Mister Willing krijgt bezoek van Z3

Sandra Ringoot

‘Goedemorgen Jamila, heb je lekker geslapen?’ vraagt mama terwijl ze
haar hoofd in de slaapkamer steekt.
Jamila slaakt een luide geeuw.
‘Tja, ik heb iets heel geks gedroomd, geloof ik,’ zegt ze slaperig, terwijl
ze zich nog een keertje uitstrekt.
‘Oh, kan jij je dromen dan nog herinneren de volgende ochtend? Ik niet
hoor,’ zegt mama, terwijl ze de gordijnen opent.
‘Wel eerlijk gezegd, niet altijd. Deze keer leek het net werkelijkheid. Alsof
ik het echt gezien heb,’ verduidelijkt Jamila. Ze zet zich in kleermakerszit
op het bed. Dan tuurt ze naar buiten door het raam. Het is al eind maart
en volgens de weersvoorspelling gaat het vandaag de hele dag droog
blijven. Misschien konden ze dit weekend eens gaan fietsen. Dat leek
haar leuk na al die nare regenbuien van de afgelopen weken. Misschien
kan Mister Willing wel mee achterop de fiets, denkt Jamila. Ineens beseft
ze dat hij waarschijnlijk nog ligt te slapen. Ze tast met haar hand onder
het dekbed en zoekt naar een warme konijnenpoot.
‘Hebbes, wakker worden slaapkop,’ zegt ze terwijl ze hem vastneemt bij
zijn poten.
‘Hé, ben jij nou helemaal op je kop betoeterd. Een slapend konijn maak
je niet zo bruusk wakker. Straks krijg ik nog een hartaanval…’ zegt hij
boos.
Jamila wijst naar haar wekkertje en trekt dan grote ogen.
‘Ja en dan. Jij zit toch ook nog lekker in je pyjama te niksen op een…’ ,
hij kijkt even naar buiten om dan zijn zin verder af te maken, ‘…zonnige
zaterdagochtend.’
Jamila trekt een pruillip. Hier kan ze niets tegenin brengen, omdat hij
gelijk heeft, beseft ze naderhand. Het is tenslotte weekend en dan kan je
het rustiger aan doen. De gejaagdheid van de doordeweekse
schooldagen ruimen dan plaats voor gezellige activiteiten.

‘Laten we vandaag eens gaan fietsen,’ stelt ze voor. Mister Willing kijkt
eerst even bedenkelijk, maar na een heerlijk kommetje melk draait hij
razendsnel bij. Zijn energielevel stijgt opeens en hij verlangt ernaar om
de vogeltjes te horen fluiten. Om nog maar te zwijgen van het gras dat
heerlijk gaat ruiken deze tijd van het jaar. Het doet hem allemaal
verlangen naar het ontluiken van de lente.
Dan staan zijn instincten op scherp, en ervaart hij moeder aarde op haar
mooist.


Omstreeks half één fietst ze de straat uit richting het stadspark. Een
picknickmand gevuld met lekkers wiebelt gevaarlijk achterop het
bagagerek wanneer Jamila stevig op de pedalen trapt. Haar lokken
wapperend in de wind en haar neus richting een nieuw avontuur.
Mister Willing geniet met volle teugen van het uitstapje. Hij zit gezellig in
Jamila’s rugzak en kijkt zijn knoopoogjes uit. De vogeltjes fladderen
scheerlings langs zijn oren en kwetteren uitgelaten hun mooiste
lentelied.


De bloesems staan mooi in bloei, en ons konijntje weet niet waarnaar
eerst te kijken. Tussendoor moet hij ook het mandje met lekkers in het
oog houden. Want die heerlijke broodjes met kaas daar lust hij er wel
enkele van.
Eenmaal aangekomen in het stadspark kiest Jamila een plekje uit nabij
een grote eik en installeren ze zich. Ze spreidt een deken en neemt de
mand van haar fiets. Mister Willing zit al likkebaardend te wachten op het
lekkers in het zonnetje.


‘Mmm…broodjes met kaas. Is er ook een toetje?’ vraagt hij nieuwsgierig.
‘Jazeker, ik heb een reep chocolade mee en ook twee muffins.’
‘Heerlijk, eigenlijk moeten we dit meer doen,’ zegt hij.
‘Helemaal mee eens,’ besluit Jamila.
‘Zeg, ga je mij nu nog vertellen wat je deze nacht gedroomd hebt. Want
je hebt mij wel nieuwsgierig gemaakt.’
‘Ik durf het niet echt vertellen, omdat je mij waarschijnlijk gaat uitlachen.’
‘Hoe kom je daar nu bij. Nou kom op, als je A zegt moet je ook B
zeggen,’ besluit ons konijntje.

