Mijn jeugdvriendin, Danielle Janssen

Danielle en haar dochter Juliette.   (Les Extra Histoires Ordinaires de Doudou)

Dit interview is heel speciaal voor mij.  Danielle Janssen is mijn lieve jeugdvriendin.  We zaten van in het lager samen in klas en waren beste vriendinnen.  We hebben heel ons middelbaar samen doorgebracht.  Daarna zijn onze wegen wat uiteen gegaan.  Dankzij mijn werk in de winkel zag ik haar plots op een dag voor me staan.  Het was een heel blij weerzien.  Danielle woont sinds 25 jaar in Parijs.  We gaven e-mailadressen en gsmnummers door.  We hebben eerst enkele weekends mekaars leven wat verteld.  Dat was heel leuk en boeiend.  Ik vertelde dat ik mijn ouders  was verloren en zij sprak over het heengaan van haar papa.  En toen kwam het ….  Danielle had een kinderboek geschreven om de dood van haar papa te verwerken.  Dat boekje heb ik gekregen en gelezen.  Het is helaas voorlopig niet meer te koop in Frankrijk, maar misschien verschijnt het ooit eens in het Nederlands.  Met dit boekje en haar interview wil ik tonen dat “schrijven” therapeutisch kan werken.  Dat weten we eigenlijk al heel lang.  Er zijn reeds veel boeken op die manier verschenen.

Danielle maakte de tekeningen zelf en Juliette, haar dochtertje, hielp zelfs mee.

In de poppenwinkel

 

Interview Danielle Janssen

Wanneer heb je beslist om dit boekje te schrijven?  En waarom?

Ik heb altijd graag geschreven en van jongs af aan met de gedachte geleefd dat ik ooit wel eens een boek zou schrijven, al was het maar louter voor het plezier. Ik las graag en noteerde vaak zinnen of woorden die ik mooi vond. Toen mijn dochter nog niet geboren was volgde ik in Parijs een “writing course” (in ‘t Engels) en pende voor die cursus het begin van een roman voor volwassenen neer. Verder dan het eerste hoofdstuk kwam ik niet door gebrek aan tijd, maar ik geef de hoop niet op; de roman zit nog altijd in een hoekje (met een boekje J) in m’n hoofd.

In 2000 werd mijn dochter geboren en toen brak geleidelijk aan de periode van de kinderboeken en bedverhalen aan. Ze heeft een knuffel (“doudou” in ‘t Frans) waar ze dol op is. De bedverhalen met een boekje werden nu en dan vervangen door de avonturen van “Doudou” die ik uitvond, want het intrigeerde haar hoe en waarom hij in haar leven terecht gekomen was. De basis was gauw gelegd voor het schrijven van een kinderboek omtrent… Doudou!

IMG_1581.jpg wordt weergegeven

Hoe ben je eraan begonnen?  Wat was je voorbereiding? Waarom koos je die titel?

Mijn papa stierf negen jaar geleden. 2 weken na zijn heengaan begon ik een nieuwe (en zéér drukke) job met een N+1 die de Franse versie was van Miranda Priestly in “The Devil Wears Prada”. Na drie maanden werd het me te veel en deed ik beroep op een psychotherapeut. Het was als een openbaring voor mij om mijn hart te luchten bij iemand die hoegenaamd niets van mij afwist. Hij bracht me op een gegeven moment op wat ik écht graag wou doen in m’n leven. Toen kwam op zeer natuurlijke wijze het hoofdstuk “schrijven” op de proppen. Hij moedigde me aan om ermee van start te gaan, en wou zelfs mijn eerste lezer zijn van zodra ik voldoende tekst had. Ik legde mezelf toen een strenge discipline op: minstens twee keer per week alleen gaan lunchen maar in gezelschap van mijn handgeschreven tekst, die geleidelijk aan begon te groeien. ‘s Avonds na mijn werk zette ik alles op de computer.

Veel voorbereiding heb ik eigenlijk niet nodig gehad. Het boek telt vier aparte verhalen. De eerste twee had ik al een oneindig aantal keren uit het hoofd aan mijn dochter verteld. Over de andere twee heb ik eigenlijk niet veel moeten nadenken. De inspiratie kwam ook dank zij het vele reizen met mijn dochter en Doudou die altijd en overal van de partij was.

