Mister Willing en het geheim van de tweeling (deel 2)

‘Wat is de kerstvakantie snel om. Jakkes, nu moet ik opnieuw vroeg opstaan om naar school toe te gaan,’ zeurt Jamila tegen Mister Willing.  

‘Ik ga jou ook missen hoor,’ zegt Mister Willing met kleine slaapoogjes. Hij tilt zijn hoofdje even op en slaakt een luide geeuw.

‘Ik denk dat ik nog even blijf liggen in je bedje Jamila. Mag dat? Het is hier toch zo lekker warm.’ 

En hij nestelt zich dieper in Jamila’s bed. Zijn oogjes vallen dicht en hij hoort haar nog net zeggen, voordat hij terug in slaap dommelt:  

‘Jij hebt geluk hoor, ik moet terug naar die saaie klas.’

 Maar ons lief konijntje was al terug naar dromenland gevlogen. De laatste tijd droomde hij vaak over de zwaan die hij ontmoet had in Frankrijk. Hij kan het beeld van de zwaan op het meer maar niet uit zijn hoofd zetten. Soms slaat de twijfel toe en denkt hij dat het maar een droom was. Zou hij echt zijn mama en papa binnenkort terugzien? Dat had de zwaan hem toch beloofd.  

Mister Willing had hierover met geen woord gerept tegen Jamila. Zij wist helemaal niets af van de geheime ontmoeting die nacht aan het meer. 

Als hij in dromenland was dan leek het of hij terug bij de mooie zwaan was en hij verder dreef op de golven van haar zeemzoete stem. Het stemde hem gelukkig en vredig. Dus ging hij het liefst vroeg naar bed of deed hij dutjes overdag. Het was trouwens winter en bitterkoud buiten. 

Na een lange schooldag komt Jamila tot ieders verbazing heel enthousiast thuis. Ze stormt meteen naar haar slaapkamer om Mister Willing het goede nieuws te vertellen.  

‘Ik heb groot nieuws, wakker worden slaapkop,’ zegt ze hijgend van opwinding en met glunderende ogen. Ze wipt zich op het bed en duwt de lakens weg. 

‘Brandt het ergens?’ vraagt Mister Willing slaperig. 

‘Neen gekkie, ik heb twee nieuwe klasgenoten, Emily en Eva. Het zijn zo’n leuke meisjes en ze willen graag vriendinnen met me zijn.’ 

‘Wat leuk voor je, Jamila,’ zegt hij. 

‘Zeg hoe was jouw dagje, wat heb jij allemaal uitgespookt vandaag?’ vraagt ze.

‘Uh….ik heb een boekje gelezen en turnoefeningen gedaan,’ antwoordt hij.  Blijkbaar kan ons konijntje goed liegen, want hij had de godganse dag in bed geluierd.   

‘Oh Mister Willing, ik ga nu terug graag naar school en dat komt allemaal door die nieuwe vriendschap. Emily en Eva zijn naar ons dorp verhuisd omdat hun vader veranderd is van werk. En weet je wat zo leuk is, het is een tweeling,’ zegt ze. 

‘Een tweeling, is dat niet moeilijk voor de leerkracht om de meisjes te onderscheiden?’

‘Neen, omdat Emily een bril draagt en Eva niet, en ze heeft ook nog eens langer haar dan haar zus.’ 

Mister Willing merkt duidelijk dat Jamila opgetogen is met haar nieuwe vriendinnen, want ze praat over niets anders meer. 

De volgende dag tijdens de speeltijd ontdekt Jamila iets merkwaardigs. Ze vangt toevallig een flard van een gesprek op tussen de tweeling, en ze kan haar oren amper geloven. 

Jamila twijfelt en weet niet goed hoe ze hierop moet reageren. Dus zwijgt ze maar en wanneer ze in de namiddag naar huis toe fietst, piekert ze de hele rit. De woorden blijven maar door haar hoofd malen. Wanneer de wind ook nog eens met haar lokken speelt, omdat ze haar fietshelm vergeten is kan ze nog net op tijd een aankomende auto vermijden. 

Met gierende banden slaat ze haar stuur om en kantelt ze in de graskant langs de weg. Hijgend en met een bleek gezichtje blijft ze aan de kant van de weg zitten om te bekomen. Ze beseft dat ze dit geheim niet langer alleen kan dragen. Het knaagt aan haar hartje en misschien moet ze Mister Willing op de hoogte brengen van het geheim. 

