Sandra Ringoot
Eindelijk had hij de moed verzameld om het grote nieuws mee te delen aan Jamila. Dagenlang had ons konijntje lopen piekeren. Want hoe kon hij vertellen dat hij in het huwelijksbootje ging stappen met de liefde van zijn leven zonder Jamila te kwetsen? Tenslotte was hij enkele jaren de belangrijkste figuur geweest in haar leven. Ze hadden veel meegemaakt; goede en slechte zaken. Om een lang verhaal kort te maken, kan ik je verzekeren dat Jamila er bijzonder goed had op gereageerd. Mister Willing was opgelucht. Een zware last viel van zijn schouders. Misschien kwam het besef dat ze nog steeds de beste vrienden konden zijn. Alleen kwam er iemand bij en dat was Flavietje. Het allermooiste konijntje, als snoepjes zo zoet…
Oh, wat was hij dolgelukkig. Hij keek er enorm naar uit om met haar samen te gaan leven. Samen leuke dingen te doen. Zich laten vertroetelen door Flavietje hoorde daar uiteraard ook bij. Want ze legde hem toch zo graag in de watten. Dan kookte ze speciaal zijn lievelingskost; traditionele stamppot uit het dierenkookboek. Uitgebracht door de bekende Achiel; de beste kok onder de hazen. Dan at hij zijn buikje rond, en daarna deed hij een dutje in de oude schommelstoel. Lieve kinderen, ik kan jullie vertellen dat het leven de laatste tijd gunstig was voor Mister Willing. Het zat hem allemaal mee. Zelfs de voorbereidingen voor het huwelijk waren een fluitje van een cent. Alles verliep van een leien dakje. Zo ook de catering, de bloemist en de kledij.
Oh, wisten jullie al dat het een groot feest ging worden? Jazeker, Mister Willing had maar liefst honderd uitnodigingen geschreven. De vogelbrigade van de vallei had alle briefjes keurig en stipt op tijd bezorgd. Iedereen was geloof ik uitgenodigd. Ik bedoel de konijnenfamilie en niet te vergeten ook de rijke berenfamilie uit de vallei. Oh, en Bas de das. Omdat hij gewoon een pleziermaker is. Zonder hem is er helemaal geen leuk feest.
“DJ Merel en Ranonkel” verzorgden natuurlijk de muziek. Zij zijn een vaste waarde in het dierenrijk, als je dat nog niet wist.
Dat listige Sus niet uitgenodigd was, daar kraaide geen haan naar. Listige Sus was helemaal niet graag gezien in de vallei. Hij woonde eenzaam en verlaten in een populier. Die boom stond aan een rivier die dwars door het veld van boer Gust liep. Boer Gust weet je wel. Die enge boer die geen kinderen op zijn erf wil, en op schattige konijntjes jaagt.
Sus is een eekhoorn.
Schattig toch eekhoorntjes, denk je nietwaar.
Jazeker, behalve Sus.
Geloof me nou. Je wil zijn pad niet kruisen, want hij is tot alles in staat.
Oh jeetje, ik mag er niet aan denken. Stel je voor dat hij het te weten komt dat iedereen van de vallei naar het feest mag, behalve hij….
Dat zou een ramp zijn en deze prachtige dag misschien wel vergallen voor ons huwelijkspaar.
Ik mag er niet aan denken, lieve kinderen.
Maar eerst….
Het leek voorbestemd om een onvergetelijke dag te worden, want de zon brak de wolken middendoor en vulde de hemel met een welkome zonnegloed.
‘Eén, twee, drie, nog een keertje, één, twee, drie… dag lieve dieren,’ klonk het door de luidsprekers.
Merel en Ranonkel waren de klankinstallatie reeds aan het testen.
‘Ranonkeltje, kies jij even een vette schijf, zodat de sfeer er al een beetje inkomt,’ beval Merel. Ranonkel koos er een mooi liedje uit en draaide het plaatje. Lennert de bloemist legde de laatste hand aan de decoratie en keurde de roze tulpen die hij speciaal had doen overkomen uit Nederland.
‘Wat vind je van de versiering Mister Wipping?’ ,vroeg Lennert.
‘Het is Willing’, verschoonde ons konijntje, ‘ik vind het prachtig, hartstikke bedankt voor het puike werk.’
Flavietje zal sprakeloos zijn bij het aanschouwen van de geweldige locatie, dacht hij.
Oh wat was hij benieuwd naar haar trouwjurk. Waarschijnlijk had ze gekozen voor een roze bruidsjurk, omdat roze haar lievelingskleur was.
