Mister Willing gaat naar het zwembad.

Het is woensdagmiddag en Jamila verveelt zich steendood. Ze hangt in de zetel en staart naar de gutsende regen die tegen het raam klettert. Er is niets op tv dat ze leuk vindt. Ze heeft ook geen zin om te lezen, zelfs Mister Willing kan haar niet bekoren. Hij zit in de speelgoeddoos verstopt tussen de Playmobil figuurtjes en een enge pop met stijf vlashaar, dat een beetje kriebelt aan z’n neusje. 

Mama maakt zich zelfs een beetje zorgen om haar, en was al komen vragen of ze misschien ziek aan het worden is. 

Neen hoor, lieve kinderen. Jamila is helemaal niet ziek , maar ze verveelt zich gewoon. 

Ze zou een hobby moeten hebben, zodat ze haar tijd nuttig kan invullen. 

Hebben jullie ook een hobby, lieve kinderen? 

Ja, leuk nietwaar. Tekenen, knutselen of een schilderijtje maken, vind ik zo fijn. 

Jamila zou ook naar de balletklas kunnen gaan of naar de muziekschool. Vele kinderen vinden dat leuk. 

Laten we even terugkeren naar het verhaal, want ik denk dat Jamila iets wil vragen aan haar mama. 

“Mams, wat kan ik doen? Weet jij soms iets leuks , want ik verveel me te pletter?”, vraagt Jamila. 

“Samen een taart bakken, misschien?”, stelt mama voor. 

“Hé neen, daar heb ik echt geen zin in.” 

“Oké dan…laten we gaan zwemmen. Het is al zo lang geleden en wat sport kan nooit kwaad,” zegt mama enthousiast. 

Jamila denkt even na…en zegt dan: “Oh wat een goed idee, mama! Dat lijkt me superleuk.” 

Ze springt opgewekt uit de zetel en rent door de gang naar haar slaapkamer, om haar sporttas te maken. 

Ze stopt er een badhanddoek in met de afbeelding van “Frozen”, een klein handdoekje voor haar voetjes en een knalgeel badpak. 

“Jamila, vergeet je badmuts niet. Enne…de shampoo, die neem ik wel mee hoor!”, roept mama. 

“Oké mams. Mag ik Mister Willing meenemen naar het zwembad?”, vraagt ze nog snel. 

“Mwah…alleen als je hem in je sporttas laat zitten. Je tas moet sowieso in de locker,” antwoordt mama. 

“In de wat?”, vraagt Jamila, terwijl ze wild door de woonkamer rent om Mister Willing te zoeken. 

“In de locker , Jamila; dat is een opbergkastje dat op slot kan, zodat je spullen niet gestolen worden.” ,verduidelijkt mama. 

Jamila loopt door de woonkamer te ijsberen. Haar handen in haar zij en dan volgt er een diepe zucht. “Waar hang je nu weer uit, Mister Willing?” , roept ze geïrriteerd. 

Mister Willing hoort zijn naam roepen en vraagt aan het Playmobilmannetje om op zijn trompet te blazen. Het Playmobilmannetje haalt diep adem en blaast zo luid hij kan op zijn trompetje. 

“Tuuuut, tuuut!”, klinkt het uit de speelgoeddoos. 

Jamila hoort meteen het geluid en loopt naar de grote doos, die in de speelhoek staat. Ze tilt het deksel op en glimlacht bij het zien van haar lievelingsknuffel. 

“Daar ben je, jij gek konijn,” zegt ze vrolijk en ze neemt het konijn uit de doos. De pop trekt een zuur gezicht, omdat ze niet mee mag en de Playmobilmannetjes zijn tevreden, omdat ze nu meer plaats hebben om tikkertje te spelen. 

Mister Willing is blij omdat hij mee mag naar het zwembad. 

Wat een avontuur staat hem weer te wachten, hé lieve kinderen? 

Zijn jullie ook zo benieuwd? 

Even later zitten Jamila en Mister Willing op de achterbank van mama’s auto op weg naar het zwembad. 

Mister Willing heeft een lichtgroen zwembroekje aan met rode bolletjes, ook al mag hij niet in het water. 

