Boek in de kijker 2 Het wordt spectaculair. Beloofd.

Boek in de kijker !    

Het wordt spectaculair.   Beloofd.”        Zita Theunynck

Een intrigerend boek!  Daarom wou ik het zeker lezen. 

Eerste zin : “Alleen spijt komt te laat.”

5 oktober 13.34 u.

Daar staat ze. Eenzaam op het lege perron, in een Franse stad. Niet in iemands armen. Niet haastig op weg naar de uitgang. Ze staat alleen op het perron, haar koffer naast haar. Tranen stromen over haar wangen. Zo langzaam dat je ze kan tellen. De trein die haar hier bracht, raast steeds verder weg. Op die trein ligt het enige op heel deze wereld waar Anna nog iets om gaf: een boek met daarin een envelop met 23 brieven.

Dit is het verhaal van twee mensen.
Het is een liefdesverhaal. En het is er geen.

 

ISBN : 9789460015595

blzn; 271

Uitgeverij : Vrijdag

Prijs :  € 19,95

 

Over de auteur : Het wordt spectaculair.  Beloofd.   is een verfrissend, origineel en hartverscheurend debuut.   Zita werkt als copywriter bij een reclamebureau in Antwerpen.  Als ze daar niet is, dan is ze thuis aan het schrijven of aubergines aan het grillen.  Of ze zit op haar stoep met een glas rode wijn; dat kan ook.

Ik vond een interessant artikel in de Knack over Zita :  3 vragen aan Zita Theunynck.

  1. Waarom schrijft een pas getrouwde en dolverliefde jonge vrouw een roman over een problematische relatie ?    Zita : Ter compensatie, net omdat mijn eigen leven zo onproblematisch is.  En ook wel omdat iedereen anders zou denken dat het boek over mij gaat.  Dat wilde ik absoluut vermijden.  Anderzijds fascineert een vrouw als Anna mij wel.   Zij durft niet te kiezen, heeft twijfels en angsten.   In mijn vriendenkring zie ik dat het niet altijd zo makkelijk of vanzelfsprekend is als bij mijn lief en ik.  Mensen zeggen al gauw : “Maar allez, waarom wil die dat nu niet?”  Terwijl er soms veel meer achter steekt.  Daar ben ik dan wel nieuwsgierig naar.  Misschien heb ik Anna wel gecreëerd als hommage aan al die vrouwen die een vaste relatie of een huwelijk niet zo vanzelfsprekend vinden.
  2. Je boek heeft een heel specifieke vorm : 23 brieven die aanvankelijk gewoon de ene na de ander weergegeven worden en daarna nog eens maar dan in hun context, waardoor ze een heel andere betekenis krijgen.  Waar kwam dat idee vandaan? Zita : Dat zat eigenlijk vanaf het begin in mijn hoofd.  Ik denk dat ik net Ian McEwans Atonement had gelezen.  In het eerste deel zie je alles door de ogen van de dertienjarige Briony.  Daarna lees je hetzelfde verhaal vanuit een ander standpunt en besef je dat het helemaal anders in elkaar zit dan je dacht.   Dat fascineerde mij.  Ik wilde iets gelijkaardigs doen.
  3. Waarom ben je eigenlijk gaan schrijven? Zita : Daar is mijn vader grotendeels verantwoordelijk voor.  Ik droomde van een roman, maar terzelfdertijd dacht   ik : ik kan dat niet, zot.  Tot mijn vader op een dag vanachter zijn krant zei : “Onze Zita, die zal nog wel eens een boek schrijven.”  Dat zette de deur op een kier.  Ik moet ook altijd denken aan die uitspraak van Pippi Langkous : ” Ik heb het nog nooit gedaan, dus ik denk wel dat ik het kan.” Zo is het wel een beetje.  Dat is het voordeel van iets voor de eerste keer doen : je hebt nog een heerlijk onrealistisch optimisme.  Samen met mijn zus had ik eerder al de blog Emoshit opgericht.  Zo’n blog is een goeie leerschool, toegankelijker en makkelijker, voor tussen de soep en de patatten.  Een roman vraagt meer tijd.  Misschien ga ik hierna wel een theaterstuk schrijven, of een tweede boek.  Als het maar schrijven is, dan ben ik tevreden.     (Marnix Verplancke)

Eigen mening : Dit is een heel speciaal boek.  In het begin krijg je 23 brieven te lezen.  Zo in het losse weg.  Je begrijpt eigenlijk niet wat ze betekenen.   En wanneer je je dat juist afvraagt, begint het verhaal. Dan krijg je die 23 brieven opnieuw, maar dan ingebed in hun context.   Een liefdesverhaal, maar toch ook weer niet helemaal.  Naar het einde toe beginnen er dingen klaarder te worden, maar toch duurt het tot de laatste pagina eer je echt weet wat er gebeurd is.  Het verhaal en het einde zijn heel minutieus opgebouwd. Het verhaal vloeit niet voort in één lijn, het gaat heen en weer.  Twee stappen vooruit, eentje achteruit, net als de relatie van Anna en Leonard.  Beiden hebben geen al te gelukkige jeugd gehad en dat heeft zijn weerbots op hun gevoelsleven nu.  Geen van beiden durft zijn gevoelens te uiten… en dat zorgt voor problemen en emotionele onwennigheid.  En die onwennigheid kan Zita heel goed verwoorden met enkele woorden of zelfs met stiltes…

Een quote die ik heel sprekend vond voor dit verhaal :  Toen zei je : “Ik ga je ook missen. Weet je.  Soms heb ik het gevoel dat ik een bezoeker ben op aarde.  Een toerist in mijn eigen leven.  Alsof ik alles minder goed begrijp dan alle anderen, alsof ik constant de weg kwijt ben en nooit op de hoogte ben van de plaatselijke gewoontes.  Ik sta verdwaald in het midden van de straat die het leven is en iedereen loopt of rijdt me gewoon voorbij, op weg naar een duidelijke bestemming.  Heb jij dat ook soms?”

Ik vind dit een hele mooie passage die heel goed uitlegt hoe velen onder ons zich soms voelen op een bepaald moment in ons leven.