De titel koos ik pas op het einde toen alles af was, met de hulp van een collega die van mijn project op de hoogte was.

Hoe heeft schrijven jouw leven veranderd?

Geen spectaculaire verandering. Ik leef er niet van (verre van :-)), en ik werk nog altijd even veel als het niet meer is. Ik ben blij dat ik doorgedreven heb, vooral toen ik een uitgever moest vinden. Een goeie mix van “Just Do It” and “Yes We Can” waren zeker nodig om mijn doel te bereiken. Durven en niet opgeven waren duidelijk de boodschap, ook ten opzichte van zij die sceptisch waren… Dat was misschien nog de grootste uitdaging.

Waarom koos je voor een kinderboek?

Het lag voor de hand dat het een kinderboek zou worden. Frans is mijn moedertaal niet, en wat kan je met Nederlands in Frankrijk aanvangen? Het was voor mij gemakkelijker om in ‘t Frans te schrijven voor kinderen omdat de taal eenvoudig moet blijven. En de helft van het boek stond als het ware al op papier in mijn hoofd.

Hoe kwam je op ‘t idee van je personage?

Het hoofdpersonage lag voor de hand én iedere avond kant en klaar in het bed van mijn dochter!

IMG_1252.jpg wordt weergegeven

Is humor noodzakelijk?

Levensnoodzakelijk!  Het is een noodzakelijk goed in heel wat omstandigheden. En lachen is gezond.

Heb je veel moeten schrappen en herschrijven?

Eigenlijk niet. Maar het is moeilijk om je werk eens en voor goed als “af” te beschouwen. Er is wel altijd iets dat je wilt veranderen: een zinswending, een woordkeuze,… Als ik vandaag mijn tekst zou herlezen zou ik zeker weer een en ander veranderen. Je kan eigenlijk eeuwig bezig blijven maar moet op een gegeven moment de pen toch definitief neerleggen.

Had je iemand die je kon helpen?

Mijn man die Fransman is herlas de tekst en veranderde een aantal zinswendingen die volgens hem niet Frans klonken. Veel verbeteren deed hij niet want ik heb een ware hekel aan schrijf- of grammaticafouten. Dit heeft te maken met het feit dat Frans mijn moedertaal niet is. Ik let dubbel zoveel op. En een taal wordt liefst correct geschreven vind ik. Zelfs een SMS moet volgens mij correct geschreven worden. Maak dat de jeugd maar wijs.

Hoe breng je jezelf in de juiste stemming om te schrijven?

Ik heb het voordeel dat ik me gemakkelijk kan concentreren. Ik zonder me mentaal af. Dat deed ik toen ik die twee middagen per week ging lunchen om de tekst neer te pennen. Er was best wat lawaai rondom me maar dat hinderde me niet.

Hoe werd je boek ontvangen in je omgeving?

Zeer positief! Ook omdat ik zelf de tekeningen maakte. Het geeft ook een enorme voldoening als je het boek voor de eerste keer in je handen houdt. Ik gaf vlak na de uitgave een signeersessie in een winkel in mijn buurt. Een paar weken later werd ik in de Parijse metro aangesproken door een jonge vader die me herkend had. Hij zei dat zijn dochter van het boek niet was weg te slaan omdat ze zelf ook een knuffel had. Dat zijn gouden momenten.

Hoeveel tijd heeft ‘t je gekost om dat boek te schrijven ?

Het schrijven zelf nam ongeveer een jaar in beslag, vooral omdat ik er weinig tijd kon voor uittrekken. Het moeilijkste en het meest tijdrovende was een uitgever vinden.

Heb je de tekeningen zelf gemaakt?  Hoe ging dat?  Stift, potlood, …

Ik maakte de tekeningen zelf. Mijn dochter maakte er ook een paar. Ik gebruikte vooral verf (gouache), kleurpotloden en waterverfpotloden die ik van mijn papa had gekregen (ik tekende bv. zelf de geboortekaartjes van mijn dochter met diezelfde waterverfpotloden).

Haar atelier

Zou je nog een boek willen schrijven?