‘Ik droomde dat er een ufo geland was in onze tuin,’ fluistert ze zacht.
‘Wat? Een OFU, zeg je. Nooit van gehoord, bestaat dat wel?’
‘Neen, ik bedoel een UFO. Dat is een vliegende schotel uit de ruimte met
vreemde wezentjes in,’ zegt ze.
Mister Willing laat zich achterom vallen en proest het uit.
‘Hihihi, dat bestaat toch helemaal niet,’ zegt hij op lacherige toon.
‘Zie je wel, je lacht me vierkant uit,’ zegt ze boos en ze werpt hem een
kwaaie blik toe.
Ons konijntje kan het niet over zijn hart krijgen dat Jamila en hij ruzie
zouden krijgen door zoiets stoms. Hij wil deze mooie dag zeker niet
vergallen en daarom klimt hij op haar schoot. Voorzichtig nestelt hij z’n
hoofdje tegen haar zachte sweater, om zich dan meteen te
verontschuldigen.
‘Sorry Jamila, het was helemaal mijn bedoeling niet om je uit te lachen,’
zegt hij gemeend.
‘Weet je wat het gekke is…het leek net allemaal zo echt.’
‘Wat heb je dan precies gezien?’ vraagt ons konijntje nieuwsgierig.
‘Eerst werd ik gewekt door een blauw licht dat in mijn kamer scheen. Ik
stond op en ging kijken aan het raam. Ik staarde naar de hemel die
pikdonker was. Opeens zag ik een fel verlichte, grote cirkel in de lucht
zweven. Het was wondermooi met fonkelende lichtjes in verschillende
kleuren. Opeens… poets bam, vloog er een vliegende schotel en die
belandde pardoes in onze tuin. Ik liep naar buiten op blote voeten en zag
een vreemd wezentje zitten.’


‘Wat een spannende droom. Ik wou dat ik ook zoiets kon dromen,’
mijmert Mister Willing.
Ons konijntje verklapt aan Jamila dat hij meestal droomt van Flavietje;
het knapste konijntje uit het dorp waar hij stiekem verliefd op is. Dat hij
met haar gaat wandelen in het park en rozen voor haar plukt. Dat hij met
haar smikkelt van een suikerspin op de kermis, en haar dan zoent in een rode botsauto. Dat zijn wel de mooiste dromen die ik hebben kan,’ zegt
hij glunderend.

Ik moet je zeker niet vertellen dat het een prachtige dag was voor ons
konijntje en Jamila. Ze hebben erg genoten van hun uitstapje.

Diezelfde nacht wanneer de kerktoren driemaal sloeg, werd ons konijntje
gewekt door een blauwe gloed die de slaapkamer verlichtte. Zijn
nieuwsgierigheid was meteen geprikkeld en als in een trance stapte hij
naar buiten toe. Met knikkende pootjes stapte hij door het vochtige gras.
Hij staarde naar de inktzwarte hemel en enkele schitterende sterren
lachten hem toe. Opeens zag hij een cirkel in de lucht verschijnen met
fonkelende lichtjes.
Hé, was dat niet diezelfde cirkel waar Jamila het over had? dacht hij.
Zoiets wondermoois had hij nog nooit gezien. De cirkel danste in de
hemel en leek gedragen door vleugels met sterrenkracht. Droomde hij dit
nu, of was dit echt? vroeg hij zich af. Heel even deed hij zijn knoopogen
dicht. Hij opende ze voorzichtig, maar zag de cirkel nog steeds zweven
in de lucht. Voor de zekerheid kneep hij eens flink in zijn konijnenpelsje.
Auw, wat deed dat pijn, dacht hij. Het is dus geen droom.
Mister Willings snorharen trilden van opwinding.
Hij kreeg rillingen over het hele lijf, z’n ogen zagen hoe de lichtjes van
de cirkel plots doofden. Hij hoorde een zacht gezoem, dat eerder op het
geluid van een stofzuiger leek. Voor hem landde er een vliegende
schotel. Het was gemaakt uit metaal en het glom alsof het net van een
fabrieksband rolde.
Onder een glazen stolp zat er een vreemd wezentje.
Het wezentje zwaaide vriendelijk naar Mister Willing, die zich een beetje
voelde als een ijsklontje in een kopje koffie. Inderdaad, ongemakkelijk
dus.

‘Krrrr…’ klonk het wanneer de glazen koepel open schoof.

‘Hoi, mijn naam is Z3 en ik kom in vrede naar uw planeet. Wees niet
bang, beminde aardbewoner,” zei hij met een metaal klinkend
stemgeluid.
Hij had een spierwitte huid.
Zijn ogen waren donker als de nacht.
Z3 had een groot gestalte, hij mat ruim twee meter. Zijn handen waren
net klauwen van een arend en hij droeg een futuristisch ruimtepak met
het logo van zijn planeet op.
Hij vertelde dat hij gestuurd was door de planeet ZETA RETICULI om de
mensheid te redden.
Zodat ze meer verbintenis gingen voelen met moeder aarde, en zo
liefdevoller met haar omgaan. Terug respect gingen tonen voor het
milieu, want dat we maar één planeet hebben om te overleven.
Mister Willing luisterde aandachtig naar zijn nieuwe vriend.
‘Mag ik je een gratis ritje aanbieden in mijn vliegende schotel?’ vroeg Z3.
Daar moest ons konijntje niet lang over nadenken. Zo een mooie
aanbieding kreeg hij niet elke nacht.
Hij stapte in het ruimtetuig en nam plaats in een super luxueuze zetel en
klikte de veiligheidsgordel vast.
Z3 beschikte over telekinetische krachten en hoefde gewoon maar zijn
hand op het dashboard te leggen en het ruimtetuig begon al te zweven.
Even later zoefden onze twee vriendjes door de ruimte op zoek naar
nieuwe sterren.


Ze vlogen over Hongkong, Nieuw-Zeeland, India en Japan in een mum
van tijd. Ze zongen samen liedjes over hoe mooi de liefde wel kan zijn en
hun vriendschapsband werd sterker met de minuut. Toen het
ruimtereisje ten einde was, en de duisternis plaats maakte voor de
opkomende zon, lag Mister Willing opeens terug in Jamila’s bed te soezen. Zijn pootjes tintelden van warmte en hij droomde zalig van zijn
Flavietje.
En Z3 die vloog terug naar zijn planeet.
Zijn missie was volbracht.