Interview met Marianne Swinkels

Auteur van : “Loslaten doet pijn”

1. Waarom heb je dit boek willen schrijven?


Tja, dat is een heel goede vraag. Als ik eerlijk ben, heb ik daar geen duidelijk antwoord op. In de periode waarin het boek zich afspeelt, zeiden Marty en ik altijd dat ons leven net een woensdagavond film leek. Voor de mensen die niet begrijpen wat ik bedoel: vroeger kwam elke woensdagavond een waargebeurd verhaal op RTL4. Het waren verhalen waar iedereen over sprak; trieste verhalen, van gewone mensen zoals jij en ik.

Loslaten doet pijn gaat natuurlijk nooit verfilmd worden, maar het zou zo een woensdagavond kunnen zijn. Het was echt een bizarre situatie waarin we verkeerden, misschien wil ik dat gewoon met de mensen delen.

2. Hoe komt het dat je zolang gewacht hebt om hem te schrijven?

De tijd was rijp, en ik was er klaar voor. Ik moest het eerst zelf verwerken. Alles op een rijtje zien te krijgen, alvorens ik dit kon doen. Ik kwam er een jaar geleden achter dat ik ooit al was begonnen met schrijven. Ik las het en moest eigenlijk ook direct lachen. Alle namen van de artsen van het universitair ziekenhuis stonden in het manuscript, en dat kan en wil ik natuurlijk niet 😉… ik was nog zo ontzettend boos op hen. Die boosheid is natuurlijk verdwenen, maar het vertrouwen in hen komt nooit meer terug.

3. Wat vind je van de stelling: schrijven helpt om te verwerken?

Ik begrijp dat het voor veel mensen therapeutisch kan werken, dat ze er baat bij hebben. Voor mij is dat absoluut niet het geval. Schrijven doet verwerken… nee, die vlieger gaat voor mij niet op. Ik ben door een diep dal gegaan… Zoals ik ook in het nawoord zeg, is het een wonder te noemen dat ik dit verhaal nog kán vertellen. Als ik Loslaten doet pijn had geschreven terwijl ik nog in zo’n diep dal zat, dan had ik hier niet meer gezeten. Daar was ik niet sterk genoeg voor geweest.

4. Jullie hebben jullie leven een heel andere wending gegeven.  Hoe verliep dat?

Ik wilde een cliché vermijden, maar hier komt hij dan toch 😂. Wanneer je iets heel extreems meemaakt, realiseer je je pas echt dat het leven te kort is om een beroep uit te voeren waar je geen genoegdoening meer kunt uithalen. We hadden een veehouderijbedrijf waar we altijd veel plezier aan beleefden, maar de lol was eraf.  Mijn man, Marty, wilde van zijn liefde voor exclusieve auto’s zijn beroep maken. Wij wilden ergens anders opnieuw beginnen… weg uit Harpel, waar we toendertijd woonden. Uiteindelijk verhuisden we naar ‘t Harde (Gelderland) en bouwden een showroom in Wezep. Het was een hele cultuurshock, want de Veluwe is natuurlijk iets heel anders dan de provincie Groningen,  maar we houden van beide provincies.

5. Zou je iets anders doen dan wat je toen allemaal voor Bryan gedaan hebt?

Ik mocht willen dat ik deze vraag met ‘nee’ kon beantwoorden, want dat zou betekenen dat ik alles goed heb gedaan. Maar ik ben ook maar een mens, ik maak fouten zoals ieder ander. Ik heb m’n best gedaan, maar voor mijn gevoel één hele grote fout gemaakt. Ik vertrouwde altijd op mijn intuïtie en handelde daar ook naar… had ik dat die ene keer ook maar gedaan, dan hadden we iets meer tijd gekregen. Daar ben ik van overtuigd.

6. Wat vinden Marty en Sidney van je boek?  Hoe ervaren ze het?

Marty was al vrij snel nauw betrokken bij het schrijfproces. Wanneer ik een paar hoofdstukken af had liet ik het hem lezen. Ook voor hem was dit een heftige ervaring. Hij beleefde niet alleen alles weer opnieuw, hij las nu ook wat zich toen in mijn hoofd afspeelde. Marty vindt het mooi en bijzonder dat ik het boek geschreven heb. Hij steunde me vanaf de eerste dag. Zo lief.

Sidney vindt het allemaal heel bijzonder. Ze wilde het ook pas lezen wanneer het in boekvorm verschenen was. Ze heeft het nu gelezen… Ik wil er niet te veel over zeggen, maar het was een zeer emotioneel gesprek.

7. Volgt er een nieuw boek of wil je eerst wat bekomen?

Misschien 😉. Maar ik wil eerst wat bekomen.

8. Wat zou je zeggen aan mensen die (ongeveer) hetzelfde meemaken?

Mensen denken vaak dat ze iets moeten zeggen, dat is natuurlijk begrijpelijk en heel menselijk. Als ik ze één ding zou moeten zeggen dan is dat: vertrouw vooral op jullie eigen gevoel. Maar ik zou deze mensen vooral een welgemeende en troostende knuffel willen geven, een knuffel die zegt: Jullie doen het goed, twijfel daar alsjeblieft niet aan.

Lieve Marianne, dank je voor deze oprechte antwoorden. Het zal niet gemakkelijk geweest zijn om deze vragen te beantwoorden want dan moest je terug diep nadenken over je gevoelens. Ik wil je bedanken voor dit mooie boek dat je schreef. Veel mensen zullen er zeker iets aan hebben, zelfs iemand zoals ik die geen zo’n zware ziekte bij een kind meemaakte. Ik voelde je emoties tijdens het lezen en kon mij inleven (voor zover dat kon). Neem nu maar weer wat afstand en geniet van je nieuw leven met je gezin. Bryan zal altijd in ons hart aanwezig blijven. Daar heb jij voor gezorgd…

Hieronder vind je nog de recensie van haar boek :