt militante technieken om hun doel te bereiken en leden worden dan ook meer dan eens opgepakt. De inzet van Emmeline Pankhurst en andere zogenoemde ‘suffragettes’ leidde in 1928 tot de invoering van algemeen vrouwenkiesrecht in Groot-Brittannië.

**************************************

Dit boek is een grote aanrader! Ik las het met veel plezier! Het was pakkend, eerlijk, ontspannen, grappig, levensecht !

Clare Pooley zegt : “Ik ontdekte dat eerlijk zijn over je leven werkelijk wonderen kan verrichten en het leven van heel veel mensen ten goede kan veranderen.”