Dinsdag 26 maart (aantal stappen 18.050)
Kobe is een grote havenstad en een van de enigste steden die tijdens de gesloten periode van Japan contact kon hebben met de buitenwereld. Daarom zijn er veel buitenlandse gebouwen en een van Japans grootste Chinatowns. De stad is lang uitgestrekt met aan de ene kant bergen en de andere kant de zee. Kobe heeft twee grote bergen : Maya en Rokko. Het is zeker de moeite een van die twee te doen (met de cable car). Bovenop zijn tuinen, natuurreservaten, musea en vooral een prachtig zicht. (Wel wat frisser daarboven.)
We kwamen toe in Kobe en ik hield al direct van die stad. Er heerste een goeie drukte, maar toch gedisciplineerd. Toen we trein en bus moesten nemen, viel het mij op dat de mensen steeds mooi in de rij bleven wachten. Ze lieten ook steeds de mensen eerst uitstappen. Alles verliep rustig. No stress! We gingen eerst naar ons hotel om onze bagage af te leveren en gingen toen op pad naar het kot van Tanguy. Dat was een serieuze wandeling. Hij woont eigenlijk op het eiland Port Island.
Er staan een heleboel grote appartementsgebouwen met veel groen tussen. Het is er heel rustig.
Na enkele gebouwen gepasseerd te hebben, zien we eindelijk zijn gebouw. We gaan met de trap naar boven en komen uit in een lange gang met kleine studentenappartementjes.
Zijn kot is klein maar heel gezellig : een klein keukentje, badkamer en wc, kamer met bed, kast en bureautje en een klein terrasje. Echt alles erop en eraan. Bernard en ik waren gerustgesteld. Hij zat daar goed. Alice, een Franse vriendin kwam zijn plantje terugbrengen want hij was 9 dagen met ons opgetrokken.
Tanguy stelde voor om samen met Alice een wandeling te gaan maken tot aan de dijk. Het was mooi weer dus zagen we dat zeker zitten. Hier zie je een beeld van Kobe vanuit zijn kant gezien. Wij logeerden niet zo ver van die toren. Heel mooie architectuur!
‘s Avonds zijn we nog sushi gaat eten in Harbourland.
Woensdag 27 maart (aantal stappen : 16.086)
Vandaag is het ook mooi weer en we vertrekken naar zijn universiteit. Kobe university is één van de beste universiteiten van Japan na de keizerlijke universiteiten van Osaka,
Zijn universiteit ligt hoog in Rokko. Dit is het uitzicht.
Wat ook heel belangrijk is in de Japanse universiteiten zijn de studentenclubs. Er is voor ieder wat wils. Je kan er in een dansgroep gaan en mee optreden, paardrijden, tennissen, pingpongen, enz… Hieronder zie je de pancartes om reclame te maken voor de clubs. De meeste studenten schrijven zich in. Tanguy zit in de pingpongclub.
Na onze lunch hebben we de bus genomen naar de Cable car naar de top van Mount Rokko. De Cable car heeft een lange geschiedenis dat reikt tot 1932 en bestaat uit een twee-karrensysteem bijna niet gezien in de wereld. Het is echt een aanrader. Geniet van het zicht op de bloemen gedurende elk seizoen. Ik heb ervan genoten, ondanks mijn hoogtevrees…
Toen we terug beneden waren, zijn we gaan winkelen in Kobe. Ze hebben er hele mooie en gezellige winkels. Iedereen is er ook heel vriendelijk en behulpzaam. Ik voelde mij al goed thuis in Kobe. Ben blij dat Tanguy in zo’n mooie en bruisende stad kan wonen.
‘s Avonds nam Tanguy ons mee naar een speciaal restaurant : All you can eat and drink for 1000 Yen! (Dat is 8 euro!)
Bernard en ik waren nogal benieuwd wat voor vlees we in de kuip zouden krijgen. En inderdaad, het was een beetje speciaal. We kregen een groot bord met vlees en wat rare dingen erbij. Blijkbaar ingewanden…
Ik zag niet veel dat ik luste. Wel lagen er ook 3 worstjes bij. Die heb ik dan ook gegeten. En vermits het “all you can eat” was, heb ik nog 2 keer worstjes bijgevraagd. Bernard en Tanguy hadden nogal plezier met mij. Gelukkig kon ik ook veel rijst eten…
Daarna zijn we nog een avondwandeling gaan maken en dan terug naar ons hotel.
We zijn ook een boekenwinkel binnengestapt. Dat wou ik toch ook eens zien.
Donderdag 28 maart (aantal stappen : 15.982)
‘s Morgens zijn we een wandeling bergop gaan maken vanuit de stad naar de Buitenlandse of Westerse wijk Kitano. Daar werd indertijd ook de eerste moskee gebouwd.
Kitano-cho (北野 町, Kitanochō) is een stadsdistrict aan de voet van het Rokko- gebergte waar veel buitenlandse kooplieden en diplomaten zich vestigden nadat de haven van Kobe in de tweede helft van de 19e eeuw werd opengesteld voor buitenlandse handel . Meer dan een dozijn van de voormalige herenhuizen, bekend als Ijinkan, blijven in het gebied en zijn open voor het publiek als musea.