Na een tijdje is ze tot rust gekomen en kan ze veilig verder rijden. 

Ze neemt haar voor om nooit meer zonder fietshelm te rijden en beter op te letten in het verkeer.  

Met een raar gevoel treedt ze de slaapkamer binnen en gaat ze op het bed zitten bij haar konijntje. 

‘Oh Jamila, scheelt er iets, je ziet zo bleek? Ben je soms ziek?’ vraagt hij. 

‘Nee, ik worstel met iets en ik kan het maar niet uit mijn hoofd zetten. Zo erg dat ik daarnet bijna omver gereden was door een auto,’ zegt ze beteuterd. 

‘Oei Jamila toch’ ,zegt Mister Willing geschrokken, ‘laat me je helpen, ik ben één en al oor.’ En hij streelt zijn zachte lange hangoren en schudt dan met zijn donzige pluisstaart, zodat de haartjes keurig in de plooi liggen. 

Jamila begint langzaam te vertellen, dat ze op de speelplaats toevallig een flard van een gesprek opgevangen had tussen de tweeling. Dat hun knuffels echt kunnen praten en bewegen. Net zoals Mister Willing dat alleen maar kan. 

Mister Willing kan zijn oren niet geloven. Hij verschiet zo erg van dit nieuws dat hij flauw valt. Jamila rept zich als de bliksem naar de badkamer om een nat washandje te gaan halen. Al gauw komt hij terug bij door Jamila’s goede verzorging natuurlijk. 

‘Oh Mister Willing, gaat het een beetje, was je zo erg geschrokken? Ik dacht dat je een hartaanval gekregen had,’ zegt ze overmand door emoties. 

‘Jeetje, inderdaad ik draaide van mijn stokje en zag enkel nog lolly’s met spinaziesmaak voorbijvliegen.’

‘Uh, hoe kom je daarbij? Lolly’s die smaken naar…bah, spinazie,’ zegt Jamila en ze trekt een vies gezicht. 

‘Dat zal een stoornis in mijn hoofdje geweest zijn, denk ik.’ 

‘Zou het kunnen gekkie dat er nog magische knuffels zijn, net zoals jij?’ vraagt Jamila hem voorzichtig. 

Mister Willing denkt diep na. ‘Zijn het misschien afstammelingen van de grote berenfamilie?’ vraagt hij. 

‘Dat weet ik niet, het zouden misschien magische poppen kunnen zijn.’ 

‘Neen Jamila, want poppen zijn geen knuffels. Dat is een andere categorie speelgoed,’ besluit hij. 

‘Ik zal het ze morgen vragen. Ik moet het weten, maar stel dat ze dan boos op me zijn omdat ik hun verraden heb. Net nu ik twee nieuwe vriendinnen heb? Zwijg ik dan liever, wat moet ik doen?’ vraagt Jamila en een traan rolt over haar wang. 

‘Je MOET het vragen, want ik wil het ook weten,’ besluit hij. 

Diezelfde nacht kan Mister Willing de slaap niet vatten. Hij is zo nieuwsgierig naar de identiteit van de magische knuffels. Twee knuffels dan ook nog eens…zou het kunnen dat de magische zwaan haar voorspelling gaat uitkomen. Tranen rollen over zijn wangen van verlangen om zijn mama en papa terug te zien. Eindelijk na al die jaren, hij zou ze in de armen vliegen en overstelpen met zoete kusjes die smaken naar karamel.

De volgende dag vertrekt Jamila zelfs twintig minuutjes eerder naar school. En zoals het hoort in het verkeer met een fietshelm en fluohesje aan natuurlijk. 

Emily en Eva zijn er nog niet. Ze besluit om hen op te wachten aan het fietsrek dan kunnen ze elkaar zeker niet mislopen. Na een vijftal minuten komen de meisjes opdraven. Eva leidt haar roze fiets aan de hand en Emily rijdt op een beige fiets. 

‘Hey meisjes, mag ik jullie even iets vragen voordat de bel gaat,’ vraagt ze een beetje gespannen. 

‘Tuurlijk Jamila, is het in verband met die opdracht voor natuurkunde misschien?’ antwoordt Eva en ze klikt haar fietsslot vast. 

‘Neen, ikke….zou graag weten of jullie ook een knuffel thuis hebben die speciaal is. Ik bedoel…’ stottert ze en ze ziet de tweeling elkaar raar aankijken. 

