Moederdag

Het is algauw moederdag!  Bijna 7 jaar geleden verloor ik mijn mama. Heel plots is ze van ons heengegaan drie weken na papa. Ze heeft tot het einde voor papa gezorgd.  En hij heeft op haar gewacht…  Gelukkig heb ik vele mooie herinneringen aan allebei.  Ze was een topmoeder.  Dat zal ik nooit vergeten.

Ik wou dat ik deze tekst hieronder zelf geschreven had.  Ik wil ze met jullie delen.  Deze jonge mama verwoordt heel goed wat ik voel en wat we als mama allemaal voelen.

Vijftig tinten mamadoor Mama Lore

Aan mijn zonen…

Ik heb je gekoesterd

Ik heb je gedragen in mijn buik. Gekoesterd. Gewiegd met elke stap die ik zette. Ik legde mijn hand beschermend op mijn buik, ja, toen al wou ik je beschermen. Ik kende je al, nog voor ik je ooit had gezien.

Ik heb je gebaard. Ik heb gepuft, gekermd van pijn, geperst. Om je daarna ademloos te bekijken. Van kop tot teen, elk centimetertje van je heb ik in mijn hoofd geprent. Ik heb je in mijn armen genomen, gekoesterd, gestreeld. Heb met trotse blik om me heen gekeken. Trots op jou, vanaf de eerste seconde, trots om jouw mama te zijn, je aan de wereld te kunnen tonen. Ik heb je een naam gegeven.

Ik heb je gevoed. Maandenlang groeide je enkel en alleen door wat mijn lichaam je te bieden had. Ik heb je in slaap gewiegd, gestreeld, met je rond gewandeld. Kilometers heb ik met je rond gewandeld.

Ik heb naar je gelachen

Ik heb naar je gelachen. Ontelbare keren, een keer of duizend per dag. Na een tijdje beantwoordde je mijn lach, en schonk je mij je betoverende glimlach. Wat later liet je me tot in mijn kleine teen genieten van je klaterende schaterlach. Nog elke dag voel ik me gezegend, want mama, die krijgt telkens weer jouw mooiste lach.

Ik heb voor je gezorgd. Ontelbare pampertjes heb ik al ververst, ontelbare badjes al gegeven. Ik heb je kleertjes gewassen, telkens opnieuw, ik heb je papjes gemaakt, je haartjes gekamd. Ik ging met je naar de dokter, ik gaf je medicijntjes. Ik heb je gesust, getroost, geknuffeld. Ik heb je warme lijfje tegen me aan genomen, wanneer je ‘s nachts een nachtmerrie had, of een tandje dat kwam piepen.

Ik heb al zoveel tegen je gepraat. Heb liedjes voor je verzonnen en voor je gezongen. Heb met en voor je gedanst. Heb boekjes voor je gelezen, heb stemmetjes nagebootst. Ik heb kiekeboe met je gespeeld. Ik heb gekke bekken naar je getrokken. Ik heb foto’s van je getrokken. Duizenden foto’s, in de hoop jou, je identiteit, je zijn op papier te kunnen treffen, te kunnen vasthouden. Je voor een deeltje klein te kunnen houden voor eeuwig en altijd.

Ik probeerde geduld te kweken

Ik probeerde geduld te kweken. Telde tot tien, en als het moest tot honderd. Probeerde een warme en veilige omgeving te creëren, probeer je het nodige zelfvertrouwen te geven. Probeerde je belangrijke zaken bij te brengen, zoals respect, of beleefdheid.

Ik heb gezucht. Ik heb geklaagd. Ik heb gegeeuwd, heb gevloekt. Ben mijn geduld verloren, meer dan een keer. Ik ben niet perfect. Maar ik probeer, elke dag opnieuw, om de best mogelijke mama te zijn, de mama die je verdient.

Ik moet je loslaten

Ik laat je los. Ik moet je loslaten, beetje bij beetje, al kost me dat veel moeite en doet het me soms verdomd veel pijn. Ik sta versteld, hoe snel je groot wordt, hoe snel je verandert. Sta soms met open mond te kijken naar je kunnen.

Ik ben lief voor je geweest, ben boos op je geweest. Je hebt me doen lachen, je hebt me doen huilen. Van ontroering. Maar ook van uitputting, van wanhoop. Je hebt me doen blinken van trots, doen zweven van geluk.

Ik ben trots op je

Ik bewonder je. Geniet van je enthousiasme, van je lach. Ik ben trots op je, steeds trotser. Ben ontroerd door wat je kan, wat je bijleert. Kan nauwelijks geloven dat wij zoiets prachtigs hebben gecreëerd.

Dankzij al het bovenstaande hebben we een ijzersterke band gecreëerd. Twee handen op een buik. Net zoals je samen met je papa een ijzersterk duo vormt. Niemand anders kan al het bovenstaande over je zeggen, niemand kent elke millimeter van je lijf, kent je mimiek, je woordenschat, zo goed als ik. Mama en kind, het is toch iets unieks. Niets kan daar tegenop, gewoon het feit dat jij er bent, dat ik je mama mag zijn.

Bovenal heb ik je lief

En bovenal heb ik je lief. Zo lief. Elke dag opnieuw, elke dag een beetje meer.  Tot aan de maan… En terug.

 

 

 

 

 

Wat zij hier allemaal aan gevoelens oproept, vind ik heel passend bij mij en dat zal zeker voor velen onder jullie ook zo zijn.  Mijn drie jongens zijn nu al 28, 25 en 20 maar voor mij blijven het mijn “kleine mannekes”.  Ze hebben heel lang mijn wereld helemaal gevuld toen ze klein waren.  Heel mijn leven en dat van mijn man stonden in functie van die drie schattige ventjes.  En nu genieten we mee met wat zij allemaal beleven.  En dat is een heleboel : ze studeren en reizen nogal veel.  Wij hebben het geluk dat we dat allemaal kunnen meebeleven.  Ik voel mij elke keer groeien van geluk en van trots.  Ik ben er dan ook heel dankbaar om. 

 

Dit is één van de mooiste foto’s van vroeger.  Staat ook nog steeds op mijn laptop. Nu zijn ze alle drie volwassen.

Het mooiste in mijn leven is dat ik zoveel gekregen heb door mijn kinderen.  Ze brengen me nog steeds heel veel liefde en genegenheid.  En nu brengen ze ook hun partners mee en dat is zo fijn.  We zijn nu een groot gezin met 8 mensen!  Als we “full house” zijn zoals ik dat dan noem, dan is dat echt genieten voor mijn man en ik.  Het is leuk om te delen in al hun dromen…