De herinneringen van het hart

Jan-Philipp Sendker

Los te lezen vervolg op de internationale bestsellers Wat het hart kan horen en De stem van het hart


De twaalfjarige Bo Bo woont met zijn oom U Ba in Kalaw, een dorpje in Birma. Hij is een heel stil, introvert en ietwat eenzaam kind. Zijn linkerwang wordt ontsierd door een lang, diep litteken en hij heeft een bijzondere gave: hij kan in de ogen van mensen zien wat ze voelen; niets blijft voor hem verborgen. Een keer per jaar komt zijn vader hem opzoeken. Zijn oom zorgt dan dat hij zelf niet thuis is. Aan zijn moeder heeft Bo Bo amper herinneringen.

Op een dag vindt Bo Bo geheime notities van zijn oom over het verleden van zijn familie. Bo Bo smeekt hem er meer over te vertellen, en stukje bij beetje onthult U Ba een verhaal over een grote liefde die bijna kapotging door de politieke onrust in het land. Het is ook een verhaal over moed, over de kunst van het vergeven, en over Bobo’s moeder, die nog in leven is en aan een mysterieuze aandoening lijdt. Bo Bo raakt ervan overtuigd dat hij de enige is die zijn moeder kan genezen en zijn familie weer kan verenigen. Hij loopt weg in de hoop zijn ouders te vinden. Maar zullen die wel blij zijn met zijn komst?

  • ISBN-nummer: 9789022589410
  • Verschijningsdatum: 8/04/2020
  • Aantal bladzijden: 350
  • Uitgeverij: Meulenhoff Boekerij B.V.
  • Prijs : € 20

Over de auteur :

Jan-Philipp Sendker werd in Hamburg geboren en is een groot deel van zijn leven werkzaam geweest als journalist, eerst als Amerika-correspondent en later als Azië-correspondent voor de Stern. Hij is nu fulltime schrijver en woont met zijn gezin in Berlijn.

Wat vind ik van het boek?

Dit is het derde boek dat ik van hem lees. De eerste twee delen waren schitterend. Je kan de drie delen apart lezen, maar ik ben blij dat ik ze in volgorde gelezen heb. Ze zijn ook reeds gerecenseerd en je zal ze onderaan kunnen vinden.

Terwijl ik las, begon ik steeds meer die Birmese wereld voor ogen te krijgen. Ik herinnerde mij de twee vorige verhalen. Beetje bij beetje maak je kennis met alle personages. (ook uit de twee andere boeken) De hoofdstukken zijn niet lang en zo kun je telkens gemakkelijk stoppen wanneer je wilt gaan slapen. Maar mijn probleem was dat ik niet wou stoppen. Ik werd steeds maar nieuwsgieriger naar de lotgevallen van kleine Bo Bo. Dat kleine ventje met zijn grote litteken. Hij groeit op bij zijn oom U Ba, de broer van Julia, die van Amerikaanse afkomst is maar een Birmese vader heeft. In het eerste boek lees je zijn verhaal. In het tweede boek lees je haar verhaal wanneer ze op zoek gaat naar haar vader in Birma. De titels zijn zeer goed gekozen : Wat het hart kan horen : de vader volgt zijn hart na al die jaren… De stem van het hart : Julia zal die stem diep in haar hart volgen… En nu : De herinneringen van het hart : Bo Bo herinnert zich dingen die hij zich eigenlijk niet zou kunnen herinneren. Ze zitten in zijn hart. Bo Bo wordt als het ware naar zijn moeder getrokken… Hij is ervan overtuigd dat hij de enige is die haar kan genezen van die mysterieuze ziekte. Wanneer je bijna op het einde van het boek bent, merk je gauw welke ziekte ze heeft. Ik vermoedde dat trouwens al.

Wat ik heel slim vond is dat je de twee vorige boeken eigenlijk niet nodig hebt om dit boek te lezen. Via speciale ommeweggetjes vertelt de auteur toch over het leven van Thar Thar en Julia. Er komen flashbacks, U Ba vertelt over de geheime brieven van Julia, Thar Thar legt een doosje met dagboekjes van Julia bij zijn bed, … Op die manier krijg je de andere verhalen ook te lezen.

