Weerzien in Japan

Mia Farnwood

Dit boek is het vervolg op de eerder verschenen roman Hoefijzers in Japan, waarin de lezer wordt meegezogen in het turbulente leven van het hoogsensitieve meisje Shari en haar getraumatiseerde merrie Blanche. De bijzondere band maakt de twee onafscheidelijk, totdat Shari ziek wordt en een drastisch besluit moet worden genomen.

Wanneer Blanche noodgedwongen naar Japan is vertrokken, moeten ze allebei zonder elkaar verder. Het verdriet om het dramatische vertrek en het gemis van haar paard is groot bij Shari. Moeder Laura kan het niet loslaten en kampt met enorme gevoelens van spijt. Na vier jaar besluiten ze hun gevoel te volgen en reizen ze af naar Japan om Blanche op te zoeken. Het wordt een enerverende reis en het weerzien is hartverscheurend. Is de verbinding tussen hen nog altijd zo sterk en zullen Shari en Blanche na al die jaren herenigd worden?

Leeftijdscategorie vanaf 12 jaar en volwassen. Geïllustreerd met prachtige zwart-wit tekeningen.

Het is de lezer aan te raden eerst deel 1 “Hoefijzers in Japan” gelezen te hebben. 

(Onderaan deze recensie vind je de recensie van “Hoefijzers in Japan”)

Over de auteur :

Mia Farnwood (1966) is een echte Noord-Hollandse en moeder van twee kinderen. (Bron : Paardenboeken.nl)

Mia in het kort

  • Mia komt uit Noord-Holland.
  • Ze reed vroeger heel vaak op een grote Oldenburger en later ook op andere paarden.
  • Haar eerste boek is gebaseerd op een waargebeurd verhaal.

Al jong een passie voor paarden

Op haar tiende jaar raakte Mia besmet met het paardenvirus en was ze altijd bij de paarden te vinden. Ze begon al op jonge leeftijd met het bijrijden van een grote Oldenburger, die ze na een ongelukkige val moesten laten inslapen. Dat was best een ingrijpende gebeurtenis. Na een paardloze periode en moederschap kwam negen jaar geleden een jonge, getraumatiseerde schimmelmerrie in het leven van Mia’s toen twaalfjarige dochter. De passie voor paarden laaide weer op.

Liefde voor dieren & schrijven

Mia begon al jong met werken bij een dierenarts, waarbij ze haar liefde voor dieren goed kwijt kon. Na twee jaar avondstudie ging ze werken als directiesecretaresse, waarbij schrijven een groot deel van haar werk uitmaakte. De Nederlandse taal had altijd al haar interesse en de wens om een boek te schrijven was er ook.

Door de jaren heen had Mia ideeën en titels genoeg, maar geen tekst. Maar de periode dat de gevoelige merrie deel uitmaakte van haar gezin was zo intens geweest, dat ze alles wilde gaan opschrijven. Dit leverde haar een nieuw idee, een titel én de tekst op voor haar eerste boek: Hoefijzers in Japan.

Schrijven met gevoel

Met veel wegleggen en opnieuw beginnen heeft Mia uiteindelijk een jaar aan de roman gewerkt. Ondanks dat dit haar eerste boek was, vond ze het schrijven niet heel erg moeilijk, omdat het allemaal geschreven is vanuit haar gevoel. Uiteindelijk zijn het meer dan 300 pagina’s geworden, in een boek dat de emoties verwoordt van zowel haar dochter als van haarzelf, en dat daarnaast de gevoelens laat zien vanuit het paard. “Het leek mij een mooie gedachte, om het paard op deze wijze ook een stem te geven,” aldus Mia.

Ik mocht haar vorig jaar interviewen :

Over het boek “Weerzien in Japan” :

Bij de cover herken je het lettertype dat hetzelfde is als bij “Hoefijzers in Japan.” Zo zie je dat beide boeken samen horen. Het is een prachtige foto van Blanche, ze heeft zo’n sierlijke hals die reikt naar Shari. Ze omhelst Shari als het ware. Zo’n mooi beeld!

Het verhaal begint met een proloog die uitlegt waarover het eerste boek ging. Het situeert je. Dan volgt er een inhoudsopgave met gerichte hoofdstuktitels.

