Sandra Ringoot
“Dingdong”, de deurbel weerklonk en Jamila stoof als een hazewind
naar de voordeur.
Ze zwaaide de deur open en zag dat het de postbode was met een
pakje.
“MAMA…” ,schreeuwde ze luid, “heb jij iets besteld?”
“Jazeker, ik verwacht een pakje,” zei ze een beetje buitenadem,
doordat ze zo snel de trap afgelopen kwam.
“Geef het maar aan mij, meneer,” zei ze gehaast, terwijl ze de grote
doos aannam van de postbode en hem met een vluchtig knikje
bedankte.
“Wat zit er in de doos, mama?”, vroeg Jamila met grote
nieuwsgierige ogen en ze liep met grote passen achter mama aan, de
gang door naar de keuken.
“Ik heb een pannenset op de kop kunnen tikken aan een goede prijs,”
zei ze triomferend en ze krulde haar neusvleugels van blijdschap.
“Oh, waren de andere pannen dan stuk gegaan, mama?” vroeg Jamila
verwonderd.
“Neen hoor, maar deze zijn van een betere kwaliteit en bovendien
handiger om te stapelen in de kast,” zei ze overtuigd. Ze scheurde de
grote doos open en begon spontaan te glimlachen bij het zien van de
nieuwe pannen. Ze tilde ze één voor één uit de doos, wreef met haar
vinger voorzichtig over de blinkende rand. Dan kantelde ze het
steelpannetje, zodat het leek of ze naar zonnestralen schepte, om ze
nadien te gaan bakken. De rode emaillen pannen glommen als
kostbare robijnen en vervulden haar hart met vreugdekreten.
“Sst…niks aan papa zeggen over de nieuwe pannen,” zei ze
fluisterend, dan legde ze haar wijsvinger plechtig op de lippen,
vervolgens kwam er een knipoog.
Jamila trok stilzwijgend en onwetend haar schouders op en ging naar
haar kamer om te gaan spelen met haar lievelingsknuffel.
“Eindelijk…waar bleef je zo lang?” zei Mister Willing op zagende toon.
“Ik moest mama helpen met…” ,ze onderbrak haar zin en rolde dan
met haar ogen, “ik mag het eigenlijk niet zeggen van mama.”
“Dan ga ik het raden… totdat ik het weet, want dat is een nieuw
spelletje dat ik hier ter plekke uitgevonden heb,” zei het konijn
geamuseerd.
“Dan heb IK eigenlijk niks verklapt, maar JIJ het gewoon geraden.
Daar komt het eigenlijk op neer,” besloot Jamila.
“Inderdaad, zo is het. Poging één: ik denk dat er een vriendin van je
mama zonet aan de deur was?” vroeg hij voorzichtig.
“Neen, verkeerd geraden,” zei Jamila en ze genoot van het spannend
raadspelletje. Ze zette zich in kleermakerszit op ‘t bed terwijl Mister
Willing languit op het tapijt lag.
“Poging nummer twee: de postbode heeft WEER een pakje gebracht
voor mama,” zei hij met volle overtuiging en zijn lange flaporen
gingen als antennes omhoog, klaar om het juiste antwoord op te
vangen.
Jamila kon haar oren niet geloven en was ontdaan, omdat hij het zo
snel geraden had.
“Jeetje, ik vond het juist zo leuk worden en nu is ons raadspelletje al
gedaan,” zei ze droevig en met één ruk trok ze haar linker sok uit en
ging ze wiebelen met haar teentjes. De blauwe sok vloog door de
lucht als een ongecontroleerd projectiel, om dan te landen op het
tapijt naast Mister Willing.
“Maar… wacht eens even, je zei duidelijk “WEER” , dus dat betekent
dat ze nog al iets besteld heeft?”
Ons konijn kneep zijn ogen tot kleine spleetjes en kwam dichter.
“Jazeker, de postbode komt regelmatig langs. Wanneer jij naar school
bent en ik lig te soezen, word ik steevast gestoord door die irritante
deurbel,” fluistert hij geheimzinnig naar Jamila, die meteen haar hand
voor haar mond slaat.
“Daarom dat ik niks mocht zeggen aan papa. Mama is verliefd op de
postbode.”
“Zou je denken…is hij knapper dan papa?” vraagt Mister Willing.
Jamila trekt haar schouders op en dan gaat haar lip hangen. Het
kondigt een traantje aan, dat ze niet kan bedwingen alvorens er
meerdere vallen recht in haar schoot. Mister Willing springt meteen
recht om haar te troosten.
