De Grote Meneer

Over een eekhoorn die zichzelf langzaam verliest…

(Met steun van de Alzheimer Liga Vlaanderen)

Tekst en illustraties van Hélène Poncelet

Met haar prentenboek De Grote Meneer brengt schrijfster en illustratrice Hélène Poncelet uit Bevere kinderen op een laagdrempelige manier in contact met dementie. Een verhaal over een eekhoorn die zijn eikeltjes niet meer terugvindt. 

Op de grens van Horebeke en Maarkedal in Oost-Vlaanderen staat ‘De Grote Meneer’, een meer dan honderd jaar oude eik. Op een zomerse dag vertelt De Grote Meneer een verhaal over een eekhoorn die ooit in zijn stam woonde.

Eekhoorn en De Grote Meneer zijn goede vrienden, en ook uil en vos horen bij hun groepje. Tot er op een dag iets verandert. Eekhoorn weet niet meer waar ze voor het laatst haar eikeltjes verstopt heeft. In de weken daarna vergeet eekhoorn steeds meer dingen, ze weet zelfs niet meer hoe ze er zelf uitziet. Dat maakt haar natuurlijk heel verdrietig en verward. Gelukkig herinneren alle vrienden haar eraan dat zij haar altijd zullen herkennen zoals ze was, omdat ze naar haar kijken met hun hart.

  • ISBN-nummer: 9789493111318
  • Verschijningsdatum: 3/07/2020
  • Uitgeverij: Beefcake Publishing
  • Prijs : € 15

Over de auteur/illustratrice :

Helene Poncelet publiceerde al twee erg succesvolle prentenboeken in de reeks rond Kikker Cas: Kikker Cas in het ziekenhuis (2017) en Het grote verdriet van Kikker Cas (2019). Het kikkertje leerde kinderen dat ze niet bang hoeven te zijn van een ziekenhuisbezoek en dat verlies onvermijdelijk deel uitmaakt van het leven.


https://www.lijntjes.be/

http://www.facebook.com/DeGroteMeneer/


https://www.facebook.com/kikkerCas/

lijntjes_kikkercas

Over het boek :

Ik volg Hélène al een hele tijd op facebook en vooral instagram. Toen ik zag dat ze een boekje gemaakt had over Alzheimer zonder het te benoemen in het boek zelf, wou ik dit graag lezen. Ik voelde mij erg betrokken bij het onderwerp want ik verloor 9 jaar geleden mijn papa aan Alzheimer. Hij heeft 5 jaar zijn weg steeds maar opnieuw moeten zoeken. Op het laatst zat hij helemaal ingesloten in zichzelf. En toch had ik het gevoel dat we nog steeds contact hadden. Het is een lijdensweg voor zowel de persoon zelf als voor de familie (mantelzorgers). Hélène verwoordt en beeldt ook uit wat Alzheimer met een mens doet. Heel herkenbaar…

Het boekje heeft een gemakkelijke vierkante vorm met een witte cover met daarop een tak van een boom met een eekhoorntje dat haar nestje vult met eikeltjes. De witte ruimte verwijst naar de leegte die men voelt wanneer men steeds meer dingen vergeet.

Wanneer je het boek opent, krijg je het voorwoord. Heel speciaal is er een voorwoord voor de kinderen en een voor de volwassenen (geschreven door J. Pelgrims, voorzitter Alzheimer Liga Vlaanderen.)

Dan begint het verhaal vanuit de ik-persoon. “Ik” ontmoette twee jaar geleden een boom, een fiere 100-jarige eik. Die eik vertelde haar een verhaal. Iets dat ons allemaal kan overkomen.

Eekhoorn verzamelde steeds maar eikeltjes en verstopte ze voor de anderen. Maar op een dag wist ze niet meer waar ze ze verstopt had. Haar vrienden Uil en Vos (mantelzorgers) probeerden haar steeds te helpen. En dat lukte een tijdje, maar dan liep er weer iets mis. Totdat ze op een dag zelfs niet naar het feest van de eik wou komen. Ze wou niet meer naar beneden. De oude boom begreep haar. Haar wereld werd steeds maar kleiner. Totdat ze uiteindelijk stierf en begraven ligt aan de voet van de stam.

Er zijn korte stukjes tekst telkens beginnend met een mooie initiaal met fijne eikeblaadjes en eikeltjes. De tekeningen zijn prachtige kunstwerkjes. De figuren komen echt tot leven op het papier. Ze hebben warme kleuren. Meermaals zie je een tekening tegen een foto-achtergrond. Een hele mooie combinatie.

Enkele mooie quotes :

  • Aan de buitenkant kon je niet zien dat er met haar iets aan de hand was. Maar vaker en vaker viel het mij tijdens gesprekjes op dat ze dingen vergat. Het leek wel of ze langzaam aan het verdampen was.
  • Er mocht niets meer aan het nest veranderen. Want alleen zo zou het nest herkenbaar blijven voor Eekhoorn.
  • Waar je de pootjes van Eekhoorn zag, zag je de pootjes van Vos. Zij aan zij. En hield het spoor van Eekhoorn op, dan was dit alleen maar omdat Vos haar op zijn rug had genomen…
  • Met jouw hart moet je zien. Je zal voor altijd Eekhoorn zijn. Het is niet omdat jij jezelf niet meer herkent dat wij niet weten wie je bent.

Nog enkele foto’s van de mooie illustraties :

Beste Lijntje, dank je om mij je boek toe te sturen. Ik heb het heel graag gelezen. Het is een hoopvol verhaal. Je hebt je doel bereikt. Het verhaal is heel aangenaam om te lezen zowel voor kinderen als voor volwassenen. Mooi dat de term “dementie” niet hoeft te vallen. We begrijpen het zo al. Wat mij vooral raakte was wanneer Eekhoorn niet naar beneden wou  komen voor het feest.  Mijn papa die altijd heel sociaal was geweest,  wilde plots niet meer naar beneden komen wanneer er bezoek was.  Hij bleef boven zogezegd om zakdoeken te strijken…  Dit is een heel  herkenbaar verhaal voor velen onder ons.