De midlifeclub Karin Belt

De Midlifeclub                       Karin Belt

Korte inhoud : In De midlifeclub, de spannende feelgoodroman van Karin Belt, worstelen vier vrouwen met het feit dat ze ouder worden. Ze naderen de middelbare leeftijd, met alle gevolgen van dien. Wanneer Femke drie nieuwe vriendinnen leert kennen, gaat ze met hen mee op vakantie in de hoop de ondernemende, aantrekkelijke vrouw die ze ooit was terug te vinden. Gaandeweg blijkt dat ze de plaats inneemt van vriendin nummer vier, die altijd meeging, maar spoorloos verdwenen lijkt te zijn. Femke gaat op onderzoek uit naar de waarheid, maar niet iedereen is daar blij mee…

Over de auteur : Karin Belt, 44 jaar, samenwonend met Henry, haar twee kinderen en een parkiet. Ze wonen in Eindhoven. Na een afgeronde studie Geschiedenis wilde ze les gaan geven, maar is per ongeluk in de vliegwereld verzeild geraakt. Ze dacht een jaartje als stewardess te gaan vliegen, om wat van de wereld te zien. Maar ze vond het reizende leven zo geweldig dat ze is blijven ‘hangen’. De laatste jaren heeft ze de vrije tijd, wanneer ze op een bestemming verblijft, besteed aan schrijven. Ze heeft een paar schrijfwedstrijden gewonnen, o.a. van Flair, Viva en de Telegraaf.

Met De midlifeclub debuteert ze glansrijk bij de alombekende uitgeverij Ambo/Anthos.  Daar vonden ze dat dit verhaal een grote groep vrouwen kon aanspreken.  En er was een goed evenwicht tussen ervaring van de veertigers en  spanning.

Eigen mening : De Midlifeclub vertelt het verhaal van 4 jonge veertigers die samen op reis gaan naar een afgelegen huisje in Frankrijk.  Ze willen zichtzelf terugvinden en ook op zoek gaan naar hun diepste ik.  Ze geloven dat ze gedurende de vorige jaren van hun leven, in een bepaalde rol geduwd zijn.  Ze willen die verschillende verborgen vrouwen terugvinden.  Femke gaat mee als nieuwe vierde vriendin.  Gaandeweg het verhaal merkt ze dat ze de plaats inneemt van iemand die erg op haar leek en nu verdwenen is.  Van dan af aan voelt ze dat er iets niet klopt.  Ze strijdt met haar eigen problemen, maar merkt dat de vriendinnen ook vechten met hun demonen.  Ze willen allemaal hun verborgen vrouwen vinden.

Ik vond dit een heel goed en spannend boek omdat ik ook dingen en gevoelens van mezelf herkende.  Het deed me terzelfdertijd ook eens nadenken over mijn leven als vrouw.  Inderdaad, er is een tijd geweest dat ik enorm hard werkte en dat ik bijna geen moment vond voor mezelf.  Het rare was, dat ik me dat zelf aandeed.  Ik was streng voor mezelf en vond dat ik dit leven zo moest leiden : gezin, zorg voor mijn ouders, werk, vrijwilligerswerk, enz.  Mijn eigen dromen waren weg, dat dacht ik ook…  Maar na 30 jaar druk leven en het verlies van mijn ouders op drie weken tijd, werd ik een ander mens.  Wanneer je je geliefden verliest, kun je niet meer dezelfde zijn.  Dan ben ik begonnen met nadenken over de “andere vrouw” in mezelf.  En dit boek beschrijft dat heel goed.  Die gevoelens en wat je ermee aan moet.  Je hebt dus een goed gevulde rugzak en die moet voor een stuk geleegd worden en opnieuw gevuld worden met nieuwe dingen die je gelukkig maken.  Ik vermoed dat elk van die vrouwen wel iets met ons leven te maken hebben…  En dat de auteur zich ook al die vragen gesteld heeft om te komen tot dit boek.

De grote vraag is : Wie zou je nu zijn indien je andere keuzes had kunnen maken?  Dat is een vraag die ieder vrouw zich op een bepaald moment gaat stellen.  Ik stelde mij die vraag op mijn 48ste toen mijn ouders gestorven waren.  Ondertussen heb ik al wat antwoorden gekregen en nieuwe keuzes gemaakt waarbij ik mij terug gelukkig kan voelen.

