Bloemen van de duisternis

Tatiana de Rosnay

Bloemen van de de duisternis is de nieuwste roman van Tatiana de Rosnay, de auteur van Haar naam was Sarah en De familiereünie.

Clarissa, een schrijver met een getroebleerd verleden, verlaat na een afschuwelijke ontdekking haar echtgenoot. Ze vindt een nieuw appartement via CASA, eigenaar van een gewild complex dat exclusief bestemd is voor kunstenaars. Maar al snel krijgt ze het gevoel dat iemand haar continu bespiedt; dromen en werkelijkheid beginnen in elkaar over te lopen. Clarissa wordt steeds labieler. Wie zit er achter CASA? Aangemoedigd door haar kleindochter gaat Clarissa zelf op onderzoek uit, maar haar dochter vreest dat haar moeder de grip op de werkelijkheid verliest. Is Clarissa inderdaad een fragiele schrijver met te veel fantasie, of is ze een beangstigende waarheid op het spoor?

Bloemen van de duisternis van Tatiana de Rosnay is een indringende roman over de macht van kunstmatige intelligentie, vanuit het perspectief van drie generaties vrouwen, tegen de achtergrond van het Parijs van de nabije toekomst.

  • Productcode (EAN): 9789026352560
  • Verschijningsdatum: 10/07/2020
  • Aantal bladzijden: 291
  • Uitgeverij: Ambo|Anthos
  • Prijs : € 21,99

Over de auteur :

Tatiana de Rosnay (Neuilly-sur-Seine, 28 september1961) is een Frans journalist en schrijfster van romans. Ze heeft een Franse vader en een Britse moeder. Haar bestseller Haar naam was Sarah verkocht meer dan drie miljoen stuks in Frankrijk en bijna twee miljoen daarbuiten. In 2010 werd het boek verfilmd.

Over het boek :

De cover intrigeerde mij nogal. Een vrouw en haar spiegelbeeld in een bloem met een duistere kern. Wat gebeurt er met haar? Is ze nog dezelfde persoon? Het lijkt me een mysterieuze zoektocht.

Wanneer je het boek opent, krijg je een mooie quote : “Niet alleen onze herinneringen, ook onze vergetelheden hebben een onderkomen. Onze ziel is een woning.” Gaston Bachelard. Het gaat erom dat een mens een opnemende ziel heeft. Niets gaat verloren. Onze ziel is tot in de kleinste hoekjes bewoond. Voor Clarissa is elke woning bezield. Maar in haar nieuw appartement vindt ze geen bezieling…

Elk hoofdstuk begint met een titel en twee quotes van Clarissa’s lievelingsschrijvers : Virginia Woolf en Romain Gary. Deze twee bekende auteurs zullen ook regelmatig terugkomen in het verhaal want Clarissa heeft hun werk bestudeerd en is vol lof over hen. Ook hun woningen heeft ze bezocht en voelde er hun ziel ter plaatse. Hier merk je het belang dat een woning heeft voor Clarissa. Dat zal later in het verhaal een andere wending krijgen in het Kunstenaarshuis waarin ze terecht zal komen.

Clarissa, zestiger, schrijfster na haar vijftigste. Als beroep taxeerde ze huizen. Ze heeft een connectie met woningen; vooral oude huizen met een geschiedenis, een ziel. Ze was gehuwd met Toby, een Amerikaan. Een dramatische gebeurtenis haalt hen uiteindelijk uit elkaar maar ze blijven goede vrienden. Ze hadden een dochter, Jordan (nu een veertiger). Jordan heeft een dochter, Andy (Andrea) die vijftien is.

Ze huwt voor de tweede maal en Antoine François kan haar uit haar verdriet halen. Maar hij bedriegt haar op een heel speciale manier. Er is iets heel geheimzinnigs aan die zaak. Ze vlucht van hem weg maar wil alles onderzoeken. Ze noteert het in een aantekeningenboekje. Zo kun je gemakkelijk de verhaallijn volgen. Het staat in een ander lettertype. Regelmatig vind je zo’n stukje tekst terug. Dat gaat over de zoektocht naar wat haar man aan het doen is…

Clarissa vlucht dus voor de tweede keer weg en komt terecht in het Kunstenaarshuis van CASA. Van bij het begin voelt ze dat er iets mysterieus is aan dit huis. Het is hypermodern en ze voelt er geen ziel. Ze moet een speciaal contract ondertekenen en een hele uitgebreide vragenlijst beantwoorden. Vooral over haar persoonlijkheid en haar gemoedsgesteltenis. Toch maar eigenaardig! Ze vult het met tegenzin in. Ze ontdekt rare zaken onder andere overal camera’s en heeft de indruk dat haar slaap beïnvloed wordt. Ze heeft een soort assistente, die ze niet ziet maar hoort met een naam die ze zelf mocht kiezen. Ze koos voor Mrs. Dalloway, uit één van de boeken van Virginia Woolf. Doorheen het verhaal maak je meer kennis met Virginia Woolf en Romain Gary. Twee auteurs die ze heel erg bewondert. Ze wordt constant in de gaten gehouden. Die stem van Mrs Dalloway volgt haar de hele tijd. Clarissa kan haar bevelen geven : bv. open mijn mails en projecteer ze op de muur; geef mijn bestellingen door; stuur mijn bericht door,… Alhoewel ze het contract getekend heeft, vind ze het absoluut hinderlijk dat Mrs Dalloway haar komen en gaan bespiedt. Ze probeert er dan ook verschillende keren aan te ontsnappen door de camera’s te misleiden. Ze neemt een jongeman uit het Kunstenaarshuis in vertrouwen over haar steeds groeiende argwaan over het doel van dit huis. Hij heeft hetzelfde gevoel. Maar na een tijdje verdwijnt hij. Ze gaat samen met haar kleindochter Andy op onderzoek. Wat ze ontdekken, verklap ik niet anders spoil ik het verhaal.

