‘Oh, wat kijk ik ernaar uit om samen de feestdagen door te brengen in
Frankrijk,’ zegt papa enthousiast terwijl hij de koffers in de laadbak steekt.
Mama houdt een oogje in het zeil en maant Jason aan om zich te haasten.
Jamila die zit natuurlijk al op de achterbank van de auto met Mister Willing op haar schoot. Ze had de dagen afgeteld en vandaag was eindelijk de grote dag aangebroken om op reis te gaan. Voor het eerst gingen ze Kerstmis doorbrengen op een andere locatie. Helemaal naar een ander land, de grens over en dan nog een aantal uurtjes rijden. Het was allemaal spannend en ze was reuze benieuwd naar hun verblijf.
Mister Willing vond het eigenlijk een beetje eng. Waarschijnlijk was hij bang voor het onbekende. Hij moest trouwens zijn veilige thuishaven verlaten, en wie weet waar hij dan in verzeild raakt…
Na een lange, saaie autorit werd hij wakker door het gewiebel van Jamila’s
benen. Ze was opgewonden omdat ze het vakantiedomein naderden.
‘Jeetje, wat mooi!’, klonk het en haar snoetje plakte tegen de autoruit. Haar
guitige ogen zagen de kleurrijke huisjes die zich lieflijk omringden door ranke bomen.
Hoewel broer Jason eerst het idee om de feestdagen elders door te brengen
niet zag zitten, stuurde hij zijn mening later bij, en wist hij de natuurpracht wel te waarderen. Alleen zou hij zijn pril liefje best wel missen. “Rebecca” heette ze, een knappe verschijning en tevens nieuwkomer uit zijn klas. Volgens papa konden ze dagelijks skypen, want er was internet. Trouwens een weekje is snel om, bedacht hij zich in de auto en hij stuurde Rebecca een sms’je met een duidelijke boodschap: “Love You.”
Even later toen papa de receptie verliet met de sleutel van het vakantiehuisje, kwam het verlossende bericht: “Love you too.”
De vakantie kon beginnen…
“Wow, we logeren in het rode huisje,’ gilt Jamila enthousiast.
‘Yep, de sleutel past,’ zegt papa en hij zwiert de deur open.
“Kijk hoe leuk het hier is,’ zegt mama vol bewondering.
In de woonkamer brandt het haardvuur, op het salontafeltje staat er een fles rode wijn met twee wijnglazen en een kaartje erbij. Jamila loopt meteen naar het tafeltje om het kaartje te lezen. Ze is best wel nieuwsgierig en leest luidop:
Beste familie Nalongo,
Welkom in ons charmant vakantiepark.
Geniet van de prachtige natuur
en het comfort van uw verblijf.
Ontdek ook onze faciliteiten die we aanbieden in onze folder.
We wensen u een magische Kerst.
‘Oh, wat vriendelijk,’ zegt papa en hij keurt de fles wijn met een brede glimlach.
‘Mooi is dat, en wij dan broer…krijgen wij niets om te drinken?’ zegt Jamila
teleurgesteld.
Mama voelt de bui al hangen, ze rept zich naar de keuken en opent de koelkast.
‘Kijk eens hier, ze hebben ook aan de kleintjes gedacht,’ zegt ze op plagerige toon en ze haalt twee flessen fruitsap uit het koelvak. “Appel- en
sinaasappelsap, fijn hé.’
‘Dit lijkt me beter’, zegt Jason, ‘chips, koekjes en een twee repen chocolade.’
Hij steekt zijn snoepbuit trots in de lucht. ‘Dit lekkers voor de kleintjes stond toevallig klaar in een mandje op de keukentafel.’
Jamila tuit haar lippen en probeert dan tevergeefs te fluiten. Ze lacht haar
tanden bloot, zwiert Mister Willing in de zetel en danst in ‘t rond van
blijdschap. Ze is in haar nopjes.
Hé, kalm aan Jamila, denkt ons lief konijntje. Straks doe ik mijn poep en staartje nog pijn. Hij belandt met een plof op een sierkussen. Gelukkig is het lekker zacht. Het haardvuur verspreidt een aangename warmte waardoor de woonkamer nog gezelliger wordt. Het interieur is landelijk met veel
houtafwerking in rode en beige tinten. Het is wel aanpassen voor ons konijntje, want hij kent het huisje niet.
Jamila daarentegen is de bovenverdieping al gaan verkennen en daalt de trap af.
‘Wow, de kamers zijn mooi en wat een kei leuk uitzicht,’ zegt ze.
Mister Willing is benieuwd en wil Jamila’s aandacht trekken. Natuurlijk mag hij niet praten, want anders zouden mama, papa en Jason ontdekken dat hij geen gewone knuffel is. Dus wiebelt hij eventjes met zijn linkeroor.