Jamila zit te glunderen naast het konijn. Ze is blij dat ze dit sportief gebeuren kan delen met haar lievelingsknuffel. Het zal weer een dag worden met een gouden randje, vermoed ik. 

Eenmaal aangekomen, parkeert mama de auto op de parking voor het zwembad. 

“Wauw mama, wat is het hier groot!”, roept Jamila opgewonden bij het aanschouwen van het gebouw. Ze drukt haar neus plat tegen de autoruit en ziet een cirkelvormig gebouw met een glazen koepel erboven. Uit de koepel schijnt er een lichtblauwe gloed en fonkelen er witte sterretjes. 

Jamila is onder de indruk en dan moet ze nog binnengaan, stel je voor. 

“Het lijkt wel een grote pralinedoos van een reus,” fluistert ze Mister Willing toe. Ze gaan naar binnen en mama betaalt voor de tickets aan de kassa. Ze krijgen twee inkomkaartjes waar “Tropisch paradijs” op prijkt. 

Jamila huppelt fier achter mama aan, met haar sporttas in de hand waar het gekke konijn half uitsteekt. Mister Willing snuift zijn neusje op en ruikt opeens iets goor. “Wat stinkt hier zo vies?”, fluistert hij haar toe. 

“Oh, dat is chloor; een product dat ze bij het water doen om te ontsmetten,” zegt Jamila zachtjes. 

Ze nemen elk een kleerhanger mee naar hun verkleedhokje, en kleden zich snel om. 

Vijf minuten later komt Jamila in haar kanariegeel badpak tevoorschijn met Mister Willing aan haar hand. 

Mama staat haar al op te wachten aan de opbergkastjes. Er is een hele wand gevuld met kastjes waar nummers op prijken. Zij hebben kastnummer VIJF. 

“Jamila, meisje wat ben je schattig met dat badpakje,” zegt mama opgewekt. 

Jamila draait fier in het rond, en werpt dan een geluksknipoog naar Mister Willing. 

Laten we onze spullen eerst hier opbergen, nadien gaan we douchen vooraleer we in het water springen,” zegt mama uitgelaten. 

“Toe mama, mag ik Mister Willing meenemen naar het water, dan kan hij toekijken,” zeurt Jamila en ze trekt een pruillip. Meestal is mama hiervoor gevoelig en zwicht ze meteen, maar deze keer hielp het niet. Ze moest Mister Willing in de locker achterlaten had mama haar uitgelegd, want er gelden strenge regels die IEDEREEN moet respecteren in het zwembad. Er hingen informatieve borden met tekeningen die dat duidelijk maakten.

 

Zo waren er ook badmeesters die rondliepen om alles in de gaten te houden. Ze droegen een rood met geel uniform, zodat ze herkenbaar waren voor de badgasten. Jamila zag dat ze teenslippers aanhadden en er bengelde een fluitje aan een koordje om hun hals. 

Jamila voelde een kleine drang opkomen, om eens hard op dat fluitje te blazen, maar werd afgeleid door mama die haar onder de douche trok. Nadat ze kort gedoucht hadden, (goed voor het milieu) gingen ze het zwembad verkennen. 

Rechts was er een zwembad voor de allerkleinsten, met een heuse glijbaan. Er dreven zelfs worsten in bonte kleuren, eilandvlotjes en duikringen op het water. Aan de linkerkant had je een diep zwembad voor de gevorderden. Langs de rand waren rustplaatsen, die opgesmukt waren met tropische nepbomen. Er klonk zachte muziek en aan het plafond scheen er een blauw licht met fonkelende sterretjes. 

“Wauw mams…wat is het hier prachtig!”, zei Jamila die onder de indruk was. 

“Inderdaad meisje, ik ben blij dat we gekomen zijn. Kom we gaan lekker zwemmen,” zei mama en Jamila volgde gezwind en daalde het trapje af om in het water te gaan. 

Ondertussen zat Mister Willing in het opbergkastje en hij verveelde zich mateloos. Hij hoorde het gejoel van spelende kinderen weerklinken in zijn donker kastje en was reuzebenieuwd. Hij wou eruit en snel, want hij was helemaal niet tuk om opgesloten te zitten tussen stinkende laarzen van grote mensen. 

