Pieter Konijn Beatrix Potter
Het verhaal concentreert zich op een familie van schattige konijnen. Het weduwe moederkonijn houdt veel van haar vier konijnenkinderen, Peter, Mopsy, Flopsy en Cottontail. Ze wonen dichtbij de groentetuin van Mr. McGregor. Haar drieling (Mopsy, Flopsy en Cottontail) loopt gehoorzaam de tuin in, maar Peter gaat de tuin binnen om wat groenten te snacken. Peter eet meer dan goed voor hem is en gaat op zoek naar peterselie om zijn buikpijn te genezen. Peter wordt gespot door Mr. McGregor en verliest zijn jas en schoenen terwijl hij probeert te ontsnappen. Hij verstopt zich in een gieter in een schuurtje, maar moet dan weer wegrennen als meneer McGregor hem vindt en raakt uiteindelijk helemaal verdwaald . Wanneer hij langs een kat sluipt, ziet Peter de poort vanwaar hij de tuin is binnengegaan en stevent erop af, ondanks dat hij weer gespot en achtervolgd wordt door Mr. McGregor. Met moeite kronkelt hij onder de poort door en ontsnapt uit de tuin, maar hij ziet dat zijn verloren kleren gebruikt worden om de vogelverschrikker van Mr. McGregor te kleden.. Na thuiskomst wordt een zieke Peter door zijn moeder naar bed gestuurd, en zijn drielingzusjes krijgen een heerlijk diner met melk en bessen, terwijl Peter aan het avondeten kamillethee drinkt.
The Tale of Peter Rabbit is een Brits kinderboek dat is geschreven en geïllustreerd door Beatrix Potter die de ondeugende en ongehoorzame jonge Peter Rabbit achtervolgt terwijl hij achtervolgd wordt door de tuin van Mr. McGregor . Hij ontsnapt en keert terug naar zijn moeder, die hem na het drinken van thee in bed legt. Het verhaal werd geschreven voor de vijf jaar oude Noel Moore, zoon van Potter’s voormalige gouvernante Annie Carter Moore, in 1893. Het werd herzien en privé gedrukt door Potter in 1901 na de afwijzingen van meerdere uitgevers, maar werd afgedrukt in een handelseditie van Frederick Warne & Co . in 1902. Het boek was een succes en meerdere herdrukken werden uitgegeven in de jaren onmiddellijk na zijn debuut. Het is vertaald in 36 talen, en met 45 miljoen verkochte exemplaren is het een van de best verkochte boeken aller tijden.
Sinds de release heeft het boek aanzienlijke merchandise gegenereerd voor zowel kinderen als volwassenen, inclusief speelgoed, gerechten, voedsel, kleding en video’s.
Potter was een van de eersten die verantwoordelijk was voor dergelijke artikelen toen ze in 1903 een Peter Rabbit-pop patenteerde en deze bijna onmiddellijk volgde met een bordspel met Peter Rabbit.
In het Nederlands :
In English :
Sébastien, onze oudste zoon, had ook een konijntje toen hij klein was en omdat ik zo verliefd was op Peter Rabbit, noemden we hem Pieter konijn. Mijn man bouwde een huisje met stro binnenin. Het is nu het buitenverblijf van onze lieve kater Figaro.
The Story of Her Life : Beatrix Potter en Pieter Konijn (bron : Ploegsma)
Beatrix Potter werd in 1866 in Engeland geboren. Zij woonde in Londen in een groot, statig huis in een rijke buurt, Bolton Gardens. De familie Potter was zeer welgesteld en zoals gebruikelijk in die dagen werd Beatrix opgevoed door gouvernantes. Ze zag haar ouders nauwelijks. Haar vader, die ze aanbad, was advocaat en had weinig tijd. Beatrix had een broertje Bertram, die haar beste vriend was, ondanks het feit dat hij zes jaar jonger was.
Hier was Beatrix negen jaar oud.
Het was een geluk voor haar dat ze Bertram had, want Beatrix was erg eenzaam. Meisjes gingen in die tijd niet naar school, maar kregen thuis les in een speciaal daarvoor ingerichte kamer. De kinderen hadden deze kamer geheel omgetoverd tot een dierentuin. Gelukkig waren hun ouders wat dat betreft niet zo streng : ze hadden konijnen, muizen, hagedissen, een slang, een vleermuis, een kikker en een schildpad!
Dit is een tekening van Pieter Konijn. Die maakte ze op dertienjarige leeftijd.
Zo konden ze allerlei opwindende experimenten doen, zoals het koken van een dood diertje om z’n skelet te bestuderen….
Beatrix had nog een andere grote passie : tekenen. Ze had veel talent en observeerde de dieren nauwkeurig om ze vervolgens zo realistisch mogelijk te tekenen. Toen ze wat ouder was, nam haar vader haar mee naar kunstgaleries om zijn artistieke vrienden te ontmoeten, waaronder de beroemde schilder John Millais.
De beste tijd van het jaar was de vakantie in het huis van haar grootmoeder in Camfield Place. Het landgoed was beplant met grote bomen, en ze genoten van de verse melk en eieren. Het was er veel fijner dan in de parken van Londen.
