Honden voor het leven

Auteur : Arthur Japin

Illustraties : Martijn van der Linden

Korte inhoud :

Voor het eerst vertelt Arthur Japin over de hond die hem heeft opgevoed en twee puppy’s die zijn kijk op het leven bepalen. Grote thema’s als liefde, hoop, moed en vriendschap komen aan de orde. Herkenbaar voor groot en klein, troostend, aangrijpend en toegankelijk. Een wonderschoon verhaal over hondentrouw, avontuur en vrolijkheid, voor iedereen die van het leven houdt. De prachtige illustraties in kleur van Martijn van der Linden brengen Kellie, Trip en Basso tot leven en nemen je mee naar een wereld van kwispels, modderpoten en vooral veel liefde.

Over het boek :

Dit is een boekje om te koesteren! Er staat zoveel levenswijsheid in die mij regelmatig deed stoppen met lezen om aan mijn eigen leven terug te denken. Toen ik klein was, heb ik ook twee lieve poedeltjes gehad. Ik was vreselijk bang van honden en toen raadde iemand mijn ouders aan om toch maar een hond te nemen om het mij af te leren. En we kregen Snoopy, een grijs dwergpoedeltje en later Mickey, onze zwarte poedel. Wel, die twee hebben mij werkelijk van die schrik af geholpen. Ze leerden mij wat onvoorwaardelijke liefde was, en ook hoe trouw iemand kan zijn. Ik zal ze nooit vergeten. Ik begrijp dus heel goed wat Arthur Japin bezielde om dit boekje te schrijven over zijn drie hondjes. Wat een eerbetoon aan die diertjes en vooral wat een liefde borrelt eruit.

Ik kijk naar de cover en zie drie prachtige hondjes met zachte, intelligente blikken. Martijn van der Linden heeft die tekeningen zo levensecht gemaakt. Ik vind ze schitterend! Wanneer je het boek opent, zie je net een grotschildering van de drie hondjes. Op het einde komt dit terug en snap je de betekenis.

De titel ‘Honden voor het leven’ dekt de hele lading. Inderdaad, een hond of gelijk welk dier heb je voor het leven : zowel zijn leven als jouw leven. Wanneer je beslist om voor iemand te zorgen, dan doe je dat voor altijd. Niet zomaar… en dat gebeurt maar al te vaak. Vooral met de coronapandemie hebben we dat gezien. Verschrikkelijk !!! Hoeveel mensen voelden zich eenzaam en gingen een huisdier halen maar eenmaal ze terug naar buiten mochten en hun sociaal leven terug konden opnemen, moesten die diertjes terug naar het asiel… Hoe wreed is dat! Ik vind dat zoiets al op school en zeker in de opvoeding thuis zou moeten meegegeven worden aan de kinderen : beslis niet zomaar om een diertje in huis te nemen. Denk daar eerst goed over na. Neem je verantwoordelijkheid.

Die drie hondjes : Kellie, Trip en Basso betekenen heel veel voor Arthur. Ze hebben hem deels opgevoed en vooral gesteund in de moeilijkste perioden van zijn leven. Hij had een ongelukkige thuis met ouders die voortdurend ruzieden. Zijn vader die toen zichzelf van het leven beroofde. Dat verhaal met Trip kroop onder mijn vel…

Ook het thema van pestgedrag komt aan bod. Dat hoorde bij zijn leven als kind en jongere. Thuis vond hij geen steun maar Kellie en Trip gaven hem meer dan genoeg liefde en trouw. Ze leerden hem te leven. En passage raakte mij nogal over de pijn die woorden kunnen aanrichten. ‘Ze zijn scherper dan glas. Daarom moet je er extra voorzichtig mee zijn.’ (p. 36) Inderdaad, woorden kunnen snijden in je ziel en blijven littekens voor de rest van je leven. Helaas, littekens die meestal niet gezien worden…