“Mama en papa gaan vast en zeker scheiden. Ik vind dat niet leuk,”
klinkt het huilerig.
Mister Willing kan het niet verdragen dat Jamila zo’n verdriet heeft
en broedt op een plan.
“Ik ga het zaakje tot op het bot onderzoeken, Jamila. En zal er alles
aan doen om jou terug te zien lachen,” antwoordt hij vastberaden,
omdat hij zielsveel van Jamila houdt natuurlijk.
De volgende ochtend nadat Jamila met een zwaar beladen gevoel
naar school vertrokken was, ging Mister Willing op onderzoek. Maar
eerst slofte hij in kamerjas door de keuken, met een kopje koffie in
zijn pootje. Koffie was het enige wat hem zo vroeg kon omtoveren tot
de beste speurneus van de vallei.
Het is geweten dat dieren echte speurneuzen kunnen zijn, lieve
kinderen. Ik ben eens benieuwd hoe ons geliefd konijn dat gaat
aanpakken? Luisteren jullie mee…
Terwijl hij zijn boterham doorspoelde met de warme koffie, dacht hij
na.
De postbode was drie dagen geleden ook al met een pakje geweest.
Zou de postbode soms geheime liefdesboodschappen verstopt
hebben in de dozen?
Wat zat er eigenlijk juist in die pakjes?
Waarom verdwenen die pakjes ook zo snel en mocht de papa van
Jamila niets weten?
Mister Willing was gespannen en wanneer hij zich gestresseerd
voelde, dan deed hij aan yoga.
Hij ging in de woonkamer in lotushouding zitten, sloot de ogen en in
gedachten vloog hij naar een warm vakantieoord. Hij ademde in en
hij hoorde opeens een waterval kletteren tegen de rotsen.
Zeemeeuwen kirden in de verte en een zacht briesje streelde zijn
donzige vacht. Hij rilde door de ontlading en dan ademde hij terug
uit. Hij perste de lucht uit zijn longen en liep dan als een ballonnetje
leeg. Opeens opende hij zijn ogen en kwam er klaarheid in het duister
van zijn gedachten. Ik ga op onderzoek, besloot hij.
Hij trok zijn lievelingsjasje aan, zette zijn leesbril op zijn neusje. Ziezo,
klaar en dan nu op onderzoek naar verdachte pakjes, dacht hij en hij
begon zijn speurtocht meteen in de slaapkamer van mama en papa.
Hij liet zijn blik glijden over de spullen in de kamer en besloot eerst
de kleerkast te gaan inspecteren. Twee stapels met T-shirts, een
stapel spijkerbroeken, enkele jurken en zes rokken aan kleerhangers.
Papa’s gedeelte van de kleerkast was iets dunner bezaaid. Dat was
het enige wat hij kon besluiten. Hij keerde zich om en ging onder het
bed kijken.
“Asjemenou”, gilde hij, “er liggen vier pakjes verstopt onder het bed.”
Zou mama verslaafd zijn aan shoppen, dacht hij.
Het was hem al opgevallen dat ze de laatste tijd zo geheimzinnig
deed. Zou er iets op til zijn, maar wat?, speelde er door zijn hoofd. Hij
kroop onder het bed en snuffelde aan de dozen. Hij haalde ze
voorzichtig van onder het bed, om ze dan te gaan keuren. Hij
schudde ermee en in de grootste doos hoorde hij allerlei dingen
rammelen.
Zou mama nog meer keukengerief besteld hebben?, dacht hij.
Oh, wat piekerde hij zich suf ons lief konijntje. Hij droop af naar de
keuken om een glaasje lekkere appelsap te gaan halen. Want daar
kikkerde hij steeds van op. Appelsap bevat trouwens een heleboel
vitamientjes en is daarom heel gezond.
Hij wipte zich op het barkrukje en genoot van het sapje. Opeens
kreeg hij de kalender in het vizier, die boven het fornuis hing.
Bloemetjes en kleurrijke vlinders sierden vrolijk de dagen van de
maand november.
“NOVEMBER”, stond gedrukt in knalgele letters.
En toen zag hij dat de 12, omcirkelt was met rode stift.
Hij dacht na en plots wist hij het…het was bijna de verjaardag van
Jamila.
Hoe had hij dat kunnen vergeten, zo’n belangrijke dag!
Jamila wordt elf jaar.
Zouden die pakjes dan allemaal voor haar bestemd zijn?
Wellicht, beste vriendjes.
