Toen Marie-Louise Klomp vanuit het niets geconfronteerd werd met de homoseksualiteit van haar man stortte haar wereld in. Tijd om te rouwen was er niet. Ze moest door, want haar acht maanden oude dochtertje verdiende hoe dan ook een normale jeugd. Om haar pijn en verdriet draaglijk te maken, begon ze met schrijven. Zo wilde ze dat haar dochter later zou kunnen lezen hoe moeilijk haar beide ouders het hadden gehad. Haar moeder, omdat ze er plotseling helemaal alleen voor stond en haar vader omdat hij afscheid moest nemen van zijn dochtertje en zijn vrouw. Een ontroerend mooi verhaal!
- ISBN-nummer: 9789463892827
- Verschijningsdatum: 17/05/2019
- Aantal bladzijden: 184
- Uitgeverij: Uitgeverij Boekscout
- Prijs : € 20,50
Over de auteur :
Marie-Louise Klomp was zes jaar werkzaam als functielaborante in een ziekenhuis. Na haar verhuizing naar een dorp schreef zij ruim 25 jaar voor een regionaal dagblad. Inmiddels heeft zij een eigen tekstbureau. Tekstbureau BreedTalig is inzetbaar op het gebied van tekstschrijven, interviewen en corrigeren. Maar ook op het journalistieke vlak staat tekstbureau BreedTalig zijn mannetje. Het bedrijf is gevestigd in Asten. “Homoseksualiteit is geen keuze” verscheen eerder onder de titel “Omdat de natuur anders besliste” en is haar debuutroman.
Interview over het boek : klik op de link
Over het boek :
Toen ik de recensie las van een collegablogger over dit boek, was ik direct geraakt. Ook de cover vond ik heel mooi. Die regenbooglippen en de titel geven een krachtig signaal. Inderdaad, homoseksualiteit is geen keuze. En je mag het de persoon die het al moeilijk heeft, zeker niet kwalijk nemen. Ik kwam dat zinnetje “homoseksualiteit is geen keuze” verschillende keren tegen in het boek. De auteur benadrukt dit ten zeerste.
Ze vertelt heel openlijk haar verhaal. Hoe het is wanneer je ontdekt dat je man homoseksueel is. Het boek is verdeeld in 28 hoofdstukken met telkens een jaartal. Zo is het verhaal goed te volgen in het verleden en heden. Het eerste hoofdstuk is heel kort en gaat over Joost, de liefde van haar leven. Een korte synthese van het verhaal. Dan zijn we in september 1977. We vinden haar terug, totaal ontredderd met haar kindje, bij haar vrienden, Sjors en Carla. Joost had haar daar achtergelaten. Van het ene op het andere moment was ze dakloos en alle vertrouwde dingen kwijt.
Ze haalt alles weg uit het appartement wat ze nodig heeft. Ondertussen denkt ze na over haar lot en vooral ook over het lot van Joost. Dat vind ik wel heel mooi, ze weet dat het voor hem niet allemaal rozengeur en maneschijn zal zijn. Ze beseft dat, wanneer hij dit leventje kiest, het zeker niet gemakkelijk zal worden voor hem. Ze voelt met hem mee. En dat merk ik verschillende keren in het boek. Dat viel mij zo op. Ze veroordeelt hem niet wanneer hij haar bekent dat hij homo is. Het is wel een donderslag bij heldere hemel. Niemand had zich daaraan verwacht.
Doorheen het verhaal merk je dat zij en Joost nog mooie momenten meemaken, maar dat het toch steeds moeilijker wordt. Regelmatig keert de auteur terug naar het begin van hun relatie en hoe die evolueerde en dan naar het heden waar ze verder haar weg zoekt met haar dochter.
Ik heb veel bewondering voor de manier waarop ze haar leven aanpakt. Ze probeert steeds het hoofd boven water te houden voor haar dochtertje. Julia geeft haar kracht. Zo probeert ze ook steeds om Joost niet zwart te maken bij Julia. Ze wil Julia haar papa niet ontnemen. Soms ten koste van zichzelf. Bewonderenswaardig! Maar gelukkig kwamen er ook nog vele mooie momenten voor haar en Julia. Uiteindelijk zal hun leven weer op de rails geraken, na verschillende moeilijke tussenhaltes. Marie-Louise is een boeiende en fantastisch liefdevolle vrouw. Ze heeft het gered!