Ze voelt haar buik ineenkrimpen van de zenuwen. Ze heeft deze ochtend ook al niet ontbeten, omdat ze geen hap door de keel kon krijgen. De meisjes  schateren het uit en dan neemt Eva het woord. 

‘Heb jij gisteren toevallig ons gesprek gehoord misschien? Wel geen probleem hoor, eigenlijk wilden we je het vandaag zelf vertellen. Want echte vriendinnen delen alle geheimen, vinden wij.’ 

En zo kwam Jamila die bewuste dag te weten dat Emily en Eva elk een konijnknuffel bezitten die kan praten en stappen. Ze noemen ze “Felix” en “Wilma” konijn en vertonen eerlijk gezegd al een beetje slijtage door ouderdom. Maar ze zijn superlief en het liefst doen ze dutjes overdag. 

Jamila is zo blij en ze hebben zelfs afgesproken volgende woensdagnamiddag bij de meisjes thuis. Zo kan ze kennismaken met de magische knuffels. 

Bij haar thuiskomst vertelt Jamila het leuke nieuws aan Mister Willing. 

Zijn kraaloogjes schieten vol tranen en zijn lipje begint te trillen. 

Het grote moment komt dichterbij beseft hij nu en zijn verwachtingen worden hoopvoller met de minuut. Wanneer Jamila vertelt dat goede vrienden geen geheimen mogen hebben, vindt ons lief konijntje eindelijk de moed om zijn geheim van de magische zwaan en haar belofte uit te leggen. 

Jamila luistert aandachtig naar Mister Willings verhaal en gelooft dat Felix en Wilma wel eens Mister Willings familie zou kunnen zijn. 

 Mister Willing kon niet slapen van de zenuwen en was al heel vroeg uit de veren. Want vandaag was eindelijk de dag aangebroken dat hij misschien terug herenigd werd met zijn familie. 

Hij had al een badje genomen met een lekker geurend badschuim. Hierdoor was hij al wat meer ontspannen. Nadien had hij zich gewikkeld in een zachte kamerjas en had hij zitten turen naar de opkomende zon. De vogels floten hun mooiste ochtendlied en hij kwam in een nostalgische bui. Het werd tijd om een lekker geurtje, dus had hij aan de parfum van papa gezeten. Nu was het tijd voor de juiste outfit. Hij zwierde zijn kastje met kostuums open, en keurde ze één voor één. 

‘Jamila’ ,gilde hij,  ‘waar is mijn kostuum dat ik aanhad op de dag dat je mij aangekocht hebt in de speelgoedwinkel?’ 

Jamila lag nog steeds te soezen in bed en een warrige haardos kwam opeens piepen uit het dekbed. 

‘Oh dat oud vodje bedoel je, met die houten knopen. Dat steekt in deze doos,’ zegt ze en ze sleept een oude schoendoos tevoorschijn vanonder haar bed. 

Ze heft het deksel op en haalt er een groen pakje uit met houten knopen en een kraagje in vergeelde kant. Ze ruikt eraan en trekt haar neus op. 

‘Het is stoffig en niet meer zo fris, vrees ik,’ zegt ze. 

Mister Willings ogen stralen bij het zien van zijn pakje waarmee alles begon. 

De herinneringen kwamen boven en het leek een eeuwigheid geleden dat hij uitgestald stond in de etalage van de speelgoedwinkel in de Hoofdstraat van de stad. Tussen de berenfamilie, de ijdele poppen en kleurrijke treintjes. Zijn ouders zaten netjes op een houten bankje, en hij zat gezellig in een mandje ernaast. Wat was het zalig wanneer het zonnetje scheen in de etalage en de kindjes kwamen piepen. Als hij zijn ogen sloot dan hoorde hij nog altijd de vrolijke kinderstemmetjes weerklinken. En trots dat hij was toen Jamila hem aanwees, en dan binnenkwam in de winkel om hem te kopen. Jamila had hem uitgekozen als mooiste speelgoed. Dat hij zijn mama en papa niet meer ging zien, dat besef kwam pas later. En het gemis bleef steeds dieper knagen en vond zo een weg naar zijn hartje.

Maar nu was de grote dag aangebroken dat Jamila op bezoek ging bij de tweeling thuis. Eva en Emily woonden aan de andere kant van het dorp, daarom bracht mama haar met de auto naar de bestemming. 