Dan waren er nog de drie lange zomermaanden in Schotland. De hele familie reisde per trein : ouders, kinderen, bedienden en er waren speciale dozen voor het transport van de dieren. Niemand werd vergeten.
Hier zie je Beatrix en haar hond Spot in Schotland.
Meneer Potter had het druk met vissen en fotograferen, de kinderen zochten in de bossen naar wilde bloemen, vruchten, rupsen en vogeleieren. Ze voelden zich hier gelukkiger en vrijer dan in de stad, en Beatrix bracht uren door met tekenen en schilderen.
Toen Beatrix zestien was, huurde haar vader een enorm kasteel in het Lake District. Ze besloot toen dat ze daar ooit wilde wonen. Beatrix had nog een andere bezigheid; dit eenzame en energieke meisje schreef een dagboek in geheimtaal. Hier beschreef ze haar liefde voor het schilderen en haar wens ooit een beroemd kunstenares te worden. Helaas was er, in die tijd van koningin Victoria, geen sprake van dat een jong meisje ging werken. Zelfs toen ze volwassen was, moest ze rustig thuis blijven. Beatrix deed echter een eerste poging. Door het serieus bestuderen van dieren en planten en in het bijzonder paddenstoelen, ontdekte ze nieuwe feiten over hun groeiwijze. Deze wilde ze voorleggen aan wetenschappers, maar geen van hen nam deze jonge vrouw serieus…
Teleurgesteld troostte ze zichtzelf door wenskaarten te maken, waar haar dieren aangekleed als mensen op stonden. Haar konijn Benjamin – die altijd binnenstormde als de bel voor de thee rinkelde en die geroosterd brood at – was haar favoriete figuur.
Ze maakte toen veel kerstkaartjes
Beatrix was erg precies in haar werk. Ze maakte veel voorbereidende potloodschetsen – van koppen en poten – totdat deze precies goed waren. Ook maakte ze haar eigen illustraties bij gedichtjes en sprookjes, zoals Assepoester. Het commerciële succes van haar eerste werk gaf haar opnieuw hoop. Beatrix was ook gek op het vertellen van verhalen. In september 1893 schreef ze een brief aan een jongetje. Hij was ziek en om hem op te vrolijken, stuurde ze hem een verhaal met illustraties van de avonturen van haar konijn Pieter. In de ogen van de zieke Noël Moore was het een groot succes.
Beatrix besloot van haar brief een boek te maken. Ze liet het in eerste instantie zelf drukken in zwart-wit.
Maar in 1902 was er een uitgever in Londen, Frederick Warne, die het uit wilde geven in kleur. Deze kleine boekjes die niet erg duur waren, werden onmiddellijk een succes. Veel ouders gaven ze cadeau aan hun kinderen en binnen een jaar werden er 50.000 exemplaren van Pieter Konijn verkocht. Pieter werd het beroemdste konijn ter wereld.
Andere boeken volgden, en vanaf dat moment verdiende Beatrix haar eigen geld en was niet langer afhankelijk van haar ouders. Ze kocht een kleine boerderij met dieren, Hill Top, in het Lake District. Ze ging alleen terug naar Londen om haar ouders te bezoeken. De rest van de tijd schreef en tekende ze. Als achtergrond van haar illustraties gebruikte ze Hill Top en het landschap rondom het dorp. Het boerderijleven begon ze steeds interessanter te vinden.
Beatrix had een vriend, William Heelis, die haar had geholpen met het kopen van haar landgoed. Met hem ging ze tenslotte trouwen en op 47-jarige leeftijd vond Beatrix de liefde die ze haar hele leven had gemist. Met de hulp van William werd ze een echte schapenfokster. Ze had grote kudden schapen van het beste Lake District-ras, waarmee ze regelmatig prijzen won op shows. Tegen die tijd was Beatrix een roze, mollige dame die het land op ging met mannenschoenen en excentrieke kleren aan.
Ze werd ook een gepassioneerd natuurbeschermer en ging door met het kopen van land in het Lake District. Ze wilden de schoonheid van de natuur behouden en ondoordachte ontwikkelingen tegengaan. Na haar dood, in 1943, liet ze al haar land na aan de National Trust, een vereniging tot bescherming van natuurmonumenten en historische plaatsen. Dit geheel beschermde landgoed kan men nog steeds bezoeken.
Dankzij haar boeken en het geld dat ze opbrachten, had Beatrix de mogelijkheid haar geliefde natuur te beschermen. Uiteindelijk waren er 23 kleine boekjes in een serie. Allemaal geïnspireerd op echte dieren en bestaande plekken : Benjamin Wollepluis en de Wollepluis-konijntjes op haar eigen konijntjes. Voor Jeremias Hengelaar stond een echte kikker model, hij woonde in het door waterlelies omgeven meer, vlakbij Hill Top. Vrouwtje Plooi was het egeltje dat eraan gewend was stil te zitten als Beatrix haar tekende. In Poekie Poes zien we hoe het huis en de boerderij eruitzagen, en daar is tot op heden niets aan veranderd.