Enkele mooie quotes :
p. 8 : De voegen in de muur tegenover mij staakten langzaam hun ritmische bewegingen en ook de bloempot op de schouw stopte zijn macabere dans.
p. 12 : Ik hoor echt in dat andere wereldje thuis, dat weet ik nu zeker. En daar maak jij geen deel meer van uit. De woorden sneden als een mes door mijn ziel.
p. 32 : Zo intens samen hadden we ons nog nooit gevoeld. Het leek wel of we in elkaars huid waren gekropen.
p. 33 : Toen we de andere morgen uit de trein stapten, leek het net alsof ze ons midden in een kerstkaart hadden neergezet, zo mooi was het.
p. 55 : “En dan dat uitzicht mevrouw, dat is toch geweldig.” Ik was het roerend met hem eens, maar maakte hem duidelijk dat je in een uitzicht niet kunt wonen.
p. 65 : En het leek wel of een koude wind onze hele slaapkamer in een ijslandschap veranderde.
p. 68 : Die hele verjaardag was eigenlijk nog het beste te vergelijken met een mooie film in een krakkemikkige bioscoop met stoelen waarvan de vering een pijnlijke indruk op je maakte.
p. 77 : Toch was er eentje, die de sleutel had van mijn glazen gevangenis en dat was Julia. Bij haar kon ik mijn hart luchten en af en toe mijn tranen de vrije loop laten.
p. 83 : “Als je van hem houdt, moet je hem kunnen loslaten.”
p. 87 : Hij had er per slot van rekening ook niet voor gekozen om zo te zijn.
p. 93 : Mijn vader had me aan het eind van de morgen met een bezorgd gezicht op de trein gezet. Een dikke knipoog van hem wurmde zich nog net op tijd tussen de deuren door, voordat ze zich met een zacht plofje sloten.
p. 97 : Ik voelde me eensklaps een veroordeelde, die een laatste blik mocht werpen in de gapende diepte onder zijn voeten.
p. 101 : Deze lange zin schrijf ik niet op maar ik wil wel zeggen dat dit het mooiste is wat er kan gezegd worden in zo’n situatie. Dit moet je zelf lezen !
p. 105 : Hij leefde eigenlijk in twee werelden : een heterowereld waarin hij met hart en ziel had gehouden van zijn vrouw en zijn dochter, en een nieuwe wereld waarin hij zijn liefde voor mannen had ontdekt.
p. 170 : Op het moment dat Joost wisselde van geaardheid, ging ook het koffertje met zijn gevoelens op slot.
p. 184 : We hebben allebei een hoop verloren, maar uiteindelijk allebei ook een heleboel gewonnen : de liefde van onze dochter!
Op een bepaald moment vraagt Joost aan Marie-Louise om dit liedje te beluisteren. Hij zegt erbij dat hij haar nooit heeft willen pijn doen…
Beste Marie-Louise, ik heb je boek in 2 dagen gelezen. Ik wou steeds maar verderlezen. Wat een heftig verhaal! Zwaar maar toch zeer hoopvol. Je bent door een diep dal gegaan maar nu heb je een heel mooi leven. Een leven rijk aan boeiende momenten. Je hebt alles gedaan voor het geluk van je dochter Julia. Dat vind ik zeer bewonderenswaardig. Ik vind je buitengewoon dapper. Joost heeft je zoveel pijn gedaan en toch blijf je hem graag zien. Je hebt van het begin compassie met zijn leven. Wat een empathie! Inderdaad, hij zal het heel moeilijk gehad hebben. Ook je dochter heeft moeten wennen aan de vele nieuwe situaties. Dit verhaal moest er komen en ik ben blij dat ik het mocht lezen. Je dochter mag fier zijn op haar ouders! Het zou moeten verfilmd worden.