De meeste huizen brengen een toegangsprijs in rekening van 550 tot 750 yen, terwijl combinatietickets beschikbaar zijn om meerdere huizen te zien. De hele wijk is aangenaam om doorheen te lopen en biedt een verscheidenheid aan cafés, restaurants en boetieks, waardoor het een favoriet is onder jonge Japanse stellen.
Weathercock House, gebouwd in 1909, kijkt uit over de stad Kobe.
Een lekkere specialiteit van daar is de Cheese cake. Die hebben we dan ook geproefd.
Hier eindigde onze tocht door Kitano. We keerden terug naar het centrum van Kobe. Daar had Tanguy een leuke verrassing voor ons. Hij had gereserveerd in een Kobe beef restaurant “Steakland”. We gingen er de lekkerste Wagyu Kobe beef eten.
Kobe-beef, ‘s werelds beroemdste en duurste vlees, speelt de hoofdrol in de wagyu-keuken. Het malse spiervlees en de delicate marmering zijn ongeëvenaard. Per jaar leveren slechts drieduizend Tajima-runderen Kobe-beef. Het vlees moet het hoge op-de-tong-smeltende vetgehalte en uitstekende textuur hebben om het certificaat te krijgen. Daarom krijgen de runderen alleen het beste voer en worden ze gemasseerd.
Na dit heerlijk maal gingen we weer wat wandelen. We hadden afspraak met Malou, die samen met Tanguy op de universiteit studeert. Malou is een medestudente vanuit Gent. We kennen haar al lang en waren blij om haar terug te zien. Tanguy had weer iets leuks voor ons want hij wist dat ik daarvan droomde : we gingen naar een kattencafé!!!! In Japan vind je veel kattencafés, soms zelfs ook uilencafés. Bernard was daar niet zo zot van en is een wandeling gaan maken.
Na dit euforisch kattenbezoek, gingen we weer wandelen. We trokken naar Merikem Park. Dit is een Memoriam voor de slachtoffers van de aardbeving in 1995. Dan is er een groot deel van Kobe verwoest. Daarom zie je nu zoveel hoge en nieuwe gebouwen.
‘s Avonds gingen we eten in China Town. Ja, ze hebben er ook een enorme wijk. Heel gezellig met vele street food kraampjes.
Nog even : Kobe by night
Nog enkele laatste weetjes over Japan :
- Je ziet er bijna geen dieren op straat.
- Vele mensen dragen monddoekjes en die kun je ook overal kopen.
- Je neus snuiten in het openbaar is not done! Wat dan? Opsnuiven….
- Ze rijden met hun fietsen op het trottoir. Echt gevaarlijk. Er zijn geen fietspaden.
- Weetjes over het toilet : verwarmde bril, een automatisch sproeiertje, soms in de grond…
- Na het werk gaan de mannen drinken.
- Ze groeten heel veel. Hoe dieper je groet, hoe meer respect.
- Alle voeding die gegeven wordt in de restaurants zie je in etalages ervoor. Net echt, maar allemaal in plastic. Er is zelfs een hele “business” daarrond.
- Bij het openbaar vervoer gaat iedereen in de aangeduide rijen staan. Er heerst veel discipline.
Deze reis naar Japan was voor ons beiden, Bernard en ik, de verste reis waar we ooit geweest zijn. We zouden het nooit gedaan hebben zonder onze Tanguy, die ons met zijn enthousiasme voor dit land, warm gemaakt heeft. Japan is prachtig om te bezoeken en de mensen zijn er heel vriendelijk en behulpzaam. We hebben ook de mensen van dichtbij leren kennen mede omdat Tanguy de taal vlot spreekt en zo gemakkelijk communiceert. Ze hebben grote bewondering voor mensen die hun taal spreken.
Ik wil dan ook onze Tanguy bedanken voor deze prachtige reis die hij tot in de puntjes georganiseerd heeft voor ons. Alles was werkelijk in orde. En elke dag vonden we gemakkelijk onze weg want hij volgde alles op Google maps zoals de meeste Japanners doen. Zo zijn ze steeds op de hoogte van de uren van de bussen, metro’s, treinen en boten. We hebben heel mooie tempels gezien, kleurrijke tuinen en grote kastelen bezocht, lekker gegeten en veel plezier beleefd. De ludieke en creatieve activiteiten waren super : het kattencafé en de kalligrafie cursus in Kyoto.
Onze drie jongens dachten niet dat we ooit die reis zouden ondernemen omdat vooral ik niet zo graag reis. Maar het lukte ons en het was de reis van ons leven (naast onze huwelijksreis 30 jaar geleden…)
En ik wil ook onze Sébastien en Loïc bedanken voor het superaangename en warme welkom toen we thuiskwamen : een opgeruimde garage en een heerlijke pizza !!!
Lieve vrienden, hopelijk hebben jullie wat kunnen meegenieten van onze reis. Dank om deze 4 verslagen te lezen.