Het eerste hoofdstuk “Wat eraan voorafging” vertelt ons hoe alles begon. Af en toe wordt er een stukje “geciteerd” uit het eerste boek. Dat is een goed idee want zo kan je je volledig gaan inleven in het verhaal van Shari en Blanche. Hier besefte ik pas hoe zwaar Shari het moet gehad hebben toen ze veel jonger was. Wat ze allemaal op school moest meemaken, vind ik verschrikkelijk. Mensen kunnen toch hard zijn tegen anderen die ze niet begrijpen of die niet zijn zoals zij. Hier lees je ook meer over de hoogsensitiviteit van Shari en de trauma’s van Blanche. Twee gekwetste zielen die veel begrip en genegenheid bij mekaar zullen vinden. Het verhaal gaat verder hoe Blanche uiteindelijk verkocht wordt. Dit is zo pijnlijk voor Laura en Shari. De verkoop was niet zo correct gebeurd. Vooral Laura gaat op zoek naar uitleg. Ze kan het niet laten rusten.

Hachiko, de hond die jaren op zijn (gestorven) baasje aan het station wachtte.

Uiteindelijk moeten ze nu zonder elkaar verder. Dat gebeurt met ups en downs. We volgen de stappen die Laura onderneemt om Blanche terug te vinden en te volgen in Japan. Shari vindt het leuk dat haar moeder dit allemaal doet, maar raadt haar toch aan om het nu los te laten. Ze krijgen foto’s en video’s van Blanche en Shari is daar best gelukkig mee. Ondertussen leren ze Sumi en later Maiko kennen die met Blanche mogen rijden op de Universiteit in de buurt van Tokyo. Zij verzorgen Blanche met veel liefde en dat troost Laura en Shari wat. Tussendoor vind je hele mooie zwart-wit foto’s van Shari en Blanche. Zo kun je je beter inleven…

En dan komt het stuk “Vier jaar eerder : Blanche, het vertrek.” Hier lees je hoe Blanche zelf alles ervaren heeft toen ze plots weg moest. Zoals in het eerste boek, geeft Mia Blanche terug een stem. Mia verplaatst zich in het hoofd van het paard en kan zich zeer goed inleven in haar gevoelens. Zo mooi om te lezen wat Blanche voelt en meemaakt. Ze wordt weggerukt uit haar veilige plaats.

“Drie weken later : Blanche, de aankomst in Japan. Hier terug lezen we hoe Blanche alles ervaart en hoe ze zich voelt. Het is net alsof Blanche het ons zelf vertelt. De plaats waar ze nu woont en de box waarin ze nu moet wonen zijn niet zo mooi en gezellig als thuis, maar ze krijgt in die twee jaar die volgen twee hele lieve trainsters. Sumi en Maiko zijn twee studentes aan die universiteit. Ze verzorgen haar goed en houden van haar. En dat voelt ze. Er worden nog steeds foto’s gestuurd naar Laura en Shari. Maar het verlangen groeit steeds meer om Blanche terug te zien… En Maiko nodigt hen uit om naar Japan te komen.

De connectie is er ! Beiden voelen dat aan…

Halverwege het boek vertrekken Laura en Shari naar Japan. Dat is een hele grote uitdaging want ze kennen de taal niet en weten er hun weg niet. Maar Shari is heel vlug in het opnemen van nieuwe dingen en verdiept zich in de app om overal haar weg te zoeken. En dat lukt haar bijzonder goed. Laura is gerustgesteld. Wanneer ze totaal uitgeput in hun appartementje komen, rusten ze eerst goed uit vooraleer ze op stap gaan. Moeheid en emoties spelen hun parten. Samen met Maiko gaan ze Blanche opzoeken. De weg er naartoe is heel spannend. Shari voelt haar hart heftig kloppen en hoe dichter ze komen bij Blanche, hoe emotioneler ze worden. En dan zien ze haar… Er gaan heel wat emoties door hun lichaam, zowel van Laura en Shari als van Blanche.

Hoe Blanche reageert, is voor Shari en Laura het ultieme bewijs van hun liefde voor mekaar. Hier laat ik jullie zelf verder lezen. Vooral het einde van het boek is zeer emotioneel. Ik heb even moeten stoppen met lezen en mijn tranen moeten drogen. Wat kan Mia gevoelens mooi neerpennen! En wat kan Shari dit allemaal een plaats geven! Ze is een hele sterke en wijze jongedame geworden. Zoals ze op het einde van het boek zegt : “Onze connectie zal altijd blijven bestaan.” Zo is het ook…

Alweer een boek dat zeker moet gelezen worden. Ik hoop dat er ooit een verfilming komt!

