Brieven van Leandra

Christel Desmaretz

Amélie trekt zich graag terug op zolder, en creëert een wereld tussen de boeken die daar een rustplaats vinden. Ze stuit op een boek, geschreven door Leandra Vandeven, dat nog aan haar moeder toebehoorde en waar ze haar hart in verliest. Op onverklaarbare wijze vertoont het boek op een dag een witte vlek. Om dit fenomeen te onderzoeken trekt Amélie naar antiquariaat ‘t Boeksken, waar ze kennis maakt met de eigenaar Aaron. Met zijn hulp vindt ze meer werken van de raadselachtige auteur Leandra Vandeven, waarvan ieder spoor op een bepaald moment ophoudt. Ze is geïntrigeerd door de geheimzinnige schrijfster en duikt in haar verleden. Tijdens die zoektocht ontdekt ze dat er een band bestaat tussen gravin Noémy de Borrelin en Leandra Vandeven, dat de personages berusten op mensen van vlees en bloed. Ze doet er alles aan om de zwijgzaamheid van de gravin te doorbreken, en ontdekt het bestaan van het zigeunermeisje Pepa. Na een hele zoektocht die haar doorheen Spanje leidt tot in het hart van de zigeunergemeenschap ontmoet Amélie de mooie Pepa, en ontdekt het vreselijke geheim van Leandra en Noémy.

  • Productcode (EAN): 9781913980030
  • Verschijningsdatum: 26/02/2021
  • Aantal bladzijden: 268
  • Uitgeverij: Uitgeverij Storyland
  • Prijs : € 19,98

Hieronder vind je de prachtige boektrailer :

https://www.facebook.com/StoryLandBe/videos/465540261239792

En hier vind je een filmpje van Christel die haar boek krijgt van Storyland :

https://www.facebook.com/ChristelDesmaretzBooks/videos/4205986899430997

Over de auteur :

Christel Desmaretz is geboren te Gent in 1964. Haar jeugd bracht ze door te Waarloos, een gehucht van Kontich, maar sinds dertig jaar woont ze in het groene Sint-Antonius Zoersel. Schrijven heeft ze gedaan vanaf het moment dat ze in de lagere school haar eerste letters schoonschrift neerzette. Als kind zat ze graag in een hoekje schriften vol te pennen. Christel heeft een aantal pennenvrienden gehad uit verschillende landen, dagboeken opgesteld, verhalen gemaakt. Schrijven is een dagelijks ritueel. Historische gebouwen vindt ze heel sprekend. Ze doet graag research over de functie ervan doorheen de tijd en de mensen die er woonden. Onbewust maken oude panden altijd een centraal deel van haar verhalen uit.

Over het boek :

Eerst over de cover : heel aantrekkelijk en betekenisvol. Op de voorgrond zie je een sensuele jongedame die haar vinger tegen haar lippen houdt als om iets te verzwijgen. Op de achtergrond zie je een groot statisch gebouw. Na het lezen van dit boek zul je de cover zeer goed begrijpen. Ik zocht het kasteel dat voorkomt in het verhaal op en ik vond dit gebouw. (zie foto’s achteraan)

De hoofdstukken vermelden telkens de periode waarin het zich afspeelt. Zo is het verhaal vlot te volgen. Het verspringt soms wel van een paar jaar. Maar ik bleef goed mee.

Amélie is geïntrigeerd door het boek dat ze op zolder vindt. Wanneer ze het leest, merkt ze een witte vlek in de tekst. Wat doet die daar plots? Ze gaat op zoek naar de betekenis ervan. Ze leert Aaron kennen. Hij is de eigenaar van ’t Boeksken. Een gezellige boekwinkel en ook antiquariaat. (Ik zou er ook graag eens in rondneuzen.) Amélie vindt er nog boeken van Leandra en leest ze gretig. Ze geraakt steeds meer geboeid door deze vrouw.

Amélie maakt ook kennis met gravin Noémy de Borrelin. Deze vrouw trekt haar onbewust enorm aan. Amélie wordt als het ware steeds weer naar haar getrokken. Beide vrouwen voelen zich uiteindelijk goed bij elkaar. De jonge vrouw gaat op onderzoek uit. Ondertussen leert ze de liefde van haar leven kennen. Vincent wordt een spilfiguur. Hij zal de bal aan het rollen brengen voor Amélie om naar Spanje te trekken. Ik wil niet teveel daarover kwijt, anders spoil ik het verhaal.

Ik vond het heel afwisselend om af en toe een brief van Leandra te lezen. Deze werden schuingedrukt. Enkel de laatste brief helemaal op het einde is gewoon gedrukt en leest als een stukje levensverhaal, een nalatenschap…

In het laatste hoofdstuk vallen de puzzelstukjes in elkaar. De rol van Loup, die steeds zo zwijgzaam was, komt nu duidelijk uit. Ik heb nog verschillende vragen maar ik vermoed dat daar een antwoord op zal volgen in het vervolg.