Zeker weten! Als ik maar wat meer tijd had. Ik had een tweejarig contract met m’n uitgever dat ondertussen afliep, maar het is niet uitgesloten dat ik het ooit opnieuw probeer uit te geven, misschien onder een andere vorm, of met nieuwe tekeningen. En misschien komt er ooit een Nederlandse versie, hoewel ik hoe langer meer ondervind dat m’n Nederlands achteruit gaat. Ik woon uiteindelijk al langer in Frankrijk dan in België.

Waaraan moet een goed kinderboek voldoen?

Het hangt af van de leeftijd van het kind, maar het moet vooral de verbeelding opwekken, zij het nu door de tekst of de tekeningen of beide. Een kinderboek mag voor mij best ook het inlevingsvermogen prikkelen, iets wat vandaag hoe langer hoe zeldzamer maar o zo belangrijk is. Het is een begrip dat volgens mij weer moet aangeleerd worden. Anderzijds leven we niet in een sprookjeswereld en een kind mag ook wel op een subtiele manier de realiteit van het leven onder ogen zien. Verder mag een kinderboek ook aanzetten tot (na)denken. Daarom laste ik na ieder hoofdstuk twee vragen in, ofwel over de tekst zelf, ofwel omtrent bredere begrippen zoals de liefde of het al dan niet bestaan van toeval.

Wat verkies je?  Papieren boeken of e-books?

Zonder enige twijfel papieren boeken. Ik zit van ‘s morgens tot ‘s avonds voor (of is het achter?) mijn twee reuze computerschermen op m’n werk. Geen haar op mijn hoofd die er aan denkt om een boek op een scherm te lezen. Boeken zijn bovendien decoratief. Ik vind stapels boeken mooi ogen in een interieur. Ze zijn een uitnodiging tot rust en ontsnapping, weg van alle schermen die ons dagelijks omringen en onze ogen verknoeien (die van mij althans). Mij kun je dus zeker geen plezier doen met een e-reader.

Wat was je favoriet kinderboek?

Pippi Langkous. Ze leefde in een onwaarschijnlijke en gekke wereld. Ik ging daar volledig in op. Ze intrigeerde me omdat ze alleen woonde in dat grote huis en een paard kon opheffen. En ik kon het personage uit het boek vergelijken met Pippi uit de TV-serie. Ik heb trouwens altijd graag een boek vergeleken met de verfilmde versie. Ik las ook graag de Tiny boeken, vooral omwille van de tekeningen die prachtig waren maar ook omdat je kon wegdromen in haar kleine wereld. En Jommeke. Ik vond de Miekes de perfecte zussen.

Welke literatuur lees je nu het liefst?  En waarom?

Ik heb geen bepaalde voorkeur, zolang het boek goed start en me in de ban weet te houden. Als de eerste twintig bladzijden me niet aanspreken laat ik het boek liever liggen.

 

Ik wil Danielle heel erg bedanken voor het beantwoorden van mijn vragen, voor de tijd en het enthousiasme die ze erin gestoken heeft.

 

9 antwoorden op “Mijn jeugdvriendin, Danielle Janssen”

  1. Wat leuk om Danielle hier terug te zien. Voert me 45 jaar terug in de tijd.
    Bedankt voor deze leuke blog @Danielle Gemmel

  2. Fantastisch dat zowel de ene Dannielle als de andere Danielle voor hun droom zijn gegaan ! Met een herinnering aan de leuke tekening van een kindje met slaapmuts en een kaars in de hand in mijn poëzieboek op de lagere school…Het zat je toen al in de vingers…
    Leuk geschreven interview Dany !

    1. Anne, hoe leuk dat je je dat nog herinnert, dat kindje met die slaapmuts en kaars. Ik heb altijd heel graag getekend. Die poeziëboeken maakten echt deel uit van onze kindertijd. Vandaag zie je dat niet meer, althans niet in Frankrijk. Ik heb er hier nog een paar liggen…

  3. Tof interview hoor Danielle, ook super om op die manier de draad van jullie vriendschap terug op te pikken ! Na lezing is het me meteen ook duidelijk waarom jullie vriendinnen (geworden) zijn !

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *