Mister Willing en het verkeerslichtmannetje

Sinds enige tijd woonde Mister Willing terug thuis bij Jamila. Hij had een tijdje gelogeerd bij de tweeling, zodat hij kon genieten van het gezelschap van zijn mama en papa konijn. Eerlijk gezegd had dat hem deugd gedaan. Het weerzien met zijn lieve konijnfamilie na al die jaren was het mooiste geschenk uit zijn leven. De magische zwaan had haar belofte waargemaakt, maar uiteindelijk werd het tijd om naar zijn huisje terug te keren. Hij miste Jamila enorm en verlangde naar haar gezelschap. Het gewone leventje dat rustig verder kabbelt als een slakkengangetje. Iedereen kent het wel…zelfs magische konijntjes.

De maand maart kwam al piepen op de kalender en gelukkig stonden er betere tijden voor de deur met droog weer en zachtere temperaturen. 

Mister Willing had een hekel aan koude pootjes wanneer hij door de sneeuw hoefde te lopen. Om nog maar te zwijgen van die valpartij op het gladde wegdek. Hij had toen zijn rug pijn gedaan en gelukkig had Jamila hem goed verzorgd met een zalfje. Hij had zich met veel plezier laten vertroetelen door haar. Oh wat kon het leven van een konijntje toch deugdzaam zijn. 

Duik je mee met mij in een nieuw en spannend verhaal, lieve kinderen? 

Nou, kom op daar gaan we dan…

‘Mams, is het goed dat ik naar de bibliotheek rijd met de fiets om een boek te halen?’ , vroeg Jamila. 

‘Jazeker liefje, maar wees voorzichtig en draag je helm. Oh, en trek ook je fluohesje maar aan, dan ben je goed zichtbaar voor de weggebruikers,’ antwoordde mama.  

‘Komt in orde, mams,’ zei Jamila terwijl ze haar fietshelm opzette. 

Jamila is stapelgek op boeken lezen. Dan gaat er een andere wereld voor haar open. Eentje waarin ze zichzelf kan verliezen. Zo kan ze uren zitten lezen op haar kamer in het leeshoekje dat ze gezellig heeft ingericht met kussens en een dekentje. Het is haar plekje waar prinsessen en tovenaars wonderbaarlijk tot leven komen. Lezen is dus een hobby van haar, net zoals zwemmen en tekenen dat ook zijn.  

Maar dit keer had ze een opdracht gekregen van de juf voor het vak Nederlands. Ze moest een taak maken tegen eind volgende week. 

De laatste tijd waren haar punten een beetje minder goed. Daarom wou ze haar uiterste best doen voor deze opdracht. Ze had er zin in. Met een boekenlijst op zak en haar knuffel Mister Willing in haar rugzak, fietste ze richting het centrum. Die mocht eens een keertje mee op uitstap naar de bib. Voor de gelegenheid had hij een wollen, rode muts aangetrokken. Dat stond hem aardig. 

Jamila trapte best wel stevig door, waardoor de gure wind aan ons lief konijntje z’n oren floot. 

‘Brr….wat een koude wind is het Jamila,’ zei hij bibberend. Jamila kon haar lach niet bedwingen.

‘Hihi…wat ben jij een koukleum zeg. Het wordt tijd dat je eens wat meer buiten komt. Trouwens, we zijn er bijna hoor,’ zei ze hijgend. Plots remde ze voor het verkeerslicht. 

‘Waarom stop je zo bruusk?’ vroeg ons konijntje nietsvermoedend. 

‘Zie je dat dan niet, gekkie. Het verkeerslicht staat op rood en dan moet je stoppen.’

Mister Willing tuurde naar het verkeerslicht. Hij zag een paal met zwarte en gele strepen, net zoals een zebra ook gestreept is. De auto net naast hen stond ook stil. Hij zag hoe een dame met golvende blonde lokken haar lippen bijwerkte aan het stuur. Dan ging zijn blik weer naar het verkeerslicht en er flikkerde een groen mannetje op. 4

Hé, wat een leuk groen mannetje is dat, dacht hij en opeens knipoogde het figuurtje naar hem. Mister Willings oren schoten omhoog van verbazing. 

‘Hoe kan dat nu?’ fluisterde hij verbaasd. Het groene mannetje wuifde met zijn handje en lachte dan zijn tandjes bloot.

Mister Willing was ondersteboven door het zien van het bewegende verkeerslichtmannetje. Toen Jamila verder reed en de straat rechts insloeg, zag hij het mannetje nog net de paal afglijden. 

‘Oh jeetje, hij achtervolgt ons,’ zei Mister Willing angstig. 

Maar Jamila had haar aandacht zo op het verkeer gefocust, dat ze hem niet hoorde.   

Hij draaide zijn hoofdje, om te kijken of hij het groene mannetje nog zag. 

Hij strekte zijn nekje tot het pijn deed en…ja daar liep hij op het voetpad. Hij huppelde de straat door met zijn korte beentjes. Behendig tussen enkele vuilniszakken die daar stonden. 

