Sandra Ringoot
Laat ik jullie alvast vertellen, dat dit avontuur begon op de dag dat het Carnaval plaatsvond in de woonplaats van Jamila.
Maar eerst…
Iedereen verkeerde in een opgewekte stemming omdat het bijna Carnaval was. Jamila en haar broer Jason hielden enorm veel van deze vrolijke gebeurtenis. Het was steeds bijzonder om de prachtig versierde praalwagens door de straten te zien trekken, omringd door grappige clowns die elk kinderhart konden verblijden. Vrolijke muziek die weerklonk en zo elke ziel wist te bespelen, zodat hun benen vast en zeker gingen meebewegen op het ritme van de muzieknoten.
Overal vrolijke gezichten, geverfde kindersnoetjes in bonte kleuren, glitterpruiken, fraaie verkleedpakken, gekke maskers en blije kreten onder een regen van confetti. Inderdaad, dat is Carnaval.
Een heel jaar had Jamila moeten wachten op deze mooie dag en ze keek er enorm naar uit. Vorig jaar had ze een tijgerpak gekozen, dat kon ze zich nog goed herinneren. Het was leuk, maar het enige minpuntje was dat ze zoveel gezweet had. De stof was van een dikke fleecestof en bij het dansen niet zo comfortabel. Ze had het veel te warm gehad. Het was dan ook begin maart en niet zo koud meer. Dit jaar wou ze een dunnere stof, zodat ze meer kon dansen en bewegen. Op weg naar de verkleedwinkel in de stad was Jamila al aan het nadenken welk verkleedpak ze het best kon kiezen. Zou ze een dierenpakje huren of misschien een prinsessenjurk? Broer Jason had nooit veel moeite om te beslissen. Op vijf minuten kon hij al aan de kassa staan met een verkleedpak. Als het maar stoer was, dat was voldoende om hem over de streep te trekken. Broer Jason was knap, bijna achttien jaar en had geen moeite om een meisjeshart te veroveren. Zijn laatste vriendinnetje heette Aurelie en zat bij hem in de klas. Jamila plaagde hem er altijd mee. Want broer en zus plagen mekaar lekker toch, nietwaar?
Eenmaal aangekomen in de verkleedwinkel was het drummen geblazen. De gangen liepen vol mensen die bedachtzaam de verscheidenheid aan artikelen keurden. Omdat iedereen de origineelste wou zijn, de bizarste of de mooiste gewoon. Jamila troonde haar mama mee naar de kinderafdeling achteraan in de winkel. Zo had je een rek met dierenpakken, een rek met jurken, een schap met maskers, pruiken en een standje met kindvriendelijke glittermake-up. Dit was een heel moeilijke opgave voor Jamila. Ze liet haar ogen glijden over de pakjes en voelde aan de stoffen. Trok een afkeurende blik als er een kronkelende staart aanhing of ze een enge heksenjurk zag. Neen, ze wou iets schattigs of eerder iets sprookjesachtigs, dus…
“Ik denk dat ik deze ga passen, mama,” zei Jamila overtuigd bij het zien van een oosterse prinsessenjurk.
“Wow Jamila, wat een goede keuze. Dat gaat je beeldig staan. Ga de jurk maar eens passen in dat pashokje daar,” zegt mama die verbaasd was door de vlugge keuze van haar dochter.
Jamila duikt meteen het pashokje in en past de mooie jurk.
Enkele minuten later schrijdt er een betoverend prinsesje door de winkel. Ze kan op veel bewonderende blikken rekenen en diep in haar hart heeft ze al de beslissende keuze gemaakt. Jamila heft de onderste stof op, zodat haar zwarte schoenen zichtbaar zijn en het lijkt of ze loopt op een pad dat bezaaid is met rozenblaadjes. Ze wordt bruusk uit haar droom gehaald door Jason die komt aanlopen in een hockeypak compleet met sportieve attributen. “He, pas op straks verniel je mijn jurk nog,” roept Jamila boos.
Jason slaakt een stoere overwinningskreet, waardoor mama haar geduld begint te verliezen en liefst zo snel mogelijk huiswaarts zou keren.
