Als alles is gezegd. Anne Griffin

Vijf drankjes, één nacht: Maurice Hannigan heft nog vijf keer het glas op zijn leven.

Op een avond in juni bestelt de vierentachtigjarige Maurice Hannigan vijf drankjes aan de bar van een hotel. Met elk drankje heft hij het glas op iemand die belangrijk is geweest in zijn leven. Zijn jong gestorven broer, zijn ingewikkelde schoonzus, zijn dochtertje dat slechts vijftien minuten oud werd, zijn zoon in het verre Amerika en zijn geliefde vrouw. Door deze mensen, die hem inmiddels allemaal hebben verlaten, vertelt hij zijn levensverhaal, met alle spijt, ruzies, vreugde en liefde die erbij horen.

Als je vijf mensen zou moeten opnoemen die het belangrijkst zijn geweest in je leven, wie zou je dan kiezen? Als je op elk van hen een toost zou uitbrengen, wat zou je dan zeggen? En wat zou je over jezelf te weten komen als alles is gezegd en gedaan?

  • ISBN-nummer: 9789402702620
  • Verschijningsdatum: 9/04/2019
  • Aantal bladzijden: 288
  • Uitgeverij: Harpercollins Holland
  • Prijs : € 19,99

Wat vind ik van dit boek ?

Ik moet eerlijk zeggen dat toen ik dit boek zag, eerst naar dat bovenste zinnetje keek : “Een buitengewone roman die me tot tranen toe geroerd heeft.” van John Boyne. Dat is natuurlijk een erg gewaardeerde schrijver. Dus wou ik wel eens lezen of hij gelijk had. En inderdaad, hij heeft gelijk. Niet dat ik mijn zakdoek nodig had, maar het verhaal heeft me erg ontroerd. Een oude man van 84 die eigenlijk afscheid neemt van zijn dierbaarsten bij enkele goeie glazen wiskey aan een bar in een hotel. Niet zomaar een hotel… zoals je in het verhaal zal vernemen. Maurice Hannigan kijkt via die 5 personen terug op zijn leven. Je ziet hem van jongsaf aan tot op het nu. Zijn jeugd las ik met afgrijzen. Zo rauw was zijn wereld. Het soms onmenselijk harde werken op het land, de stampen en vernederingen die hij moest ondergaan. Dat heeft hem zeker gehard en gemaakt tot wie hij geworden is. Op zaterdag 7 juni 2014 zet hij zich aan de bar om 18.25 uur. Het is alsof hij tegen zijn zoon praat die zich in Amerika bevindt. Het hele verhaal wordt verteld vanuit het standpunt van Maurice : wat hij meegemaakt heeft, wat hij toen voelde en ook nu voelt. Om 19.05 heft hij zijn eerste glas op Tony, zijn oudere broer die veel te jong gestorven is en die hij zijn hele leven erg gemist heeft. Ze hadden een goede band en steunden mekaar in moeilijke momenten. Hij vertelt over hem met veel genegenheid en liefde. De tweede dronk om 19.47uur is voor Molly, zijn dochtertje dat heel kort geleefd heeft. Hier weer vertelt hij eerst wat over zijn jeugd… Zijn derde dronk om 20.35 is op Noreen, zijn zeer ingewikkelde schoonzus. Geen gemakkelijke, maar het klikte toch tussen die twee. Ik vind dat hij met veel genegenheid over haar spreekt. Waarschijnlijk is zij erg autistisch volgens wat ik over haar lees. En toch is er een hele mooie band tussen hen. De vierde dronk om 21.20 is voor zijn zoon, Kevin, van wie hij veel houdt maar het niet altijd genoeg getoond heeft. Daar heeft hij nu wat spijt van. Het is net alsof hij er is en met hem praat. Hier krijgen we weer een deel van Maurice’s leven. En de laatste dronk om 22.10 uur is voor Sadie, zijn overleden vrouw. Hij probeert te verwoorden wat dit verlies hem brengt. Hij kan het bijna niet aan. Hij denkt terug aan hoe hij haar heeft leren kennen en hun verdere leven samen. Ik voel hoe, naarmate het verhaal verder gaat, hij naar zijn eigen einde aan het groeien is. Beetje bij beetje merk je dat hij afscheid aan het nemen is van zijn leven. Hij is er klaar mee. Het einde van het verhaal verrast me niet. Maar het is in elk geval een heel mooi en menselijk boek. Ik vind het origineel om op deze manier een levensverhaal te vertellen.