De liefde voor oude gebouwen en hun geschiedenis zie je terug in de nauwkeurige beschrijvingen van de huizen die voorkomen in het verhaal. Het Tanghof, het Sashuis, … alles bestaat echt en wordt heel mooi beschreven. (Verder hieronder zul je de foto’s zien die ik opzocht.)

Net zoals in de boeken van Leandra zit er hier ook wat magisch realisme in. Want hoe komt die witte vlek in dat boek? En hoe komt het dat Amélie zo aangetrokken wordt naar Mevrouw de Borrelin? En wat wil Vincent haar nog zeggen? Het is alsof hij nog met haar communiceert. Ze voelt ook iets speciaals wanneer ze Pepa voor de eerste keer ziet… Allemaal momentjes met een magisch tintje.

Beste Christel, ik vond het een mooi en aangrijpend verhaal. Dat belooft voor een debuut. Ik kijk al uit naar het vervolg. Ik zou nog wat verder willen lezen over Amélie en Pepa… of over het verleden van Leandra en Noémy…

Enkele mooie quotes :

p. 11 : ‘Dat witte gat is als de leegte in haar leven. Wat een toeval.’

p. 28 : De wind loeide, joeg me naar de waterrand, droeg tonen van een kerkklok mee.

p. 29 : Wat zijn vrienden ook? Toevallige aanvaringen tijdens je levensloop. Alleen de bloedband laat een eeuwige indruk na, al het andere is vergankelijk.

p. 37 : Iedere medaille heeft twee kanten, beide even waardevol. Het leven plaatst je voor ingrijpende keuzes. Ze vormen je persoonlijkheid, bepalen je weg.

p. 42 : Ieder moment is een regenboog van mogelijkheden. Als individu kies je automatisch de kleur die je past.

p. 48 : Maar het zesde, de intuïtie, legt de band naar een verder bestaan, een die achter de stoffelijke werkelijkheid ligt. Daar vind je de stem die op zoek is naar jou.

p. 70 : Aaron kon niet verdragen dat iemand naar buiten ging met een boek dat hij niet met heel zijn hart waardeerde. Het moest een uitzonderlijke vondst zijn, geschreven op het lijf van de koper. Alsof hij een kostbaar geschenk gaf aan de geknipte persoon.

p. 75 : Wie zijn geschiedenis niet kent, gaat blind door het leven.

p. 97 : Zoals de zomer uitdoofde in de herfst, sluimerde mijn pijn in tot een stil verdriet dat zich schuilhield op de achtergrond.

p. 97 : Toch voelde ik me tevreden, een geluk met een hap eruit, als een kop cappuccino met te weinig slagroom, of een smeuïge apfelstrudel zonder vanille-ijs.

p. 115 : Wolfgang was passie, een razende trein in een oneindige tunnel. Noémy was het licht, de oever.

p. 176 : Volgens mij verloopt het leven in cirkels. Alles is met elkaar verbonden, en alles herhaalt zich. Daarom is geschiedenis belangrijk.

p. 186 : Ze lieten me drijven op mijn vlot van verdriet, wetend dat ik de kust zou bereiken wanneer ik het land gevonden had.

p. 218 : Geluk had me doen drijven op een rustig water, verdriet legde een bron van creativiteit bloot.

p. 218 : In dit verre Spanje opende zich een vergeten deel van mijn onderbewustzijn.

p. 247 : Haar energie was een fakkel waarvan de gloed anderen aanstak.

Wanneer ik een boek lees, zoek ik graag de gebouwen en plaatsen op om mij dan een beeld te vormen :

Dit kasteel zie je ook op de cover staan…

Te midden van de velden tussen Kontich en Waarloos staat het kasteel Tanghof. Oorspronkelijk stond in de 15e eeuw op deze plaats een hoeve met daarrond moeras. In de 18e eeuw werd het kasteel verder uitgebouwd door de bekende architect Jan Peter van Baurscheit. Deze ken je misschien wel van het koninklijk paleis en het Osterriethhuis aan de Meir in Antwerpen. Deze man paste het kasteel aan aan de mode van die tijd, de rococostijl. Er werd ook meteen een Franse tuin en hofgracht aangelegd. Tijdens de boerenkrijg was het Tanghof het plaatselijke hoofdkwartier van de opstandelingen tegen de Fransen. Dit kasteel is vandaag in privé bezit maar wel voor een stukje te zien vanaf de straatkant.

El Somorrostro was een wijk met kazernes in Barcelona, gelegen in de huidige wijken San Martín en Ciutat Vella in de 20e eeuw .

De zigeunerkazerne bevond zich op het strand tussen het Infectious Hospital aan de rand van La Barceloneta, al op de grens met Pueblo Nuevo, het huidige Hospital del Mar , en de ter ziele gegane gasfabriek Lebon del Pueblo Nuevo . De buurt strekte zich uit tot de Bogatell- stroom . De levensomstandigheden waren erg precair, en huizen werden regelmatig overstroomd door de zee. 

De sloppenwijk van Somorrostro (Barcelona) (vroeger in de jaren 50) Hier zie je ook de kazernes.

Hier zie je het Sashuis van Brugge (als voorbeeld)