De boekjes zijn in diverse talen verschenen. Van het Frans – de eerste buitenlandse editie in 1921 – tot het Japans en het Latijn.
Beatrix maakte ook kleurboeken, muziekboeken en een Pieterk Konijn-spel. En misschien heb jij wel pap gegeten uit een Pieter Konijn-bord. Of dronk je als je ziek was kamillethee uit een Pieter Konijn-beker?
Aan het eind van haar leven was Beatrix Potter rijk en beroemd. Maar ze had een hekel aan publiciteit en woonde rustig buiten tussen haar boerderijdieren en de diertjes die haar hadden geïnspireerd te tekenen. Het enige dat voor haar telde was dat ze hoopte dat haar illustraties kinderen altijd zouden bijblijven.
Peter Rabbit: Waarom de Japanners dol zijn op Beatrix Potter (= Pitarabitto)
Ooit schreef Beatrix Potter een verhaal over een ondeugend konijn genaamd Peter. Ver weg in Japan werd hij zo populair dat mensen halverwege de wereld vlogen om sleutelhangers te kopen met zijn foto erop. Maar waarom?
Velen, zoals Kazuko Kobayashi, lazen het als een kind op school in het Engels en delen het nu met hun kleinkinderen.
“Het lijkt misschien vreemd om 6000 mijl naar een heel andere cultuur te reizen om mijn bedrijf te promoten,” zegt Andy Poole. “Japan is echter anders dan alle andere overzeese markten, omdat het een enorme affiniteit heeft met een van de personages van Miss Potter in het bijzonder, Peter Rabbit.
“We verwelkomen elk jaar zo’n 15.000 bezoekers uit Japan, dus voor ons is het heel erg belangrijk.”
De Japanse passie voor alles van Peter Rabbit breidt zich uit naar thema-winkels, restaurants en hotels. Er is een replica van het huis Hill Top van Beatrix Potter, een themapark en een reeks tuinen van de heer McGregor in een van de grootste banken van het land.
Hun cijfers suggereren dat 80% van de bevolking heeft gehoord van Peter Rabbit – maar waarom zijn mensen geïnteresseerd? Waar gaat het over een 120-jarig ongehoorzaam dier waar ze massaal bij zijn?
Makiko Tanaka, van de contentmarketingafdeling van Sony, zegt dat konijnen erg populair zijn in Japan – na beren – omdat ze “klein, donzig en schattig” zijn. Dit specifieke konijn geeft een zekere bewondering of verlangen naar de Europese cultuur die heel anders is dan de onze”.
Potter’s “Britse cynisme” of “Britse manier van denken” is ook aantrekkelijk, zegt ze, vooral voor de jongeren.
Yuriko Allen, een Japanse vrouw die nu in Gateshead woont, zegt dat het personage “echt beroemd is om babyartikelen” maar ook aanvaardbaar is voor volwassenen.
Ze zegt dat Peter Rabbit’s combinatie van “schattig” en tegelijkertijd niet helemaal kinderachtig , aantrekkelijk is.
Een Japanse reisexploitant, Kimoko Ikegami, vat het als volgt samen: “Peter Rabbit is zo schattig, maar hij is ook erg Brits en de mensen in Japan bewonderen beide kwaliteiten. De boeken werden 40 jaar geleden in het Japans vertaald en waren een ogenblik getroffen door kinderen van die generatie, we hebben ze sindsdien gelezen. ”
Maar zijn toepassingen zijn niet beperkt tot sleutelhangers, speelgoed en een naam die klanten zal binnenhalen.
In juni 2006 werd een replica van Potter’s huis, Hill Top Farm , baksteen-voor-baksteen herschapen in Saitama Children’s Zoo, een uur van Tokio. Het is “opmerkelijk vergelijkbaar” met het origineel, zegt George Wallace, die hielp het uit te voeren.
Hij is universitair hoofddocent Engelse en Amerikaanse literatuur aan de nabijgelegen Daito Bunka University, die de replica heeft gebouwd om de referentiebibliotheek van Beatrix Potter te huisvesten.
“Aan de binnenkant is het echter een modern museum, gebouwd om aardbevingen te weerstaan - vingers gekruist .We hebben geprobeerd om het interieur een Engels gevoel te geven door gebruik te maken van materialen die zijn meegenomen uit het Verenigd Koninkrijk, bijvoorbeeld de leistenen vloer, het behang, de houten trap, “zegt hij.
“In het begin vond ik de populariteit van Peter Rabbit nogal bizar, zijn gezicht verschijnt op allerlei dingen, vaak om wat voor reden dan ook op borden.”
Maar nu, 25 jaar na mijn verhuizing naar Japan, is de obsessie “slechts een deel van het weefsel van mijn dagelijks leven”.
Ondertussen, in Tokio, is Shino Morishige, die Peter Rabbit Flowers bestuurt, blij dat ze de moeite heeft genomen officiële goedkeuring te zoeken om de naam te gebruiken voor haar bloemistenwinkel.
*************************************************