De tijd en de schildpad

De schildpad laat het tikken van de tijd van zijn schild afglijden…

Dit is een verhaal dat ik las in “Landidee.”   Een heel mooi natuurtijdschrift dat om de 2 maanden verschijnt.  Het gaat over natuur – gezondheid – cultureel erfgoed – tuinieren – koken – interieur.   Er is zeker voor ieder wat wils.

Koos Degeling heeft het geschreven.  Hij houdt van de natuur én van schrijven.  Als echte vogelaar speurt hij vooral naar vogels en eenden, en schrijft hij daar ook over in Landidee.

De tijd en de schildpad

Kortgeleden heb ik mijn veerstigste verjaardag mogen vieren.  Feestelijk vond ik het niet.  Ik was nog niet klaar om afscheid te nemen van het “dertiger zijn.”  Qua gevoel ben ik net 31.  Met elk nieuw jaar dat sneller lijkt te gaan dan het voorgaande, wordt mijn achterstand op de realiteit groter.   Het afgelopen decennium vloog voorbij en ik ben bang het decennium dat mij naar mijn vijftigste brengt, met lichtsnelheid zal verstrijken.  In een vergeefse poging de vergankelijkheid te temmen, zoek ik naar uitwegen.  Zo ga ik graag naar het museum om eeuwenoude schilderijen te bekijken.  De man van het schilderij uit 1590 heeft exact dezelfde uitdrukking als de buurman om de hoek.  Het landschap uit 1767 zal er vandaag de dag net zo uit kunnen zien.  Met penseelstreken die zijn gemaakt alsof het gisteren was, verdwijnt de tijd als zwaartekracht en zweef ik verlost van uren en jaren door de ruimte.

In het dierenrijk zijn er creaturen te vinden waarop de tijd maar moeilijk vat krijgt.  De schildpad Harriet die onder toeziend oog van Darwin in 1835 haar kropje sla at, deed dat ook nog in het jaar 2006.  Schildpadden lijken de tijd stil te kunnen zetten.  Puberen zie je ze niet.  Als tweejarige hebben ze al de blik en de gang van iemand die het hele proces van ouder worden afgerond heeft.  De schildpad laat het tikken van de tijd van zijn schild afglijden.

In 1982 was er het gezin Almeida, dat woonde in een groot huis in Brazilië.  Dochter Lenita wilde graag een huisdier.  Het meisje wenste zich geen hond, konijn of poes, maar een schildpad.  En zo kwam Manuela, een kolenbranderschildpad, in huis.  Helaas bleek het samenzijn van korte duur.  Toen Lenita op een dag terugkwam van school  was Manuela zoek.  Overal in het huis werd gezocht en toen bleek dat de timmerman de voordeur open had laten staan, werd ook de tuin uitgepluisd.  Maar Manuela bleef spoorloos.   Omdat de tuin aan het bos grensde, zou ze waarschijnlijk daarin verdwenen zijn. Lenita leek ontroostbaar, maar de tijd heelt alle wonden en na een rouwperiode kwam er een konijn.  Lenita groeide op tot een jonge vrouw en maakte met succes haar school af.  Het konijn was inmiddels van ouderdom gestorven. Lenita verliet op haar negentiende het ouderlijk huis.  Ze vond een mooie baan, kwam een man tegen, trouwde met hem en stichtte een gezin.  De kinderen van Lenita gingen al naar school toen hun grootmoeder na een kort ziekbed het leven liet.  De vader van Lenita bleef nog jaren alleen wonen in het grote huis, totdat hij na Kerst 2012 in zijn slaap overleed.

Tijdens het leegruimen van haar ouderlijk huis bladert Lenita door haar kindertekeningen : vergeeld papier dat langzaam uit elkaar begint te vallen.   Op zolder staat de spiegel waarvoor ze zich als meisje, met haar moeders make-up, stiekem opmaakte.  Een vrouw met beginnend grijs haar en rimpels rond de ogen vormt het spiegelbeeld van het heden.  Alles weg, besluit ze.

NIet veel later kijkt ze naar de hoop herinneringen die aan  de straatkant opgestapeld ligt, als ineens het verleden tot leven komt.  Lenita kan haar ogen niet geloven.  Op de platenspeler loopt Manuela, haar vermiste schildpad, die zich meer dan dertig jaar op zolder in leven heeft gehouden door termieten te eten.  Lenita drukt haar schildpad tegen zich aan en plotseling is ze weer het meisje van acht.

Het waargebeurde verhaal van Manuela is voor mij het meest bijzondere voorbeeld dat de vergankelijkheid – heel soms – toch te temmen is.

 

 

Waarom dit verhaal ? Ik vind dit een heel mooi verhaal.  Het raakt me heel erg.  Het is zo poëtisch verteld.  Hier wordt heel goed verteld over de relativiteit van tijd.  Als ik aan tijd denk, dan is dat nu hoofdzakelijk over het heden en de toekomst.  Af en toe denk ik nog aan het verleden, maar dat doet vaak nog pijn.  Ik heb mijn ouders in drie weken tijd verloren bijna 7 jaar geleden.  Inderdaad, het is al zeven jaar, maar voor mij is dat pas zeven jaar.  Die periode zit nog vers in mijn geheugen.  En toch merk ik dat de tijd niet is blijven stilstaan.  De tijd heeft me geholpen om mijn verdriet te verwerken.  Er is reeds veel gebeurd met mezelf en met mijn gezin.  Het leven is verder gegaan.  De kinderen werden volwassen en gaan hun eigen weg.  Het leven kan op een bepaald moment heel moedeloos eruit zien, maar dankzij de tijd komen er nieuwe dingen op je pad.  En dat is ook bij mij gebeurd.  De tijd is even blijven stilstaan voor mij en is dan terug opgestart.  Ik moest vooruit denken, ik moest mee met mijn kinderen, mee met hun dromen, hun leven…   Ik ben dankbaar dat de tijd mij nieuwe mensen heeft leren kennen, nieuwe doelen heeft gegeven….   En nu doen we terug verder.  We bouwen nieuwe herinneringen.  

****************