Daarom dat mama zo geheimzinnig deed!
Ze was misschien zelfs een verrassingsfeestje aan het plannen voor
Jamila’s verjaardag. Die pannenset was een toevallige aankoop
geweest of een afleidingstactiek. Slim, want Jamila had helemaal
niets in de gaten en hij trouwens ook niet. Ze zaten zelfs op een
verkeerd spoor en dachten zelfs dat mama verliefd was op de
postbode.
Mister Willing kon er nu hartelijk om lachen. Wat een gigantische
blunder van formaat!
Toch wou Mister Willing weten, wat er precies in de grootste doos
zou kunnen zitten. Hij wierp een snelle blik op de klok en zag dat hij
nog een uurtje tijd had, alvorens Jamila en mama zouden thuiskomen
van de school.
Hij huppelde opgewekt naar de slaapkamer waar de pakjes verstopt
lagen. Toen opende hij voorzichtig de grote doos en wat hij toen zag,
lieve kinderen…dat overtrof zijn grootste dromen.
Het was een GOOCHELDOOS met allerlei trucjes in, zoals een
kaartspel, een magische toverhoed met een stokje, een
verkleedcape, een speciaal touw, ook een goudkleurig doek met
fonkelende sterretjes erop en nog wat leuke spulletjes.
Helemaal verpakt in doorschijnend folie zat er een dik boek bij met
uitleg, om de goocheltrucjes goed uit te voeren.
Oh wat een mooi geschenk, daar zal Jamila vast en zeker heel blij om
zijn. Wat denken jullie lieve kinderen, houden jullie ook zo van
goochelen?
Ja, leuk nietwaar.
Mister Willing nam gretig de toverhoed uit de doos en zette hem op,
dan sloeg hij de zwart glimmende cape om.
Hij ging zich spiegelen en strekte sierlijk zijn pootje, om dan een
rondje te gaan draaien. Oh, wat was hij beeldig mooi!
Hij opende het boek en sprak een kei moeilijke toverspreuk uit.
Doen jullie mee, lieve kinderen:
“SIMSALLABIM, HOKIEPOKIE, KARIEM!!!”
“Dames en heren, appels en peren, boeren en boerinnen. Het
toverspektakel gaat beginnen. Mag ik een heel bijzonder lief meisje
aankondigen, dat ook nog eens jarig is. Hier komt ze….”, gilde hij en
toen hoorde hij de voordeur opengaan.
Oh jeetje, Jamila en mama waren thuisgekomen en hij moest nog
opruimen en de grote doos verstoppen. Komaan, haast je Mister
Willing!
Vliegensvlug ruimde hij alles op en verborg hij de verrassingsdoos
voor Jamila haar verjaardag. Net op tijd, want even later kwam ze de
slaapkamer binnengewandeld.
Ze leek helemaal niet meer droevig en toonde haar mooiste glimlach.
En stak toen vrolijk van wal.
“Mister Willing ik denk dat ik weet wat er aan de hand is. Heb jij geen
flauw vermoeden? Hoe staat het met je onderzoek trouwens?”
“Ik heb helaas niets verdacht ontdekt, Jamila. Geen enkel pakje
gevonden,” loog hij.
“Ik ben binnenkort jarig en ik denk dat ik pakjes krijg, die geleverd
worden door de postbode. Want mama is helemaal niet verliefd op
de postbode. Ze heeft net nog gezegd dat papa de allerliefste is van
de hele wereld,” zei ze vrolijk.
Lieve kinderen, dit avontuur is weer eens goed afgelopen. Mister
Willing had een heel klein beetje gelogen, maar het was een
leugentje om bestwil. En dat is hem vergeven natuurlijk. Wat hem blij
stemde, was dat Jamila opnieuw kon lachen. Oh ja, en wist je al dat
Jamila op haar verjaardag genoten heeft van een speciale verrassing?
Neen, wel het zit zo, ons schattig konijntje had een heuse
goochelshow voor haar ineengestoken.
Hij had ook alle toverspreuken uit het hoofd geleerd en toonde de
coolste trucjes aan Jamila.
Nadien aten ze een groot stuk taart met een lekker glaasje appelsap.
Het werd een onvergetelijke dag voor Jamila, want ze besefte dat ze
graag gezien was en niet enkel door haar ouders en broer Jason.
Maar misschien nog het allerliefst door haar toverkonijn.
Welterusten, lieve kinderen.
Zo, dit was weer een leuk avontuur van ons konijn. Dank aan Sandra Ringoot voor het grappige verhaal.