De liefde tussen beiden is voelbaar

Enkele mooie quotes :

p. 11 : Deze “oude ziel” vertelde je vaak net de juiste dingen en legde de vinger op de zere plek.

p. 12 : Blanche werd ook niet begrepen door haar eigenaar, net zoals Shari vaak niet begrepen werd door onder andere haar klasgenoten.

p. 13 : Shari bleef dromen en ze was ervan overtuigd dat wanneer je in je dromen bleef geloven, deze ooit werkelijkheid zouden worden…

p. 46 : Ze realiseerde zich weer eens dat niet alleen Blanche, maar alle dieren iets met haar deden.

p. 62 : Haar leven zonder Shari zou vanaf dat moment heel anders zijn, dat was zeker, ze voelde dat in al haar vezels en Shari zou ze niet meer zien. Geen afscheid, geen knuffels, geen zachte strelingen over haar hoofd, geen fluisterende lieve woorden van het meisje waar ze zoveel van hield.

p. 96 : Ze was een paard dat een vaste partner voor het leven nodig had, waarmee ze samen iets goeds konden opbouwen en als team succesvol kon zijn, omdat ze elkaar als team begrepen.

p. 129 : Shari kon niet wachten tot ze er waren en haar hart klopte in haar keel. Ze hadden nog enkele minuten te gaan, voordat ze elkaar na vier lange jaren, weer zouden zien.

p. 136 : Shari straalde met een mengeling van emotie en intense liefde voor dit paard.

p. 165 : Hoe langer ze in Japan verbleven, hoe meer ze de indruk kregen dat het een land was van vele tegenstellingen. Van serene rust, tot een gemoedelijk stadje en de ultieme drukte van lawaaierige straten en felverlichte gebouwen.

p. 181 : Shari hield haar handen liefdevol tegen het hoofd van Blanche, terwijl ze stond te eten. Gewoon in stilte samenzijn, in het hier en nu, en genieten van de korte tijd die ze samen hadden.

p. 198 : Een dier legt geen schuldgevoel op en Blanche verweet haar niets en langzamerhand kwam het besef bij Laura dat haar lijden geheel aan haarzelf te wijten was. Een dier schikt zich in zijn lot, ook al was haar lot in Japan verre van ideaal en ver weg van de veilige haven waar ze vandaan kwam. En Laura zou dat ook moeten doen.

p. 203 : Het onbeschrijflijke gevoel van verbondenheid, warmte en onvoorwaardelijke liefde tussen twee individuen, de intense band tussen mens en dier, vulde de figuurlijke kilte van de stal die bestond uit stof, steen en ijzer.

Lieve Mia en Shari, ik heb eerst “Hoefijzers in Japan gelezen.” Ik vond het een prachtig boek en leerde jullie daarna persoonlijk kennen. Wanneer ik een nederlandstalig boek lees, zoek ik heel graag de auteur op en stuur dan via instagram een bericht. Zo zijn we aan de praat geraakt. We merkten dat het klikte tussen ons. Ook met “Shari” kon ik gezellig praten. We werden bevriend en jullie kwamen mij vorige zomer opzoeken in Bredene. Wat was dat een leuk weerzien! Ondertussen zijn we een jaar verder en hebben jullie Japan bezocht. (Ik had het jaar ervoor Japan bezocht in begeleiding van onze zoon Tanguy die er zijn laatste jaar Japanologie studeerde.) Nu chatten we nog af en toe over het boek en de gebeurtenissen in Japan. Ik hoop dat Blanche toch nog een liefdevolle thuis zal krijgen : hier of in Japan. Ik leef graag met jullie mee. Veel liefs en houd moed!

“Shari” met haar pony Meike. Ze is 24 jaar oud en heel gevoelig. Zo moederlijk over haar kleinkind Ginger (6 jaar)

“Shari” met Meike en Ginger

Lieve Charley, je bent een prachtige jongedame geworden. Je bent gegroeid door alle gebeurtenissen en trauma’s die je doorstaan hebt. Je hebt ook leren omgaan met je sensitiviteit en je bent veel sterker geworden. Je bent een voorbeeld voor vele jongeren. Het ga je goed. xxx

Hier vind je de recensie van het eerste boek : Hoefijzers in Japan