Hij wrong zich in alle bochten en ging er heus door zweten. Het kastje gaf hem een beklemmend gevoel en dat maakte hem opeens ijzersterk. Hij gaf zo’n ferme schop tegen het deurtje, dat het vanzelf openging. 

“Leve de vrijheid”, gilde Mister Willing uitgelaten en hij glipte weg uit het stinkkastje. 

Hij draaide z’n kop eerst naar links, dan naar rechts en zag dat de kust veilig was. 

Als dat maar goed afloopt, lieve kinderen. Ik vrees dat Mister Willing hier een beetje de regels gaat overtreden. 

Hij verstopte zich eerst achter een kleine muur nabij de douches en kon zien hoe een mollige dame haar haren stond te wassen. Het schuim liep langs haar dikke benen omlaag en verdween in een afvoerputje. 

“Interessant”, zei Mister Willing ondeugend en sprong dan bliksemsnel over het muurtje, zodat hij in de EHBO-kamer uitkwam. 

Daar keek hij zijn ogen uit, want er stond een leger reddingspoppen gereed om aan te vallen. 

Zo zag hij ook twee draagberries aan de kant staan, een EHBO-koffer, enkele zuurstofflessen, een ziekenbed en piepkleine flesjes om de waterkwaliteit te testen. Het leek wel een klein labo uit een Harry Potterverhaal. 

Hij sprong op het bureau van de redders en kon zo makkelijker door het raam kijken, dat zicht bood op het zwembad. 

Hij strekte zijn halsje en zag Jamila’s badmuts eenzaam dobberen op het water. 

“Hé Jamila, je bent toch niet verdronken zeker”, riep hij angstig met z’n grote knoopogen, maar al gauw kwam haar hoofd boven water piepen en lachte ze haar tanden bloot. 

“Oef”, zei hij opgelucht en zijn oogjes werden een heel klein beetje vochtig of misschien was het door die chloorlucht, dat kan ook. 

Dan zocht hij naar mama en zag dat ze een praatje maakte met één van de redders. 

“Hij wapperde met z’n hangoren om haar te verwittigen, zodat ze zou uitkijken naar Jamila. Stel je voor dat Jamila verdronk, omdat haar mama zo nodig haar badpak hoefde te showen langs de zijlijn. “ONGEHOORD”, gilde hij en hij klakte afkeurend met zijn tong. 

Het leek of mama de boodschap begrepen had, want even later wandelde ze nietsvermoedend terug naar het zwembad. 

Jamila zwom nu met gestrekte armen, terwijl ze een waterplankje vasthield. Ze maakte schaarbewegingen met haar benen en zwom zo snel als een pijlinktvis naar de overkant. 

Mister Willing begon spontaan te applaudisseren om haar puike zwemprestatie. Die had ze natuurlijk te danken aan haar zwemlessenreeks van vorig jaar. Wat was Jamila toch een sportief meisje, dacht Mister Willing en hij was een klein beetje jaloers op haar. 

Eigenlijk hoefde hij niet jaloers te zijn, want in het kerstverhaal was hij een echte HELD geweest. Weten jullie dat nog, lieve kinderen? 

Opeens klonk er een schelle fluittoon en de redder maande de mensen aan om het zwembad te verlaten. Het zwembad ging bijna zijn deuren sluiten. 

Jeetje Mister Willing rep je als de bliksem terug naar het opbergkastje!!! 

KOMAAN HUPPAKEE!!! 

Mister Willing schoot razendsnel, over en door en onder dingen….zodat hij uiteindelijk in het stinkkastje nummer… VIJF kon wippen. 

Jamila en haar mama kwamen nietsvermoedend uit het water en gingen eerst douchen. Even later “klik-klak”, ging het deurtje van de locker open en toverde Mister Willing zijn onschuldige grimas op zijn snoet. Ja, zelfs jij weet dat Jamila hieraan niet kan weerstaan. Ze vloog hem zielsgelukkig om de hals en knuffelde Mister Willing minutenlang. 

Een kwartiertje later zat Jamila op de achterbank met natte haartjes, naast haar beste vriend; Mister Willing. Ze voelde zich moe, maar tevreden, want het was weer een onvergetelijke dag geweest. 

En… wanneer er een einde komt aan ons avontuur, dan gaan de oogjes toe en komt er een mooie droom aan. 

Slaapwel, lieve kinderen….