Mijn dagen met Niets

Mireille Geus

Het eerste kinderboek over het virus COVID-19…

Elshontely verveelt zich verschrikkelijk. Ze zit thuis met haar moeder. Achthoog.
In een flat die zo klein is dat ze zelf in het berghok slaapt. Het is best gezellig, maar als je niet naar buiten mag en niemand mag zien omdat er een epidemie rondwaart, begint het leven toch wel saai te worden.
Haar moeder zit maar mondkapjes te naaien. Op de radio gaat het non-stop over handen wassen en afstand houden.
Maar dan heeft haar moeder een verrassing. Een stok met een touw eraan. En aan het eind zit een stukje brood. Elshontely gaat buiten over de balustrade vissen.
En ze vangt Niets!
Ook al moet Elshontely vanwege haar astma heel voorzichtig zijn; Niets mag ze houden. En dat is het begin van haar dagen met Niets.


Griffelwinnares Mireille Geus schreef een vrolijk stemmend, maar ook ontroerend boek over de situatie die we inmiddels allemaal zo goed kennen. Thuis. Zonder de mensen van wie we zoveel houden. En waar toch zoveel te ontdekken valt.

Over de auteur :

Mireille Geus schrijft haar hele leven al, van dagboek tot toneelstukken tot teksten voor Sesamstraat en boeken voor allerlei uitgeverijen voor kinderen van alle leeftijden en volwassenen. Ze helpt als schrijfcoach ook nieuwe schrijvers hun stem te vinden. Bij Lemniscaat verschenen onder meer het met een Gouden Griffel bekroonde jeugdboek Big, twee met Vlag en Wimpel bekroonde boeken en het lovend ontvangen Dans!. Haar werk verscheen in tien landen.
Haar hele leven schrijft ze al, van toneelstukken tot teksten voor Sesamstraat en boeken voor allerlei uitgeverijen. Ze helpt
als schrijfcoach ook nieuwe schrijvers hun stem te vinden. Bij Lemniscaat
verschenen onder meer het met een Gouden Griffel bekroonde
jeugdboek Big en het lovend ontvangen Dans!

Over het boek :

Toen ik de titel las, dacht ik “wat is dit? Mijn dagen met niets…” Eerder een filosofische vraag. Ik vermoedde dat het geen gewoon kinderboek zou zijn. Elshontely, een klein Surinaams meisje, praat met zichzelf en vraagt zich af hoe het met haar gaat? Waarom praat ze met zichzelf? Ze is alleen in haar kamertje, haar vriend(innet)jes zijn ook elk in hun huis. Hoe komt dat? Er is een pandemie en om elkaar te beschermen, moeten ze thuis blijven. Maar wat doe je dan de hele dag? Ebony, de mama van Elshontely heeft een oplossing. Wat het verhaal aan het rollen brengt is dat het kleine meisje helemaal mee gaat in het spel van de mama. Je zal het wel lezen. Het wordt een mooi verhaal waarbij de personages elke dag opnieuw strijden tegen de eenzaamheid en het monotone leven. Ze maken er iets leuks van. Hun fantasie brengt hen naar andere sferen. Zo kunnen ze de gevolgen van de pandemie beter dragen. Die pandemie die eerst klein begon maar steeds groeide en groeide…

Af en toe lees je iets over de vader. Hij is verpleegkundige en kan bijna niet naar huis komen… Daar had ik nog niet bij stil gestaan. Onze verpleegkundigen die terug naar huis gaan na hun werk… hoe verloopt dat? Mogen ze zomaar naar huis? Zijn ze niet bang om hun gezin te besmetten? Moeten ze eerst in quarantaine? Toch belangrijk om ons af te vragen…

De auteur kan zich heel goed inleven in de situatie van moeder en kind. Zo zijn er heel veel mensen die thuis vastzitten. Ik wil niet teveel verklappen, maar het is een leuk verhaal met een goede dosis fantasie. Ga je mee kijken welk diertje ze gevangen heeft? Misschien kun je zelf een heel lief mooi klein diertje vangen?

Af en toe merkte ik iets Surinaams op in dit verhaal. Dat vond ik heel interessant want ik weet dat de auteur van Surinaamse afkomst is. De namen Elshontely en Ebony, de madame Jeanette (verwijst ook naar een boek dat ik van haar las. Heel mooi !!!).

Als laatste wil ik nog graag terugkomen op de cover : Die veer is belangrijk. Die geeft ons een teken van hoop, hoop op beterschap en ook op vrijheid. Terug vrij kunnen vliegen zoals je wil. Het is een hoopgevend verhaal. Eens komt het weer goed. We moeten nu volhouden.

Enkele quotes :

p. 52 : Als Mo het begrijpt, begint hij helemaal te stralen. Je ziet het licht dat is aangegaan in zijn hoofd door zijn ogen schijnen.

p. 61 : Niemand dacht dat het virus de hele wereld over zou gaan, dat het zo groot zou worden. Eerst was het een epidemie en toen werd het een pandemie. Allemaal moeilijke woorden om gewoon te zeggen dat het eerst in één land was, toen in nog een land, en dat het zich daarna heel snel over de hele wereld verspreidde.

p. 66 : Ik leun tegen mijn moeder aan en voel me alsof ik in een zwembad lig en heftig watertrappel om boven te blijven, maar dat niet lukt. Steeds ga ik weer kopje-onder en krijg ik water binnen. Het voelt alsof ik verdrink.

p. 72 : De stevige vleugels glanzen. Ik til ze een beetje op, ook die zijn veel groter geworden. Haar snor gedraagt zich net als haar wimpers : de haren krullen charmant alle kanten op. Ze is mooi van lelijkheid.

p. 85 : Hou vol. Dat is het allerbelangrijkste. We kunnen allemaal een held zijn en we hoeven er geen moeilijke dingen voor te doen : gewoon op de bank blijven zitten is genoeg.

p. 86 : De dingen die we eerst normaal vonden zijn nu niet meer normaal, nu vinden we andere dingen normaal, dat heet “het nieuwe normaal.” We kunnen niet meer terug.

Beste Mireille, je hebt een ontroerend en soms grappig boek geschreven met veel empathie voor je personages. Die Corona periode tekent iedereen, de een meer dan de ander. Maar jij probeerde je in te leven in wat kinderen nu meemaken. Je voelde het enorm goed aan en vertaalde dat in een heel leuk verhaal. Het leest lekker weg.