Gelukkig heeft Jamila het meteen opgemerkt en neemt ze hem mee naar
boven.
‘Komaan liefje, ik neem je mee naar de kamers,’ zegt ze opgewekt.
‘Jamila, wees voorzichtig op de trap. Hou je goed vast aan de leuning,’ roept
mama haar na.
Mister Willing is verrast wanneer hij een kijkje mag nemen.
Drie slaapkamers en een ruime badkamer bevinden zich op de
bovenverdieping.
‘Dit is mijn slaapkamer en de jouwe ook natuurlijk,’ zegt ze.
‘Wat een groot bed. Het lijkt wel….’ , en hij denkt na.
‘Gigantisch groot en een hemels matras,’ vult ze aan.
‘Helemaal anders dan in mijn klein nestje thuis.’
‘Heb je het uitzicht al gezien? Ga maar eens aan het raam piepen.’
Mister Willing springt een beetje benauwd van het hoge bed af en kruipt dan op een stoel, zodat hij beter aan het raam kan kijken.
Hij is sprakeloos en zijn kraaloogjes schieten van links naar rechts.
‘Mooi nietwaar, we hebben een prachtig uitzicht op het meer,’ fluistert ze.
Ons lief konijntje kan alleen maar knikken. Hij is onder de indruk van het
prachtige landschap.
‘Mama zegt dat we hier mooie wandelingen kunnen maken. Er loopt een pad helemaal rond het meer. Oh ja, dan zijn er hier nog allerlei activiteiten te doen volgens deze folder.’ Ze opent de folder van het vakantiedorp, haar vinger glijdt over de afbeelding van het binnenzwembad, de overdekte tennisbaan, een binnenspeeltuin, minigolf en een rodelbaan.
Opeens steekt grote broer Jason zijn hoofd binnen in de kamer. Totaal
onverwacht. Jamila schrikt behoorlijk, maar Mister Willing kan net op tijd stil blijven staan.
‘Hé kleintje, tegen wie was jij aan het praten?’, vraagt hij.
Gelukkig valt Jamila in haar rol. Ze steekt haar rechterduim omhoog en
antwoordt: ‘Ik praat soms tegen mijn beste vriendje “duimpje”, wanneer ik me eenzaam voel.’
‘Tjonge hoe zielig Jamila, je bent tenslotte al elf jaar,’ zegt hij.
Jamila steekt haar tong uit en roept hem op zangerige toon na: ‘Larie en
apekool, jij hebt toch een lelijke puistenkop.’
Ze hoort hem vloekend de trap afrennen en wanneer het geluid van zijn
voetstappen wegebt, knipoogt ze naar Mister Willing. Dan loopt ze op de
toppen van haar tenen naar de gang, en leunt ze over de trapleuning om te
zien of de kust veilig is.
‘Oké, Jason is weg, we kunnen terug praten,’ zegt ze opgelucht.
‘We waren bijna verraden. We moeten voorzichtiger zijn,’ besluit Mister
Willing.
Jamila knikt, denkt even na en zegt dan: ‘Het spijt me, maar misschien is het beter dat jij hier op de kamer blijft, wanneer wij dingen buiten gaan doen. Dat is veiliger, geloof ik.’
Mister Willing kan alleen maar “ja” knikken en beseft dat het nog een lange
week gaat worden. Met pijn in het hart laat Jamila haar lievelingsknuffel steeds achter op de slaapkamer….en de wijzer van de klok gaat traag vooruit.
Mister Willing kan enkel wachten op Jamila, die na lange tijd opgewonden
komt vertellen wat ze allemaal gedaan heeft.
Mister Willing luistert naar haar verhalen over de snelle rodelbaan die
helemaal door het bos gaat en de coole glijbaan in het zwembad. Dat de
minigolf zo moeilijk is, maar dat ze morgen zeker gaat winnen.
Mister Willing voelt zich loom en nutteloos worden. Hij telt de dagen af.
Diezelfde nacht kan hij de slaap niet vatten. Omdat hij zich eigenlijk niet moe voelt. Hij zit godganse dagen moederziel alleen op een vreemde kamer te turen naar de wijzers van de klok.
Hij kruipt voorzichtig uit Jamila’s bed. Zij valt trouwens elke avond doodmoe in slaap en wordt pas om acht uur ’s morgens terug wakker. Hij kijkt naar haar silhouet in het duister en hoort enkel haar zachte ademhaling. In de kamer ernaast hoort hij het luide gesnurk van papa.