“Jason, hou voor één keer je manieren, wil je,” zegt mama bedrukt.
Jamila druipt af richting pashokje, om zich snel te gaan omkleden. Ze is bang dat door Jasons schuld mama zich bedenkt en direct terug naar huis wil. Vliegensvlug kleedt ze zich om en gaat ze aanschuiven om te betalen. Nog drie voor haar te gaan aan de kassa, dat valt mee, denkt ze. Jamila draagt de jurk in haar armen alsof de stof van onschatbare waarde is. Iets koninklijks, waarin zij dit jaar gaat schitteren.
Als de kassierster de smaragdgroene jurk inpakt en haar bovenop nog een complimentje geeft, kan haar dag niet meer stuk.
Straks zal ze alles showen voor Mister Willing, zodat hij kan zien hoe mooi ze is. En dat deed ze ook diezelfde avond. De avond voor Carnaval. Mister Willing floot tussen zijn konijnentanden en applaudisseerde heftig bij het zien van de oosterse prinses. Jamila ging die avond met een gelukkig gevoel slapen en droomde van de stoet.
Toen de ochtendzon door de gordijnen kwam piepen, en er een vogeltje in de tuin een pril lenteliedje zong, brak er een mooie dag aan. Jamila geeuwde luid en rekte haar lichaam. Ze was helemaal in de stemming om Carnaval te vieren. Ze opende de gordijnen en keek uit het raam naar de lucht.
“Zalig weertje Mister Willing. Net zoals de weerman voorspeld had; een zacht en pril lentezonnetje, kortom, ideaal voor mijn verkleedpak,” zei Jamila tegen haar lievelingsknuffel.
Mister Willing vond het spannend, omdat hij vandaag mee mocht naar het Carnaval voor de allereerste keer.
“Moet ik me ook verkleden, Jamila?” ,vroeg hij.
“Jazeker, ik heb voor jou al iets gemaakt,” zei ze opgewekt. Ze ging naar haar kast en nam er een schoenendoos uit. Ze opende het deksel en toonde een supercool glitterpakje.
“Wow, ik ga als Elvis Presley,” gilt het konijntje enthousiast.
“Inderdaad, jij bent de coolste muziekster van de vallei,” zei Jamila fier. Mister Willing was nieuwsgierig en trok meteen het rode glitterjasje aan. Hij ging voor de spiegel staan en glunderde.
“Het staat me beeldig Jamila. Duizendmaal bedankt dat ik vandaag met je mee mag gaan,” zei hij gemeend.
“Ja, maar je moet me wel beloven dat je deze keer geen kattenkwaad gaat uithalen,” zei ze op strenge toon.
“Ik ben altijd braaf hoor,” antwoordde hij.
“Je bent zeker je fratsen vergeten, die je in het rusthuis uitgespookt hebt,” zei ze streng.
“Dat klein grapje, dat was ik inderdaad al vergeten, maar ik beloof dat ik me deze keer zal gedragen.”
Ik vraag me af, lieve kinderen of Mister Willing hem deze keer gaat houden aan zijn belofte. Wat denken jullie?
Laten we snel terugkeren naar het verhaal, dan komen we het te weten…
Na een stevig ontbijt ging iedereen zich omkleden. Jamila in een oosters prinsesje, broer Jason in een hockeyspeler, papa had zich uitgedost als een jager met een hoed, en mama die droeg een nep bontjas uit vervlogen tijden met daaronder een lange jurk. Het was banaal om als gezin zo te verschijnen in het openbaar, uitgezonderd op deze speciale dag. Op Carnaval kon alles, en was iedereen gelijk.
In de straten kwamen de eerste praalwagens aangereden, en ook de eerste muzieknoten van de fanfare lokten de laatste nieuwsgierigen uit hun huizen. Iedereen verkeerde in een vrolijke stemming. Jamila stond met haar ouders op de stoep te wachten op de reclamestoet. Broer Jason stond vier meter verder en hing aan de lippen van Aurelie, zijn vriendin. Prins Carnaval kwam aangereden in een witte cabrio en lachte al zijn tanden bloot. Mister Willing genoot van het spektakel. Wat was dit leuk, dacht hij. Prins Carnaval droeg een hoed met een lange veer en strooide gul snoepjes naar de kinderen. Kinderen sprongen om ter hoogst om de grootste buit te vergaren. Dit was Mister Willing natuurlijk niet ontgaan. Want gratis snoep dat zag hij ook best zitten. Hij merkte dat Jamila en haar ouders volledig in de ban waren van de stoet.
