Een indrukwekkend levens- en liefdesverhaal voor de lezers van De man die naar Auschwitz wilde en De jongen in de gestreepte pyjama
Korte inhoud : In april 1942 wordt een jonge Slowaakse Jood naar Auschwitz gedeporteerd. Lale Sokolov staat vanaf dan bekend als gevangene 32407. De SS-officieren benoemen hem tot ‘Tätowierer’, tatoeëerder. Tweeënhalf jaar lang is hij degene die van duizenden gevangenen een nummer moet maken. Zoals van Gita, vanaf dan gevangene 34902. Terwijl hij gedwongen wordt haar te brandmerken, kerft zij haar naam voor altijd in zijn hart. Na drie jaar wordt Gita op dodenmars gestuurd en komt Lale in een ander kamp terecht. Beiden weten te ontsnappen en gaan op zoek naar elkaar. Gedurende zeventig jaar zwijgen Lale en Gita over het begin van hun relatie. Pas na Gita’s dood durft Lale hun uitzonderlijke overleversverhaal te delen.
De tatoeëerder van Auschwitz toont de moed van twee jonge mensen en de kracht van liefde onder de meest extreme omstandigheden.
Voor de fans van De man die naar Auschwitz wilde, The Boy in the Striped Pyjamas, Als je het licht niet kunt zien, Schindler’s List, Haar naam was Sarah, Sonny Boy, Het familieportret, De tweeling, The Reader en Zwartboek.
In de pers : Over De tatoeëerder van Auschwitz:
‘Dit prachtige liefdesverhaal over de tatoeëerder van Auschwitz laat niemand onberoerd.’ Libelle
‘Het boek laat zien waartoe mensen, gedreven door wilskracht, in staat zijn.’ Oorlogsboekenreviews
‘Als je dit boek in één woord zou moeten omschrijven, dan zou je indrukwekkend gebruiken.’ Boekenbeschrijfster
‘Hoe afschuwelijk het ook is met momenten, onderhuids heb je tijdens het lezen dat gevoel van verwachting dat er nog iets goeds uit dit verhaal komt en dat maakt het zo inspirerend om te lezen.’ Perfecte Buren
ISBN : 9789402700510
Publicatiedatum : 02/02/2018
Pagina’s : 320
Uitgever : HarperCollins
Ondertitel : het waargebeurde verhaal van de uitzonderlijke liefde tussen gevangene 32407 en 34902
Prijs : € 19,90
Over de auteur : Heather Morris :
Eigen mening : Toen ik dit boek bij ons in de winkel zag, werd ik ernaar getrokken door de foto van die twee handen en die nummers op hun armen. Op de achtergrond zie je de ingang van Auschwitz. Ik ben daar jaren geleden geweest op reis met met mijn man en nog een deel vrienden. Ik wist dat het een zware reis zou worden want ik heb familie die in de kampen gestorven is. Toen ik daar stond, middenin dat kamp, voelde ik al het verdriet, de pijn en de vernedering op me af komen. Ik heb de hele tijd geweend… Gelukkig begreep mijn man wat ik voelde. Hij heeft me voortdurend ondersteund. Dus toen ik dat boek zag met die beelden, wist ik dat ik het moest lezen. En naargelang het verhaal steeds verder ging, zag ik alle beelden in mijn hoofd passeren. Het was een echte film die zich afspeelde voor mij. Ik heb dit boek in anderhalve dag uitgelezen. Ik kon bijna niet slapen totdat het uit was. Ik wou weten wat er met hen gebeurd was, hoe zij het overleefd hadden. Want ik was zeker dat ze het zouden overleven omdat Lale telkens maar bleef denken en spreken over de toekomst. Hij geloofde in een ander en beter leven. Nee, niet dat van de hemel, maar hier op aarde, na dit zware en vernederende leven in de kampen. Hij gaf moed en troost aan zoveel mensen dat ik hem een ware held vind. Ja, hij gooide het af en toe op een deal met de Duitsers, maar ten voordele van zijn medemensen. Hij gaf ze te eten, kocht medicijnen, redde mensen, leerde ze geloven dat dit niet het einde hoefde te zijn.
Het boek begint met een proloog waarin verteld wordt hoe Lale Gita leert kennen wanneer hij haar nummer moet graveren in haar arm. Terzelfdertijd graveert ze haar naam in zijn hart. April 1942 : Lale is 24 wanneer hij toekomt. De mensonterende reis naar Auschwitz wordt akelig goed beschreven. Het is alsof je tussen hen in staat in de veewagons. Je kan bijna alles ruiken en voelen. Bij aankomst in het kamp zegt hij tegen de jongen die hij leerde kennen : “Aaron, doe gewoon wat ze zeggen, dan komt het wel goed.” Ze worden nummers… Alle identiteit wordt hen afgenomen. Na een tijdje wordt hij de nieuwe tatoeëerder. Eerst gruwelt hij ervan om mensen pijn te doen, maar hij heeft geen keuze. Het is dat of de kogel. In die bijna 3 jaar zal hij heel veel mensen eten en medicijnen geven. Hij ruilt juwelen die hij krijgt van de meisjes in de Canadian. Zij moeten alle persoonlijke dingen van de slachtoffers doorzoeken en bekijken. Ze vinden veel juwelen en geven hem dat in ruil voor voedsel en andere noodzakelijke dingen. Hij leeft in een hel en ziet de dood elke dag rondom hem. Hij begrijpt niet dat mensen zoiets kunnen aandoen aan andere mensen. Dat breekt een mens, maar hij heeft beslist om te overleven. Die hoop blijf je doorheen het hele verhaal voelen. Na 70 jaar zal hij zijn verhaal vertellen, na de dood van Gita. Hij wou het niet eerder doen, want hij was bang om als collaborateur gezien te worden. Wel, ik zie hem als een ware held!
Er is op het laatst ook een nawoord van Gary, hun zoon. Heel ontroerend en hoopgevend. Dat mensen die zo diep gekwetst zijn geweest toch zo’n mooi leven aan hun zoon hebben gegeven.
Dit is één van de mooiste verhalen die ik heb gelezen. Iedereen zou dit boek moeten lezen. Dit is een verhaal dat ooit moet verfilmd worden… Een verhaal met een boodschap van hoop!
Nog enkele foto’s :
Lale en Gita in hun latere leven. Daarover kun je lezen op de laatste bladzijden van het boek.
Gita stierf in 2003 en Lale in 2006