De eigenaars van het Kunstenaarshuis interesseren zich vooral in haar tweetaligheid (Frans en Engels). Ze vinden het intrigerend dat ze tegelijkertijd kan werken in die twee talen : ze is van plan om een boek te schrijven in die twee talen tegelijkertijd.

Naarmate je verder leest, wordt het verhaal steeds ongewoner en spannender. Een beetje futuristisch… Wat ik wel wat thrillerachtig vind, zijn de ongewone dingen die gebeuren in dat huis.

Het verhaal speelt zich af in de nabije toekomst (2034). Gaandeweg ontdek je dat er aanslagen geweest zijn in Parijs en Londen die de wereld veranderden. De natuur is ook erg veranderd : er staan nepbomen, groenten en fruit zijn bijna niet meer te vinden, de bijen sterven uit… Ook de opkomst en het belang van robotten schrikken mij af. Het klinkt allemaal wat futuristisch.

Aan het einde denk je te komen aan een uitleg voor al die zaken maar dat is niet zo. Zeker, er zijn enkele antwoorden maar de zoektocht naar die vriend (Jim Perrier) uit het Kunstenaarshuis wordt niet opgelost. En wie is Mia White werkelijk? Dat geeft een beetje richting naar een open einde…

Ondanks deze onopgeloste zaken, vindt Clarissa haar rust terug. Het einde is mooi en toch ook weer verrassend.

Voor mij mag het verhaal nog verder gaan. Er mag zeker een vervolg komen. Maar het mag ook zo blijven. Dan strekt het verhaal tot nadenken over de toekomst van onze planeet, van ons leven als mens… En wat met al die artificiële intelligentie? Zal de mens kunnen vervangen worden door robotten? (p. 29 : Ook Clarissa (Tatiana) denkt zo : “Ze schreef om mensen tot denken aan te zetten, niet om antwoorden te geven…”)

Ik vind dit boek een aanrader. Het is eens iets helemaal anders dan dat ik gewoon ben om te lezen. Het stemt mij tot nadenken…

Mijn vriendin Danielle Janssen las het boek ook en stuurde mij haar menig via whatsapp : “Ik had er meer van verwacht. Suis restée sur ma faim. Uiteindelijk weet je niet hoe de vork in de steel zit met CASA, en Jim die verdween, verdwijnt helemaal uit het verhaal. Een té abrupt einde voor mij, maar een mooi einde al bij al. Ik vind het ook niet realistisch. We mogen dan in 2034 zijn, maar ik denk niet dat de mens zich dan zal onderwerpen aan verplichte camera’s in huis, medische onderzoeken iedere dag enz… Als je ziet hoe sommigen nu reageren t.o.v. het mondmasker… Heb een beetje moeite met dat soor van futuristisch gedoe. Maar ik vond het wel mooi geschreven en je blijft doorlezen want er zit best wel wat spanning in.”

Enkele mooie quotes :

p. 13 : Het leven van de overburen openbaarde zich aan haar als de cellen van een bijenkorf waaruit ze op haar gemak honing kon verzamelen om haar verbeelding tot in het oneindige te voeden. Ieder venster bood de rijkdom van een schilderij van Hopper.

p. 23 : Ze worstelden met een nog schrikwekkender probleem dat zich uitzaaide als een geniepige tumor, merkte Clarissa : de ontlezing.

p. 29 : Ze schreef om mensen tot denken aan te zetten, niet om antwoorden te geven.

p. 61 : Of ik weleens lieg? Ja, Mrs Dalloway, iedere dag. Schrijvers zijn beroepsleugenaars. Hun hele leven verzinnen ze verhalen. Als we niet konden liegen, zouden we niet schrijven.

p. 81 : Ze geloofde niet in geesten; ze geloofde wel in het geheugen van muren, ze was ervan overtuigd dat huizen gevoelens van het verleden vasthielden. Maar dit appartement was nieuw. Gloednieuw. Ze was de eerste die er woonde. Was de kat bang voor wat er vroeger op deze plek was gebeurd? Had zijn gedrag met de aanslag te maken? Voelde hij het leed dat het drama op dit stuk grond had aangericht?

p. 87 : Nooit zou ze dat beeld vergeten : de Eiffeltoren die in de duisternis langzaam inzakte alsof hij dodelijk was verwond.

p. 92 : Ik had zo graag de wereld van vroeger gekend. Die van jouw jeugd. Die van de bijen, vogels en bloemen. Die wereld bestaat haast niet meer.

p. 132 : Hoe had ze ooit van deze man kunnen houden? Hij was klein. In alle betekenissen van het woord.

p. 225 : Hier vind je de titel van dit boek weer en wat het betekent.

p. 262 : Robots waren niet in staat de subtiele, onvoorspelbare magie van de inspiratie te begrijpen, te doorgronden hoe ideeën aan het kunstenaarsbrein ontspruiten, zoals een parel bij toeval ontstaat, en ze begrepen de tegenslagen in het leven niet, dat wordt gevormd door emoties en gevoeligheden, alles wat de mens oneindig menselijk maakt, oneindig kwetsbaar.

p. 272 : Zoals toen we jong waren, toen brieven nog belangrijk waren en we elkaars handschrift herkenden.

p. 289 : Ze had de luisteraars in herinnering gebracht dat haar favoriete schrijfster graag “fraaie grotten” uitgroef achter al haar personages, om hen menselijker en humoristischer te maken en hun meer diepte te geven.

Hieronder kun je de integrale film over Mrs Dalloway bekijken. Echt een gezellige film. Naar het boek van Virginia Woolf.

Mrs Dalloway heet ook Clarissa…