Hij kruipt voorzichtig op de stoel die nog steeds aan het raam staat en steekt zijn kopje onder het gordijn. Het is nu muisstil, pikdonker ook en hij probeert zijn ogen aan het duister te laten wennen. Het meer lijkt op een grote inktzwarte vlek omringt met duistere bomen. Een rilling loopt over zijn rugje tot hij opeens een lichtje bespeurt op het water. Het witte licht glijdt langzaam over het stille water, om dan in cirkels over te gaan. Het licht wordt feller met de minuut. Mister Willings oren schieten omhoog van opwinding. Hij slikt, zijn keel is kurkdroog en hij wil naar buiten. Ik moet weten wat dat licht is op het meer, denkt hij. Hij werpt snel een blik naar Jamila, maar die ligt zalig te slapen.
Hij trekt snel zijn jasje aan en trippelt voorzichtig de trap af. De woonkamer is rustig, enkel het zacht geknetter van het haardvuur is hoorbaar.
In de hoek staat er een mooie kerstboom te pronken. De onderste
dennentakken hangen beschermend over de vele pakjes die staan te popelen om geopend te worden.
Mister Willing trekt zijn schouders op. Dit jaar ervaart hij echter geen
kerstgevoel. Hij voelt zich in de steek gelaten.
Dit is de eerste keer dat hij hier naar buiten gaat. In het holst van de nacht op een plek die hij helemaal niet kent. Het is best griezelig, maar zijn
nieuwsgierigheid is sterker dan zijn angst. Zodus huppelt hij naar het meer toe, met zijn pootjes door het kriebelende gras. Eenmaal daar aangekomen is het witte lichtschijnsel verdwenen.
Heb ik dit nu gedroomd, vraagt hij zich af.
Enkele seconden later verschijnt de lichtvlek vanachter een struik, en komt het dichterbij.
Hij ziet een prachtige zwaan. Ze zwemt steeds dichter en dichter. Wat is ze
mooi, denkt hij en hij kijkt haar lief in de ogen.
‘Gegroet lief konijntje,’ zegt ze met een zeemzoete stem.
‘Kan jij ook praten?’ vraagt hij verbaasd.
‘Jazeker, want ik ben een magische zwaan.’
‘Oh leuk, ik ben ook een magisch konijn.’
‘Ik ken jou helemaal niet. Woon jij hier?’ vraagt de zwaan.
‘Neen, ik ben hier met vakantie, maar…’ en hij maakt zijn zin niet af.
‘Je bent eenzaam en zit niet zo lekker in je konijnenvelletje,’ zegt ze
vastberaden.
Mister Willings hartje kan wel huilen. Hij probeert zijn tranen dapper te
verbijten tot zijn lipje begint te trillen. Opeens gaan de sluizen van zijn hart
open en huilt hij tranen met tuiten.
De zwaan slaat haar zachte vleugels rond zijn lijfje dat helemaal verkleumd is door de kou. Met haar warme adem blaast ze hem warm. Daar kikkert hij snel van op en zijn tranen drogen langzaam op, maar zijn hartje is nog steeds verdrietig.
‘Vertrouw me je diepste geheimen toe, misschien kan ik je wel helpen,’ zegt ze.
Hij aarzelt even en dan stort ons lief konijntje zijn hartje uit.
‘Ik ben de laatste tijd wel eenzaam en heb veel nagedacht…ik mis ze.’
‘Wie mis je dan lieverd?’
‘Mijn mama en papa, ik weet helemaal niet meer waar ze zijn?’ zegt hij op
droevige toon.
‘Wanneer zag je hen de laatste keer?’ vraagt de zwaan.
‘Dat was in de speelgoedwinkel ongeveer vier jaar geleden toen Jamila me
uitkoos. Ik stond samen met mijn familie in de etalage. Dat was de laatste keer dat ik hen zag,’ zegt hij beteuterd.
‘Ik wil je graag helpen, maar dan moet je mij beloven dat je jouw ogen sluit,’ zegt de zwaan.
Mister Willing lijkt betoverd door de zwaan haar zwoele stem en hij sluit
gehoorzaam zijn ogen.
Ze heft haar vleugels omhoog en danst in ‘t rond op het meer. Witte
fonkelende lichtjes dansen rondom haar en zetten haar sierlijkheid extra in de kijker. Enkel de sterren aan de hemel zijn getuige van dit magisch schouwspel in het holst van de nacht. En dan zegt ze met vastberaden stem:
‘Lief klein konijntje , open nu je ogen. Ik heb goed nieuws, je zal in de heel
nabije toekomst, je lieve ouders tegenkomen. Dat wil ik je graag beloven…’
Ze blies nog een laatste keer en warmde zijn hartje op, met hoop en verlangen.
Een zalig gevoel dat hem vertrouwen gaf, op die magische nacht net voor
Kerstmis. Hij keek hoopvol naar de sterrenhemel en zag de eerste sneeuwvlok neerdwarrelen. Het beloofde een mooie Kerst te worden….
Wordt vervolgd…..