Zou hij zijn kans grijpen om te ontsnappen?
Inderdaad, ons lief konijntje glipte door het volk heen en begaf zich naar de wagen met de zeemeerminnen. Omdat die de meeste mandjes met snoep meehadden, natuurlijk.
Wat een pienter konijn ben jij, Mister Willing.
In ieder geval huppelde hij tussen de benen van de majorettes door, zodat hij dichter bij zijn doel kwam. De wagen van de zeemeerminnen was blauw geverfd met glitters en genoot veel aandacht. Misschien was het wel de mooiste praalwagen en gingen ze vanavond met de prijs van het creatiefste team naar huis. Maanden hadden ze gezwoegd in een schuur om alles op tijd klaar te krijgen. Vandaag was de grote dag waar iedereen naartoe had geleefd. Ook Jamila, zij paradeerde als een echte prinses en wiegde mee op het ritme van de muziek. Totdat ze in de gaten kreeg dat haar lievelingsknuffel er niet meer was. Ze keek schichtig om haar heen en kon wel huilen van paniek.
“Mister Willing, waar ben je?”, zei Jamila met bevende stem.
Maar Mister Willing was nergens te bespeuren.
“Mams, ik ben mijn knuffel kwijt, Mister Willing is spoorloos,” zei ze droevig, terwijl ze aan mama’s arm trok.
“Ben je zeker Jamila, misschien heb je hem thuis laten liggen in de zetel?”, vraagt mama.
“Neen, ik ben heel zeker mama,” antwoordde Jamila.
Jamila en haar mama lopen de straat op en af, kijken overal, maar helaas nergens een konijn te bespeuren.
Ons konijntje zat verscholen tussen de snoepmandjes op de wagen van de zeemeerminnen en deed zich te goed aan al de zoete lekkernijen. Zure beertjes, gommetjes in alle kleurtjes, chocoladen spekken, lolly’s en rode matten.
Opeens voelde ons konijntje een pijnscheut opkomen. Zijn maag deed raar en hij werd misselijk. Dat komt ervan Mister Willing wanneer je te gulzig bent en teveel suiker eet.
“SNOEP VERSTANDIG, EET EEN APPEL”
Mister Willings kop zag groen van misselijkheid en hij kreunde van de maagpijn.
Hij rolde over de bodem van de wagen en bleef enkele minuten stil liggen. Hij was doodziek. Oh, wat was hij dom geweest om zoveel snoep te verorberen in één keer.
Opeens voelde hij een streling over zijn kopje en keek hij in de ogen van een lieve zeemeermin. Ze fluisterde zachtjes naar hem en glimlachte zoals alleen zeemeerminnen dat kunnen. Het gaf hem troost en nadat ze hem een flesje water aangeboden had, voelde hij zich beter worden. Hij nam zich voor, dat hij nooit zoveel meer ging snoepen. Want het is niet alleen slecht voor de tanden, maar ook heel ongezond, beseft hij nu.
Voortaan zou hij enkel nog wortels en andere gezonde dingen eten. Ik denk dat hij zijn lesje wel geleerd heeft, lieve kinderen.
Nadat de laatste praalwagen de Keizerstraat was uitgereden, huppelde Mister Willing snel door de straten op weg naar Jamila’s huis. Hijgend liet hij zich neerploffen in de zetel en toen de voordeur openging…
Wel, Jamila had helemaal niks in de gaten, en dacht inderdaad dat ze hem thuis laten liggen had. Mister Willing zweeg wijselijk, enkel jij en ik delen een geheim. Beloof je mee te zwijgen, want ik denk eerlijk gezegd dat ons konijn zijn lesje wel geleerd heeft.
“SNOEP VERSTANDIG, EET EEN APPEL EN GOED POETSEN IS OOK BELANGRIJK!”
Welterusten, lieve kinderen.