Nostalgie van het geluk Amélie Nothomb
Korte inhoud : Een wonderlijk autobiografisch reisverhaal van Amélie Nothomb ‘Alles waar men van houdt wordt fictie. Mijn eerste liefde is Japan.’
Voor het eerst in vijftien jaar reist Amélie Nothomb terug naar Japan, het land waar ze geboren werd, als twintiger woonde en zelfs bijna trouwde. Een televisieploegje van France 5 maakt een reportage over haar verblijf, maar dan gebeurt iets onverwachts: na ontmoetingen met enkele oude bekenden, onder wie haar ex-verloofde, komen onnoemelijke emoties bovendrijven. Terwijl de romancière probeert om te gaan met de gevolgen van de beslissingen die ze ooit maakte, draaien de opdringerige camera’s.
In dit absurde reisverhaal waarin fictie en non-fictie haasje-over doen, neemt de koningin van de literaire fantasie ons mee op een geladen trip door Japan.
Over de auteur : Amélie Nothomb, schrijversnaam van jonkvrouw Fabienne Claire Nothomb (Etterbeek, 9 juli 1966), is een Franstalig Belgische schrijfster, die afwisselend in Parijs en Brussel woont en werkt.
Doordat haar vader, Patrick Nothomb, diplomaat was, bracht Nothomb haar jeugd achtereenvolgens door in Japan, China, de Verenigde staten, Laos, Myanmar en Bangladesh.
Toen zij op 17-jarige leeftijd in België kwam wonen, voor het beëindigen van de middelbare school en voor haar studie Romaanse filologie aan de Université Libre de Bruxelles, voelde ze zich eenzaam en onbegrepen. Om de eenzaamheid te verdrijven, begon ze te schrijven.
Na haar universiteitsdiploma te hebben behaald, keerde Nothomb terug naar Tokio, waar ze tolk Japans wilde worden. Ze ging bij een grote Japanse onderneming werken, wat geen succes werd. De onaangename en bizarre ervaringen die ze in haar baan opdeed, schreef ze van zich af in haar roman Stupeur et tremblements(1999), waarvoor ze de Grand Prix du roman de l’Académie française ontving, en die haar internationale bekendheid opleverde.
Eenmaal terug in Brussel, besloot ze het manuscript van haar debuutroman Hygiène de l’assassin (1992) te publiceren. Het werd een groot succes voor de dan 25-jarige Nothomb. Sindsdien publiceert ze, volgens een vast ritme, elk jaar een nieuwe roman. Deze grote productie ligt, zoals Amélie Nothomb zelf zegt, aan het feit dat ze last heeft van de schrijfziekte (“la maladie de l’écriture”). Ze zegt elk jaar wel drie romans te schrijven, waarvan ze er dan vervolgens slechts één laat publiceren.
Eigen mening : Ik wou dit boek lezen omdat het mij aangeraden geweest is. Binnenkort ga ik naar Japan om mijn zoon te bezoeken die er zijn laatste masterjaar Japanologie heeft. Ik vond het fijn om te lezen omdat ik er al heel wat plaatsen in herkende waarover Tanguy ons al verteld heeft zoals Fukushima, Shibuyakruispunt, Kobe, Osaka, Tokio, Kioto, enz… Deze plaatsen heb ik al op mijn computer opgezocht om er een beter beeld van te hebben. Amélie schrijft wat ze denkt, je volgt gewoon haar gedachten mee in haar hoofd. Ze doet dat op een luchtige toon met toch een wat triestige ondertoon. Ze vertelt een soort surrealistisch sprookje met zelfspot. Ze keert terug naar haar verleden, maar ze krijgt een nieuw en ander beeld. Met haar oppasmoeder haalt ze enkele herinneringen moeizaam op. Haar Japans noemt ze steenkolenjapans. Het zit ver. Het doet haar verdriet om te zien hoe ze leeft. En dan haar ex-verloofde Rinri : ze heeft hem erg geïdealiseerd en toch blijkt hij het echt te zijn. Hij stelt het goed. Hij heeft een zoon. Meer komen we niet echt te weten. Ze halen ook herinneringen op. Ze gaat naar de plaats waar ze met hem afsprak. Dat waren mooie momenten maar nu voelt ze er zich leeg. Het is voorbij. Over en out! Achteraf wanneer ze terugkeert naar Europa, kijkt ze uit het vliegtuig en mijmert over onze aardbol, hoe mooi en groot die toch is. Ze is blij om terug te keren naar Parijs. De stad waar je niet per se hoeft gelukkig te zijn, maar waar je gelukkig wordt wanneer je kijkt naar de Eiffeltoren en de andere mooie gebouwen en plaatsen.
In dit boek wordt allusie gemaakt op andere boeken van haar. Die zou ik nu ook wel willen lezen. Dus ik ga nog eens naar de bibliotheek. Dit boek kon ik niet meer verkrijgen in de handel. Ik vind dat wel raar. Nu ja, in de bibliotheek waren ze er allemaal. Dus ik kan verderlezen.
Shibuya crossing : indrukwekkend :
Enkele quotes :
p. 32 : De cirkel is rond : ik ben des te betrouwbaarder omdat ik terugkeer naar het land van de betrouwbaarheid.
p. 37 : Ik ben 44 jaar. Als er iets is wat de tijd bij de mens kan meten, dan zijn het wel zijn wonden.
p. 55 : Ze heeft zeer belangrijke kennis in handen : ze verstaat de kunst om zaken die ze niet aanvaardt, niet meer op te nemen. We zouden allemaal wel die wonderlijke kracht willen hebben.
p. 61 : Maar het hart is een huis met veel kamers, en net zoals je meer dan één keer verliefd kunt worden, kun je ook meer dan één vrouw als de ideale moeder zien. Dat leidt tot meer emoties en genegenheid, en meer rouw.
p. 72 : Kyoto maakt een schizofrene indruk : doordat er verschillende tijdperken naast elkaar bestaan, zijn er enorme spanningsverschillen, zonder dat enige wisselwerking tussen die perioden mogelijk lijkt.
p. 82 : (Fukushima tsunami) Het droevigst zijn de hoopjes voorwerpen : overschotten van het feestmaal waarin de dood geen trek meer had. Kinderspeelgoed, wasknijpers, pantoffels.
p. 125 : Ik heb al zoveel adieus meegemaakt dat mijn hart ervan gebroken is.
p. 132 : Ik ben leeg. Gebroken door de emoties van de vorige dag.
p. 133 : Leegte betekent in Japan iets heel anders dan in Europa.
p. 139 : Ik ben een bruistablet die oplost in Tokio.
p. 144 : Nu voel ik me als een Japanse stroom die niet de Sumida is: soms kan ik gezwollen zijn, maar vandaag heb ik mijn allerlaagste waterstand bereikt. De mensen in de boot kijken me aan alsof ze zich afvragen waarom iemand die zo afwezig is, wordt gefilmd. Ik deel hun mening.
10 dingen die je moet weten wanneer je naar Japan komt :
Oorspronkelijke titel: La nostalgie heureuse
Eerste uitgave: 2013
ISBN: 9789085425489
Uitgever: De Bezige Bij