De vrouwen die samen optrekken, zijn hele stoere vrouwen.  Ze zijn zelfstandig en weten eigenlijk al goed wat ze wel of niet willen. Toch vinden ze het nodig om 2 keer per jaar samen naar een afgelegen huisje te trekken om tot rust te komen.  Dat sprak mij ook wel aan. Dan zou ik misschien ook meer tijd en zin hebben om te schrijven.

Wat ook opvalt in dit boek is dat de auteur ons enkele gezonde zaken wil meegeven over biologisch voedsel.  Femke en haar zus houden een gezellige bistro open waar gezonde voeding centraal staat.  Ook in Frankrijk mag Femke lekker eten klaarmaken.  Er wordt steeds gekookt met verse producten.

Er is ook een personage die zich inzet voor de dierenbescherming.  Dat doet toch nadenken over die zaken.  Femke gaat daardoor ook meer en meer nadenken over haar creativiteit in haar koken.  Ze kan daar misschien iets mee doen…

Die vier vrouwen verschillen zoveel van elkaar, dat iedereen die dit boek leest wel iets van zichzelf erin kan weervinden.

Met andere woorden : een heel tof en spannend boek met een verrassend einde.  Was het een film, dan zat ik op het puntje van mijn zetel om het einde te bekijken.  Wauw, echt wel een bloedstollende climax op het einde.

Enkele quotes :

p. 8 : Mijn lichaam. Een jas die ik met liefde had gedragen en die spoedig zou worden opgeborgen in de stoffige garderobe van de vergetelheid.

p. 34 : Dit was een buurt zonder historie, een plek waar alle verhalen nog bedacht moeten worden.  Hier zou ik de nieuwe Femke uitvinden.

p. 59 : Mijn oude leven was vertroebeld, het nieuwe strekte zich als de snelweg voor me uit, helder en glanzend in het zonlicht.

p. 69 : De tijd gaat te snel.  Op het moment dat je het gelukkigst bent, en op je mooist, zou je de klok stil moeten kunnen zetten.

p. 88 : Hoe dan ook, je moet het zien alsof er verschillende vrouwen in je binnenste leven.  Ze willen allemaal hun verhaal aan je kwijt, maar ze kunnen nooit allemaal naar voren treden.    Ze zijn je redders.  Ze zijn je “verborgen vrouwen.”

p. 89 : Ik zou gaan bloggen.  ….   En voor bloggen was ik vast niet hip genoeg.  Wie zat er nu nog op mij te wachten?  (Dit gevoel heb ik ook gehad.  Ik wou bloggen over boeken en over taal.  Maar was er wel een niche voor?  Ik volgde gedurende een jaar vele bloggers en zag nergens wat ik wou doen.  Dus dat was de reden en het moment waarop ik kon beginnen bloggen.)

p. 92 : En stoppen met vlees eten.  Je eet de stress van dieren, daarom ben je zo gespannen.  (Zo zag ik het nog nooit.  Maar het kan.)

p. 121 : De Persephone boven de grond zijn we nu.  Nog in de bloei van ons leven.  Maar dat duurt niet lang meer.  De herfstfase is nabij.  Dan worden we de Persephone onder de grond.  Onvruchtbaar en vergeten…

p. 122 : Je kunt jezelf herkennen in verhalen die eeuwenoud zijn.  Dat is het voordeel van de tijd waarin we nu leven : alles is al eens geschreven.

p. 129 : Als je jezelf niet stevig neerzet, word je omvergelopen.  Eet goed, geniet van je leven, mediteer en zoek je vriendinnen op!  Van oudsher hebben vrouwen elkaar al gesteund in woord en daad.  Vriendinnen zijn een enorme bron van kracht en inspiratie.

p. 188 : Volgens Alies zou er nu een verborgen vrouw in mezelf moeten opstaan.

p. 205 : De verborgen vrouwen van de anderen knalden tevoorschijn als popcorn uit een hete pan.  Behalve bij Hazel, en bij mij.

p. 245 : Naarmate ik ouder word, stel ik me steeds meer open voor de spirituele kant van het leven, de intuïtieve.

p. 263 : Vroeger konden we lekker vluchten uit de werkelijkheid.  Nu lijkt het alsof de werkelijkheid ons inhaalt.

p. 280 : Is het zo dat de waarheid altijd boven moet komen?  Zijn er niet in ieders leven zaken waarvan je wenst dat je ze nooit had geweten?

 

Je kan je ook aansluiten bij de midlifeclub op facebook : www.facebook.com/demidlifteclub

Wil je wat meer te weten komen over midlifecrisis?  Ik vond iets interessants :

Midlifecrisis voor vrouwen

Nog een leuk toemaatje (komt in het boek voor) :