Dit is een hoopvol boek voor kinderen die gepest worden en/of uit een gebroken gezin komen. Elk kind en zeker elke volwassene zou dit boek moeten lezen. De woorden zijn eenvoudig en rechtuit geschreven. Ze zeggen wat ze moeten betekenen. Zo recht uit het hart. Arthur wil aantonen dat je nooit alleen bent. Er zal altijd iemand zijn om je te steunen. Ook al denk je van niet. En bij een hond vind je die onvoorwaardelijke steun, trouw en liefde. Honden zijn heel speciaal daarin : zij hebben iets dat veel mensen verloren zijn : INTUITIE. Ze voelen aan wat je nodig hebt. Zonder woorden, zonder een heel verhaal. Ze nemen je zoals je bent : jezelf. Ook als je nergens anders past!

Ik begrijp heel goed wat Arthur ons met dit boek wil vertellen. Het is een prachtige ode aan zijn drie hondjes. Ik raad dit boek aan iedereen aan. Ook aan kattenliefhebbers zoals ik. Ook katten voelen heel wat aan. Dat heb ik zelf ondervonden met Pluis en Figaro, toen mijn ouders 10 jaar geleden gestorven zijn. Zij hebben mij getroost zoals geen ander kon. Pluis likte mijn tranen en Figaro kwam altijd aan mijn voeten zitten. Ze volgden mij overal in het huis. Misschien schrijf ik ook een boekje over mijn katjes. Want ook zij leerden mij veel. Pluis is er niet meer maar ze zit diep in mijn hart. En Figaro vult mijn dagen nog met veel liefde. Hopelijk nog lang … hij is al 16 jaar. Hij is veel aanhankelijker geworden en elke avond zit hij bij mij in de zetel en geeft mij kopjes. Ik geef er terug…

Beste Arthur, dank je om dit juweeltje te schrijven. Wie het ook leest, hij zal er enorm deugd aan beleven. De levenswijsheid en het gevoel van niet alleen te zijn, leren ons veel. Wat de hondjes jou gebracht hebben, is als balsem op je ziel. Je bent de prachtige mens geworden dankzij je mooie persoonlijkheid. Je spreekt vanuit je hart en toont dat je jezelf kan zijn. Ik ben veel gaan voelen voor Kellie, Trip en Basso en ik hoop dat Basso nog lang gezond bij jullie kan blijven. Wat een schat van een hondje!

Enkele mooie quotes :

p. 14 : Het zijn dingen waarbij je niet hoeft na te denken. Je kunt gewoon niet anders. Je doet het uit liefde. En voor liefde heb je je verstand niet nodig.

p. 16 : Het verhaal van mijn honden biedt alles wat het leven ook te bieden heeft.

p. 24 : Kellies botten bleken gewoon te broos om zijn eigen gewicht te dragen. … Dit was Kellies les aan mij.

p. 26 : Ik ben er helemaal voor om stukken die je niet aankunt gewoon over te slaan, zowel in een boek als in je leven. In het leven vooral : als je de werkelijkheid eventjes niet aandurft, moet je gewoon de andere kant op kijken, naar iets moois. Wat daar het meest geschikt voor is, is kunst. (Dit vind ik echt heel mooi gezegd en o zo waar ! Dit geldt voor mij ook zo.)

p. 32 : En hoe meer iemand zichzelf durft te zijn, hoe mooier hij of zij wordt. Voor mijn ogen zag ik Trip veranderen.

p. 33 : Geef je iets een kans, dan kan daar zoveel moois van komen.

p. 36 : (De pijn die woorden kunnen aanrichten! ) Ze zijn scherper dan glas. Daarom moet je er extra voorzichtig mee zijn.

p. 41 : Daarom is een hond zo fijn, want een hond neemt je gewoon zoals je bent, ook als je nergens anders past. (Een hond heeft iets dat wij dikwijls al lang verloren zijn : Intuitie !)

p. 71 : Hoe oud je ook wordt, je hoeft je voor je tranen nooit te schamen. Die passen bij elke gelegenheid, net als parels. Huilen is gezond. Het is een bewijs van durf en niet van zwakte. Het is een teken dat je jezelf bent.

p. 73 : Liefde is namelijk een levend iets, net als een hond, en de ene liefde voedt de andere.