Waarom volgde dat mannetje hem, vroeg hij zich af. Mister Willing had zelfs niet door dat ze al waren aangekomen bij de bibliotheek. 

Jamila zette haar fiets netjes in de fietsstalling, en droeg haar rugzak in de hand. Mister Willing stak er half uit en wiebelde over en weer. Hij leek net in een bootje te zitten op woelig water. 

Hij sperde zijn knoopogen open, zodat hij het verkeerslichtmannetje in het oog kon houden. 

Ja hoor, hij zag een groen lichtje schijnen vanachter een paal. Daar verschuilde het mannetje zich vast en zeker, dacht hij. 

Jamila ging op zoektocht langs de boekenrekken met het schoollijstje in de hand. Ze las eerst de naam van de auteur; Marlies Slegers en zocht dan naar de letter S. 

 Oh, wat kwam er nou net voor de letter S, vroeg ze zich af.  En in haar hoofd dreunde ze het alfabet af,.. K, L, M, N, O, P, Q, R en S.  

 ‘Hier is het, en nu zoek ik bij “jeugd fictie.” Dat schijnt een groen stickertje te hebben op de rugzijde van het boek. Even kijken…de titel is: Briefjes van Pelle,’ zei ze luidop. 

‘Kan ik u misschien helpen?’ vroeg een aardige dame. 

‘Ik heb het boek dat ik zocht voor school al gevonden, maar zou graag ook nog deze hebben,’ zei Jamila en ze toonde haar lijstje. Terwijl Jamila geholpen werd door de medewerkster van de bib, kon ons konijntje net op tijd wegglippen uit de rugzak. Op zoek naar het groene mannetje, want die had waarschijnlijk zijn schuilplaats al weer verlaten. Mister Willing huppelde door de gangen en snuffelde aan de grond.  

Zijn zoekersinstinct kwam naar boven, en hij ontpopte zich tot een volleerd speurder. En ja hoor, opeens klonk er:  

‘Oh, hier hou jij je schuil. Ik heb je gevonden, jij rare kwast.’ 

Lenig als hij was, sprong hij bovenop een boekenkast waar hele dikke boeken stonden. “Poef”, klonk het opeens. Er vielen enkele oude wetenschappelijke boeken om, en hierdoor verspreidde er zich een stofwolk door de kamer. Pluisjes dwarrelden neer in het zonlicht dat door de hoge ramen scheen. 

Het groene mannetje schoot als de bliksem tussen de andere boekenrekken door. 

Mister Willing kon niet zo goed tegen stof en moest hierdoor hard niezen. “Hatsjie”, klonk het luid. 

Mister Willing maakte zich boos. Hij had er stilaan genoeg van. Wat een klucht is dit eigenlijk, vroeg hij zich af. 

Hij zocht verder en opeens zag hij vanachter een zeteltje voor de jongste lezertjes een groen licht schijnen. Hij sloop dichter naar zijn prooi toe en z’n staartje trilde door de opwinding. 

‘Oh alsjeblieft, eet me niet op. Ik ben onschuldig,’ schreeuwde het groene mannetje met een hoog stemmetje. Hij leek heel bang te zijn. Want hij knielde ogenblikkelijk neer en smeekte zelfs om hem te sparen. 

‘Waarom achtervolg je mij?’ , vroeg ons konijntje. 

Het groene mannetje beefde als een riet. ‘Ik….ik ben denk ik verliefd op jou.’

En hij durfde haast niet in ons konijntje z’n knoopogen te kijken. Hij bloosde zelfs heel even. 

‘Wat, ben je gek. Ik ben tot over mijn konijnenoren verliefd op “Flavie”, het knapste konijntje uit de Gladioolstraat,’ zei hij vurig. Flavietje was inderdaad een knappe verschijning. Ze droeg de mooiste jurkjes in de prachtigste tinten en ze geurde naar witte seringen. Haar lange zachte konijnenoren bond ze altijd tezamen met een goudkleurig lint. Ja, Flavie was een trendsetter in konijnenland. Elke nacht droomde hij steevast over haar. 

Maar verliefd op een verkeerslichtlichtmannetje, nou dat voelde hij niet.  

‘Spijtig’, zei het groene mannetje droevig, ‘en nog eens sorry dat ik je lastigviel.’  

‘Misschien kan je het eens “aanvragen” met het stoplichtmannetje van op het kruispunt op de grote weg. Die is waarschijnlijk nog vrijgezel. Ik raad je ook aan om zo snel mogelijk terug te keren naar het verkeerslicht. Het staat nu onbemand. Straks gebeurt er nog een ongeluk. Besef je dan niet dat je een belangrijke functie hebt in het verkeer?’, zei Mister Willing ernstig. 

Daarmee kwam er een eind aan een akkefietje tussen ons konijntje en het verkeerslichtmannetje. Zal ik je verklappen dat het verkeerslichtmannetje sindsdien gelukkiger is. Hij beseft nu dat hij een heel belangrijke taak te vervullen heeft. Zijn hartje klopt sindsdien voor een veilig verkeer.  

Eind goed, al goed. Welterusten, lieve kinderen.