De roze loper werd uitgerold door Pikachou het varkentje van boer Renée uit het nabijgelegen dorp. Ze had voor de gelegenheid haar nageltjes gelakt in ’t blauw. Ze beklaagde het haar nu wel, want het vloekte verschrikkelijk met haar goudkleurige rok. Dit is een huwelijksfeest en geen carnaval hoor Pikachou! Ze leek ook zo nerveus te zijn, zodat ze gehaast enkele stoelen omver liep. Zo kon ze opnieuw beginnen met de stoelenrij netjes te schikken.
Mister Willing keek naar de hemel en wreef in zijn pootjes.
‘Wat een mooie dag om te huwen, de zon is helemaal van de partij en er is geen wolkje aan de lucht,’ zei hij vrolijk.
‘Oh Mister Willing, ik ben zo benieuwd naar uw bruid haar jurk,’ zei Pikachou opgewonden en in al haar enthousiasme liet ze een windje.
‘Potverdorie Pikachou welke stinkbom heb je nu laten vallen?’
Ons konijntje trok zijn neus op en maakte zich snel uit de voeten.
Het werd tijd dat hij de catering ging keuren. In ieder geval geurde de soep overheerlijk. Schalen met versnaperingen, zoetigheden en lekkers stonden rijkelijk uitgestald te wachten op de gasten.
Bas de das stond al show te geven op de dansvloer en toonde de coolste danspasjes. Pikachou stond met open bek te kijken.
Ondertussen legde de geit van boer Renée de laatste hand aan het kapsel van Flavietje. Dan zette ze een kroontje met sluier op het hoofd van de bruid.
‘Ziezo, nu ben je helemaal klaar Flavietje. Kijk maar eens in de spiegel hoe mooi je bent,’ zei de geit.
Flavietje ging voor de spiegel staan en een traan schitterde in haar ooghoek.
Ze begon spontaan te blozen en vol emotie zei ze zachtjes: ‘Ik ben er klaar voor.’
Ze stak haar donzige pootjes in fonkelnieuwe schoentjes en dartelde van blijdschap voor de spiegel.
Geit wierp een blik door het raam en zag de eerste gasten al toekomen.
De familie beer daagde zoals steeds mooi uitgedost op.
Grootvader beer droeg een vaas uit porselein met een roze strik om. Het leek een zeer kostbaar geschenk te zijn. Het zweet parelde op grootvader beer zijn snuit en toen hij het geschenk overhandigde aan Mister Willing was zijn missie volbracht.
Mister Willing stond de gasten op te wachten in een lichtgrijs maatpak. Aan zijn hals bengelde een roze strik. Op zijn hoofd droeg hij een lange kokerhoed waarin zijn oren net pasten.
Grootmoeder beer keek gespannen in ‘t rond.
‘Heeft u geen beveiliging voorzien Mister Willing?’ , vroeg ze verbaasd.
‘Security, zegt u. Neen, waarom zou ik in hemelsnaam stewards inhuren om de boel te beveiligen,’ antwoordde ons konijntje.
‘Is onze berenfamilie hier wel veilig, denkt u?’ , vroeg ze met gebroken stem.
Snel telde ze haar talrijke kroost en liet dan een geladen zucht.
‘Oef…ze zijn er allemaal nog; mijn 36 lieve nakomertjes. Stel je voor dat er hen iets overkomt. Ik mag er niet aan denken,’ zei ze bezorgd.
‘Lieverd van me, vandaag is het feest. Iedereen is blij dat Mister Willing eindelijk gaat trouwen met zijn Flavietje! Wie zou er in godsnaam deze mooie dag kunnen vergallen,’ zei grootvader beer en een bulderende lach achtervolgde hem naar de zoetigheden, als een vlieg aangetrokken door mierzoete honing.
Opeens weerklonk er trompetgeschal door de luidsprekers. Iedereen was meteen muisstil en hun blik ging naar het piepkleine huisje dat zich bevond op de heuvel van wolvenbos.
Een wondermooie plek die enkel en alleen door dieren bezocht werd.
Daar in het piepkleine huisje stond Flavietje klaar om te huwen met ons lief konijntje.
Het deurtje ging open en daar verscheen ze….
‘Oh, wat is ze mooi’, klonk het onder de dierenvrienden.
Ik ben zo benieuwd naar de kleur van haar bruidsjurk!
Ja hé, jullie ook natuurlijk. Maar laat ik jullie dat een andere keer vertellen.
Tot kijk…