Dit zijn zeker drie boeken die de moeite waard zijn om te lezen. Je leert ook heel veel bij over de denkwijze en de cultuur van Thar Thar en zijn volk. Het zijn boeken die een vleugje mysterie hebben en gaan over geloof, emotie en hoop. Ook over de vele gezichten van de liefde. Een fascinerende en diep ontroerende liefdesgeschiedenis.

Mooie quotes :

p.: 7 : Alle grote verhalen kennen slechts één onderwerp. Het verlangen van de mens naar de liefde.

p.: 17 : Omdat we thuis geen spiegel hebben, denkt U Ba dat ik het (litteken) niet zo vaak zie. Maar hij vergist zich. Ik zie het elke keer dat iemand me aankijkt.

p.: 18 : Ogen zijn verraderlijk. Ogen kunnen niet huichelen. Ze kunnen niet liegen, zelfs als ze zouden willen. Ze vertellen me vaak meer dan ik wil weten, en dat is niet fijn. Ik kijk niet graag toe als iemand liegt. … En als het niet anders kan, dan kijk ik zonder echt te zien. Dat is als iemand horen praten, zonder echt te luisteren.

p.: 27 : Een leven zonder boeken bestond eigenlijk niet voor hem. In boeken vond hij troost, wanneer hij troost nodig had, en afleiding, wanneer hij daar behoefte aan had. Sommige boeken waren als een soort kompas voor hem, dat hem hielp om zijn weg te vinden in de wereld en in zijn eigen leven.

p.: 43 : Denk altijd goed na over welke steen je omkeert,… niet onder elke steen zit een vlinder.

p.: 49 : Toen ik mijn vader zo zingend op de bank zag zitten, bedacht ik dat het zijn hart was, dat met goud gevuld is.

p.: 72 : Wie echt liefheeft, is niet bang, wie bang is, kan niet liefhebben. Zich enkel vastklampen.

p.: 116 : Waarschijnlijk was het met herinneringen als met sommige antwoorden : ze kwamen vanzelf en wanneer ze het wilden. Wij moesten er enkel voor zorgen dat ze ons konden vinden.

p.: 117 : “De herinneringen zitten in het geheugen van je hart. Heeft mijn hart een geheugen? Een geheugen dat nog veel preciezer is dan dat in ons hoofd. En objectief. Alle belangrijke dingen hebben daar een plekje gekregen. We vinden het alleen vaak moeilijk om deze herinneringen onder woorden te brengen.”

p.: 146 : Maar met hoeveel bagage mensen werkelijk onderweg zijn, wordt vaak pas duidelijk tijdens de reis.

p.: 211 : Herinneringen kunnen een mens vleugels geven.

p.: 231 : Wie zich eenmaal kwetsbaar gemaakt heeft, dacht ze, wie eenmaal gevoeld heeft hoe het is om lief te hebben en geliefd te worden, die wil nooit meer alleen zijn.

p.: 238 : Volgens hem zijn we allemaal gevangenen. De ketens worden aangelegd in onze jeugd, de straal waarin we ons bewegen wordt in die eerste jaren bepaald. En dan duurt het een heel leven om aan die ketens te wennen en ze – in het gunstigste geval – wat losser te maken. Maar ervan loskomen kunnen we nooit.

p.: 306 : Als je iets weet maar het niet in woorden kunt uitdrukken, dacht ik nu, betekent dat nog niet dat het ook niet bestaat.

p.: 313 : Verdriet kan als een plas zijn of als een kort buitje. Maar het kan ook zo diep en bodemloos zijn als de zee, waarin je uiteindelijk verdrinkt.

p.: 335 : Leugens ontstaan uit nood. Verhalen uit fantasie.

Hieronder vind je de twee recensies van deel 1 en deel 2. Deze recensies zijn wat soberder. Ze zijn reeds 2 jaar geleden gemaakt.

Veel leesplezier !!!