Over de auteur :

Arthur Valentijn Japin (Haarlem, 26 juli 1956) is een Nederlandse schrijver, die voor zijn roman Een schitterend gebrek in 2004 de Libris Literatuur Prijs ontving. Zijn romans en verhalen hebben veelal een autobiografische of historische kern. In 2006 schreef hij het boekenweekgeschenk De grote wereld, dat in een recordoplage van 813.000 exemplaren werd gedrukt. 

Jeugd

Japin wilde in zijn kindertijd zo nu en dan iemand anders zijn. Zijn vader (Bert Japin) was onder andere toneelrecensent. De liefde voor het toneel zat er al vroeg in. Hij werd erg gepest en zowel geestelijk als lichamelijk mishandeld. Hij bevond zich in een isolement. Zijn vader pleegde zelfmoord toen Japin twaalf jaar was. Het pesten ging door tot hij zestien werd. Het scheppen van een fantasiewereld, de vlucht uit de realiteit, was een middel om te overleven. Na de middelbare school koos hij ervoor om van het ‘nu en dan iemand anders zijn’ zijn vak te gaan maken.

Studie 

Japin vertrok na het gymnasium naar Londen, om een opleiding te volgen aan een toneelschool, The School of Dramatic Arts. Terug in Amsterdam studeerde hij twee jaar Nederlandse Taal- en Letterkunde en stapte vervolgens over naar de Kleinkunstacademie. In 1982 studeerde hij hier af. Hij speelde rollen voor radio, film en televisie (bijvoorbeeld enkele bijrollen in de film ‘Flodder’ en de televisieserie ‘Onderweg naar morgen’) en op het toneel bij onder andere Toneelgroep Centrum en de Theaterunie. Verder zong hij in een kleine rol bij de Nederlandse Opera.

Schrijverschap 

In 1987 stopte Arthur Japin met acteren en begon te schrijven. In 1996 debuteerde hij met Magonische Verhalen, dat – evenals zijn latere boeken – werd uitgegeven bij De Arbeiderspers. In 1997 volgde (als resultaat van 10 jaar onderzoek): De zwarte met het witte hart. In de tussenliggende periode schreef Japin scenario’s, hoorspelen en toneelstukken, waarmee hij diverse literaire prijzen won. In 2000 werden enkele Magonische Verhalen verfilmd. In maart 2002 verscheen De droom van de leeuw, een grote roman over liefde en verbeelding. In 2003 werd Een schitterend gebrek gepubliceerd, dat het jaar daarop de Libris Literatuur Prijs ontving. 

Relaties 

Japin woont tegenwoordig in de binnenstad van Utrecht, samen met de Amerikaanse schrijver Benjamin Moser en Lex Jansen: zijn partner en ook Japins uitgever. Ze wonen met zijn drieën samen.

Over de illustrator :

Martijn van der Linden (1979) is een Nederlandse illustrator van kinderboeken. Zijn werk verschijnt in meer dan twaalf landen en won verschillende prijzen, waaronder in 2016 de Woutertje Pieterse prijs voor het boek dat hij maakte met schrijver Edward van de Vendel: Stem op de okapi.  Het boek Tangramkat werd in 2017 bekroond met een gouden penseel en een zilveren griffel en werd gekozen tot een van de bestverzorgde boeken van 2016.

Met zijn vrouw – kinderboekenschrijfster Maranke Rinck, maakt Martijn sinds 2004 prentenboeken zoals Het prinsenkindIk voel een voet! MemorykonijnTangramkat en Knikkeruil. Martijn heeft een atelier aan zijn huis in Rotterdam, waar hij woont met Maranke en hun drie kinderen.