De theekoepel

Deel 2 van de trilogie over Landgoed Rosaville

Karin Quint

Korte inhoud :

Landgoed Rosaville, 1903. Rosalie de Wit houdt een feest in de tuin van Rosaville. Na de dood van haar vader is ze vanuit Engeland naar Nederland vertrokken en heeft ze haar intrek genomen in de schitterende villa die haar vader ooit voor haar moeder liet bouwen. Met het tuinfeest viert Rosalie dat ze een jaar in Nederland is. Ze huurt de gedreven en enthousiaste fotograaf Arris Nauta in om het vast te leggen. Meteen voelt Rosalie zich tot de fotograaf aangetrokken, maar ze houdt zich aan het advies van haar vader: val nooit voor een man met minder geld dan jijzelf.

Ondertussen heeft zich in de omgeving van Landgoed Rosaville een nieuwe buurtgenoot gevestigd: de charmante fabrikant Jonathan van Bredevoort. Rosalie valt als een blok voor hem en hij lijkt de ideale huwelijkskandidaat. Maar is hij wel de man die ze denkt dat hij is?

Over het boek :

Dit is alweer een heel mooi en lieflijk verhaal. Ik las het eerste deel en was reeds betoverd door dit prachtige domein Rosaville. Het vorig verhaal over het koetshuis vond ik heel romantisch en de symbolen die erin te pas kwamen, deden mij dromen. Dit deel speelde zich in af in de hedendaagse tijd.

Hier in dit tweede deel werd ik meegezogen naar het begin van de twintigste eeuw. Enerzijds een romantische periode maar ook een harde tijd voor vele mensen, o.a. de vrouwen en kinderen. Er komen verschillende thema’s aan bod die mij erg raakten : vooral het lot van vele arme en zieke kinderen in de sloppenwijken, hoe de armen en de rijken letterlijk naast mekaar leefden, (wat helaas nu nog voorkomt in vele landen…), de rechten van de vrouw en de eerste vrouwen die opstonden tegen het onrecht.

Voor mij ben je een tweede Jane Austen. Ik weet dat je, net als ik, een grote fan bent van haar. Jouw manier van schrijven neemt mij mee in die tijd op dezelfde wijze als de verhalen van Jane. Ik las dit verhaal heel graag. Je verhalende schrijfwijze is heel duidelijk. Ik waande mij in die tijd en liep door de straten en de sloppenwijken. Ik voelde de miserie en zag het ongeluk van vele mensen. Je schrijft met veel empathie en dat raakte mij. Ik kijk uit naar het derde deel.

Enkele mooie quotes :

p. 31 : Alsof ze een stukje van hun liefde hier hadden achtergelaten en dat die iedere keer als ik de kamer bezocht, als ochtenddauw aan me bleef hangen en in mijn huid en kleding trok.

p. 67 : Je weet pas of je iets kunt wanneer je het probeert.

p. 103 : Ik dacht dat hij alleen mensen zoals ik fotografeerde, dat hij weliswaar niet bij onze kringen hoorde, maar er door zijn beroep net een beetje buiten stond, als een goedmoedige toeschouwer.

p. 128 : ‘U kunt die deur niet open kijken, juffrouw Rosalie,’ zei Hendriksen. ‘Daar hebben we toch echt een sleutel voor nodig.’

p. 140 : Nog altijd, wanneer ik zoals nu aan het wachten ben tot een foto klaar is, voel ik een soort spanning, alsof er een cadeautje op me ligt te wachten.

p. 142 : Vorig jaar realiseerde ik me pas voor het eerst dat mijn camera ook een soort wapen kan zijn. … Er vindt veel buiten het zicht plaats wat daarom onbesproken blijft. … Met mijn camera kan ik de werkelijkheid vastleggen en de wereld ermee confronteren. (Ik typte niet alles om niet te spoilen… )

p. 158 : Ik was als het ballerinaatje in een muziekdoos : als mevrouw Wijnekus draaide, dan zat er voor mij niets anders op dan te dansen.

p. 211 : Is er geen Nederlandse Austen, iets waar je om kunt lachen? Zelfs bij Dickens krijgt iedereen wat hij verdient. Geef me iets vrolijks, iets liefs, iets wat me vertrouwen geeft in de mensheid.

p. 249 : Maar dit was blijkbaar nu mijn leven. Het leek zo’n draaimolen waar ik als kind weleens op had gezeten en waar je, wat er ook gebeurde, nooit van af mocht springen als hij nog draaide. Ik droomde er steeds vaker van om die sprong toch te wagen.

p. 390 : Het lijkt misschien een druppel op een gloeiende plaat, maar als er iets is wat ik het laatste jaar heb geleerd, is het dat verandering ergens moet beginnen.

Wat is een reticule?

Imposing 19th Century Reticule-solid Silver-tapestry-minaudière-bag-costume  - ancient clothes

Een reticule , ook bekend als een spot of onmisbaar , was een soort kleine handtas of portemonnee , vergelijkbaar met een moderne avondtas , die voornamelijk werd gebruikt van 1795 tot 1820. Volgens de American Heritage Dictionary kwam de naam “reticule” van het Franse réticule , dat op zijn beurt van het Latijnse reticulum kwam, een verkleinwoord van rete , of “net”.

Het reticule werd populair met de komst van Regency-mode in de late 18e eeuw. Voorheen droegen vrouwen persoonlijke bezittingen in zakken die om het middel waren gebonden, maar de zuilvormige rokken en dunne stoffen die in de mode waren gekomen, maakten de zakken in wezen onbruikbaar. Toen het dradenkruis voor het eerst verscheen, was het gemaakt van netten . Naarmate de tijd verstreek, werden ze gemaakt van verschillende stoffen, waaronder fluweel , zijde en satijn . Een reticule had meestal een trekkoordsluiting aan de bovenkant en werd over de arm gedragen aan een koord of ketting. Reticules werden gemaakt in verschillende stijlen en vormen en soms afgezet met borduursels of kralen. Vrouwen maakten vaak hun eigen reticules. 

Victorian 1800's Style Reticule and Beaded Purses New | eBay

Het eerste deel heb ik reeds gelezen en gerecenseerd. De recensie vind je hier :

Dit tweede deel is alweer een spannend en waardevol verhaal. Een echte aanrader voor liefhebbers van de Jane Austen-stijl. Ik kijk uit naar het vervolg.