Nog iets over de cover : ik vond die heel sprekend en het deed me nadenken over wat een kind in die tijd meemaakte op school… Dat schooltasje sprak me nostalgisch aan…

Enkele mooie quotes :

p. 12 : … die glimlach, die opkrult als een heerlijke dot slagroom op een punt warme appeltaart.

p. 16 : …. aan de telefoon heeft niemand door dat ik honder diepe rimpels heb, of een kunstgebit met een eigen willetje.

p. 20 : In plaats daarvan liep ik verder, in mezelf mompelend, me afsluitend voorh et zoveelste afscheid, het zoveelste verlies in dat tot op de draad versleten leven van me.

p. 33 : Klaar om de eerste van vijf dronken uit te brengen : vijf dronken, vijf mensen, vijf herinneringen. … Ik ben hier om na te denken, over alles wat ik geweest ben en alles wat ik nooit meer zal worden.

p. 69 : Hij kwijnde voor onze ogen weg. Er was niets aan te doen, niet door ons en niet door de dokter. Zijn leven trok zich steeds verder terug voor ons gelach en onze goede zorgen.

p. 100 : Ik moest machteloos toezien hoe het zilver zijn opmars maakte in haar haren. … Het leek wel of die maanden gevuld waren met dichtgaande deuren – met mij aan de andere kant, op de vlucht voor wat ik had gedaan.

p. 104 : Gek, vind je niet? Jij was er gewoon, mijn levende zoon, vlak bij me, wachtend tot ik je zou opmerken, maar met mijn hoofd was ik bij een geest.

p. 204 : Misschien wilde je daar niet aan denken. Dat ik haar leven inpakte, haar zomaar aan de kant zette.

p. 230 : (Midleton Whiskey) Meesterlijk spul. Ik kijk ernaar alsof ze me zojuist de sleutels van een nieuwe oogstmachine heeft overhandigd.

p. 231 : Niemand, echt niemand weet wat verlies is, tot je iemand kwijtraakt van wie je houdt. Iemand voor wie je het soort diepe liefde koestert dat in je botten kruipt en zich vastzet onder je vingernagels, net zo moeilijk weg te krijgen als jarenlang aangekoekte aarde. Als zo iemand wegvalt… dan is het alsof je hart uit je lichaam wordt gerukt. (Dat gevoel kan niet beter beschreven worden : ik voelde dit ook toen mijn ouders in 3 weken tijd gestorven zijn.)

p. 272 : Mijn leven zit in een paar dozen, keurig ingepakt, gesorteerd en van een etiket voorzien.

p. 280 : Ik pakte het zakje van hem aan en vertrok. Als ik na afloop een recensie had moeten achterlaten, had hij vijf sterren van me gekregen.

p. 284 : “Mag ik nu naar huis komen?”

Over de auteur :

De Ierse Anne Griffin is afgestudeerd aan University College Dublin waar ze Creative Writing studeerde. Haar werk werd bekroond met de John McGahern Award for Literature. Anne wordt gezien als een nieuwe belofte voor de Ierse literatuur. “Als alles is gezegd” is haar debuutroman, die in zeven landen verschijnt.

Hier vind je een korte filmpje waarin ze voorleest uit haar debuutroman :

Dit boek is zeker een aanrader! Heel diepzinnig en stemt ons tot nadenken over ons leven.