Mister Willing zat piekfijn uitgedost naast haar op de achterbank, en kon het friemelen aan een houten knoop niet bedwingen. Hij draaide de knoop om en om, en één draadje kwam al los. Maar zijn pootjes jeukten om bezig te zijn met iets. Het waren vast en zeker de zenuwen.

Toen ze de straat inreden en de auto tot stilstand kwam bij nummer zeven…viel Mister Willing haast flauw van de spanning. 

Emily en Eva woonden in een mooie villa met grote tuin. 

Jamila wierp een knipoog naar Mister Willing, die met een krop in de keel zat nu het moment naderde. 

‘Komaan gekkie, je kan het,’ fluisterde ze hem toe als aanmoediging. 

Mister Willing stond echter te trillen op zijn pootjes van opwinding. 

‘Ding, dong, ding’, klonk het en de voordeur zwierde open. 

‘Dag Jamila’, zei Eva en Emily kwam de grote trap afgelopen. 

‘Hey, wat leuk dat je er bent Jamila,’ zei ze. 

Jamila voelde zich meteen welkom. 

‘Laten we meteen naar onze speelkamer gaan,’ stelde Eva voor en Jamila liep door de lange gang en helemaal de laatste deur links, daar was het. 

Ze gingen binnen en sloten de deur voor alle zekerheid. 

Want wat er nu ging gebeuren, was helemaal niet bestemd voor de ogen van volwassen mensen. 

De speelkamer was knus ingericht met een piepklein keukentje en een salon met rieten kuipstoeltjes. Op het tafeltje stond een dampende theekan en een schaal met vers gebakken koeken.

 De geur van kaneel en anijs deed Mister Willing watertanden. Maar waar waren zijn ouders?

‘Is dit nu jouw magisch konijn?’ vroeg Emily. 

‘Inderdaad, dit is Mister Willing,’ antwoordde ze en ze zette hem in de rieten kuipstoel net voor de kaneelkoeken. Hij likkebaardde en zijn maag begon luid te knorren. 

‘Tast maar toe hoor, lief konijntje,’ zei Eva en ze schoof de schaal wat dichter naar hem toe. 

Mister Willing nam een kaneelkoek en nam een flinke hap. Hij smikkelde en de anijszaadjes smaakten verrukkelijk. Eva schonk de rozenbottelthee in de kopjes. De sfeer zat er meteen in en Mister Willing ontdooide een beetje. 

‘Wat een gezellige boel hier meisjes, maar wordt het niet stilaan tijd om jullie knuffels voor te stellen,’ zei Mister Willing. 

De meisjes giechelden en riepen dan: ‘Oké, kom maar tevoorschijn de kust is vrij.’ 

De kleerkast ging open en daar verschenen Felix en Wilma. 

Mister Willing liet zijn kopje thee vallen van verbazing en de knoop van zijn jasje schoot los. De knoop rolde over de vloer in de richting van Wilma die hem opnam en hem stevig in haar pootje omklemde. Een traan rolde over haar wang. ‘Kom hier mijn “Snuffeltje”,’ zei ze. Ons konijntje stond op en liep met tranen in de ogen recht in de armen van zijn ouders. 

‘Snuffeltje, is dat nu je echte naam?’ vroeg Jamila verbaasd. 

Snuffel knikte heftig en begon te blozen. 

‘Maar hoe weten jullie dan dat Snuffel familie is?’ vroeg Emily. 

Wilma opende haar pootje en stak de houten knoop in de lucht. 

‘Deze knoop heb ik zelf eraan genaaid. Ik herkende mijn naaisteek meteen. Dit jasje met de bijzondere kraag, was één van de mooiste naaiwerkjes dat ik ooit gemaakt heb,’  zei Wilma trots. 

 ‘Inderdaad Wilma, dat heb jij gemaakt speciaal voor ons Snuffeltje, omdat hij zo lief is,’ zei Felix met tranen in de ogen. 

Wat een onvergetelijke dag was dit voor ons lief konijntje!

Een dag vol emoties en eerlijk gezegd had de magische zwaan haar belofte gehouden, dat was mooi. 

Jamila en de tweeling die waren zo blij met hun vriendschap. 

De konijnenfamilie was uiteindelijk gelukkig samen.  

En Mister Willing, of nee…Snuffeltje zijn hartje werd overladen met liefde, want eerlijk gezegd dat verdiende die lieverd wel.