De vader van een goede vriendin (Patricia Dauwe) van mij schreef dit prachtige gedicht over “boeken.” Toen ik deze gisteren in mijn mailbox kreeg, was ik heel aangenaam verrast. Wat een mooi gedicht !!! Ik vroeg haar de toelating om dit hier op mijn blog te mogen posten. En dat mocht. Hij is reeds lang gestorven maar hij blijft voortbestaan in zijn kinderen en zijn schrijfsels. Gelukkig dat hij ons dit nagelaten heeft. Het zet je aan het denken over de waarde van boeken. Een ode aan zijn boeken!
Van alle waardevolle dingen
waarmee de mensen zich omringen
en waar men zich aan hecht
voel ik mij meest oprecht
gebonden aan mijn boeken
waarin ik honderd maal kan zoeken
wat mij beroert en bezig houdt.
Zij zijn de desem en het zout,
de bron waaruit men putten kan
hetzij betoog, artikel of roman.
Het zien alleen al van hun banden
doet in gedachten mij belanden
in de massa van de schatten
die zij in overvloed bevatten.
Hoewel men nooit zoveel kan lezen
heb ik hun waarde steeds geprezen.
Hoe zalig dat men elke dag
uit deze voorraad putten mag.
Slechts een alinea verkennen
betekent zich opnieuw verwennen
met wat vaak lang geleden
ontdekt, gedacht werd en gebeden.
Dit is wat waarde heeft in ’t leven
en in de tijd wordt doorgegeven;
ook zonder alles te verwerken
kent men een wereld zonder perken.
André Cottenie ( ° 1919-1997) geschreven in zijn laatste 10 jaren …
Dit gedicht is mij op het lijf geschreven !!! Dank je, André, voor deze waardevolle woorden. En dank je, Patricia, om dit mooie schrijven van je papa aan mij door te geven.
