De verdwijning van Robin

Marjan Gorissen

In dit boek vertelt Marjan Gorissen het schokkende verhaal van de verdwijning van de driejarige Robin Bogers en de enorme gevolgen die deze gebeurtenis voor haarzelf zal hebben. Ze wordt het slachtoffer van een dramatische justitiële dwaling.

Het is 24 april 1996. De vrolijke peuter Robin gaat bij overbuurvrouw Trudy J. pannekoeken eten. Als Robin niet thuiskomt worden haar ouders ongerust en slaan alarm.

Nog diezelfde middag komt er een grootscheepse zoekactie op gang die maanden zal duren. Iedereen zoekt Robin: vrijwilligers en professionals, kinderen en volwassenen, te voet en uit het vliegtuig, in tuinen en in het water, via kranten en tv. Paragnosten dienen zich met tientallen aan. Heel Nederland leeft mee.

Uiteindelijk blijkt Robin te zijn vermoord. Het enige dat wordt teruggevonden is een schoen met daarin een voetje.

Marjan Gorissen is een familielid van overbuurvrouw Trudy J. Tot haar grote verbijstering wordt ze gearresteerd als verdachte. Trudy blijkt belastende verklaringen tegen haar te hebben afgelegd. Lange tijd is Marjan de hoofdverdachte. Ze zit 103 dagen vast in de vrouwenvleugel van PI Maastricht. Marjan is op dat moment zwanger. Ze moet van haar baby bevallen in het huis van bewaring.

Tijdens een confrontatie-verhoor met de dader komt uit dat Marjan Gorissen volmaakt onschuldig is. Over de verdwijning van Robin en haar belevenissen – een traumatische nachtmerrie – schreef Marjan een zeer indringend boek.

  • ISBN-nummer: 9789089750990
  • Verschijningsdatum: 15/09/2019
  • Aantal bladzijden: 256
  • Uitgeverij: Just Publishers
  • Prijs : € 18,99

Wat vind ik van het boek?

Als je de cover bekijkt, zie je een beertje op de grond liggen. De titel is in grote rode letters. Je kan er niet naast kijken. Heel opvallend. De ondertitel “en de dwaling die daarop volgde” vond ik nogal intrigerend. Wat volgde op die verdwijning? Wat gebeurde er met de personages? Wat gebeurde er met Marjan voor, tijdens en erna? De stempel “True crime” vertelt ons dat het waargebeurd is. Ik zag dit boek voorbij komen op facebook en zocht contact met Marjan via messenger. We konden even praten en ik vertelde haar dat ik haar boek zeker wou lezen en later recenseren.

Het boek begint met een inhoudstafel met telkens mooie Engelse quotes. Bij het lezen merkte ik dat die quotes overeen kwamen met wat in het verhaal volgde. Ze zijn dus heel goed gekozen.

Het voorwoord vertelt ons over Marjan die 21 jaar werd op 26 februari in 1996. Ze kon niet weten hoe haar leven vanaf 24 april zo zou veranderen. Het zou nooit meer hetzelfde zijn.

In de inleiding krijg je de sfeeromschrijving van die verschrikkelijke dag. Er komt nog een korte tekst dat het “monster” beschrijft.

De proloog begint in 1994 waar Trudy goed nieuws heeft voor Marjan. Trudy is de vrouw van haar oom Ad en is ook haar beste vriendin. Ze krijgt een kindje en Marjan mag meter worden. Ze hadden dus een goede band.

Dan begint het eerste hoofdstuk. Elk hoofdstuk begint met een gepaste Engelse quote en een korte schuingedrukte tekst dat net uit de “krant” komt.

In het verhaal word je telkens van het heden naar het verleden en terug gestuurd. Haar jeugd waar ook iets ernstigs is gebeurd, dan komen we in andere latere momenten terecht. Die worden telkens met een datum aangegeven. Het is niet verwarrend want je kan de verhaallijnen goed volgen.

Afwisselend krijg je haar leven vroeger als kind, dan krijg je het verhaal over de aanhouding en wat er allemaal gebeurt in die 3 maanden. Ik las met groeiend ongeloof over de manier waarop ze behandeld werd. Uiteindelijk was ze een “verdachte” maar ze werd behandeld als een dader. Dan heb je ook de verhaallijn over wat er met haar achteraf gebeurde en vooral wanneer ze 26 tot 28 jaar was. Die twee jaar waren heel zwaar voor haar, ze was de weg totaal kwijt en vond respijt in drank en drugs. Ze voelde zich nog steeds minderwaardig. In 2011 kwam ze terecht bij een goede psycholoog die haar uiteindelijk in de volgende jaren zal helpen om uit die diepe put te komen. Je kan telkens fragmenten volgen van die gesprekken.

Ik vind het ronduit schandalig hoe ze behandeld is geweest door de wettelijke instanties en in de gevangenis. Het heeft haar leven voor een groot deel kapot gemaakt. Daardoor was ze jaren haar leven kwijt. Maar ze heeft zich niet laten klein krijgen. Na iedere tegenslag klom ze terug overeind. Ik vind dat ze een echte powervrouw is. Ik heb tweemaal een traan moeten laten : bij de geboorte van haar zoontje Jesse in de gevangenis. Dit had voor haar de mooiste gebeurtenis in haar leven moeten zijn en ze hebben dat voor haar verbrod. Maar wonderlijk genoeg gaf dit haar nieuwe kracht om door te gaan, om te vechten voor haar en zijn leven. De geboorte van haar dochter heeft alles goed gemaakt (voor zover dat kan…) Ze was dolgelukkig met alle lieve mensen rond haar. Ik ben blij dat ze haar dochtertje kreeg. Ze kreeg een nieuwe kans op een gelukkig leven.

Uit onze laatste chat heb ik begrepen dat ze nu een gelukkig mens is en anderen wil inspireren met haar verhaal. Ze heeft haar leven terug in handen en geeft veel liefde om haar heen.

Enkele quotes :

p. 49 : Maar maak je geen zorgen. Ik zal het niet verder vertellen. Ik schaam me ervoor, omdat ik denk dat het mijn schuld is, dat ik het uitgelokt heb.

p. 53 : Ik moet mijn hoofd in, heel diep. Die berg shit die daar al veel te lang zit, moet eruit en ik moet de confrontatie aan.

p. 93 : Huis van bewaring? Dat is de gevangenis, toch? Waarom? Kan ik niet gewoon hier blijven? Ik raakte compleet in paniek. Ga direct naar de gevangenis.  Ga niet langs ‘start’, u ontvangt geen 200 gulden.  Dat was mijn enige ervaring met de gevangenis, op een van onze spelletjesavonden thuis.

p. 119 : Onbegrijpelijk dat justitie dit heeft toegelaten. Hoe geloofwaardig is een verdachte die voor de lunch een compleet ander verhaal vertelt dan erna?

p. 121 : Maar weet je wat het voordeel is van de waarheid? Die is altijd hetzelfde. Die hoef je niet te verzinnen. Hoe kun je door de mand vallen als je gewoon de waarheid spreekt? Volhouden was mijn enige keuze.

p. 135 : PTTS, noemde hij het triomfantelijk. Alsof hij na veel moeite een ingewikkelde sudoku had opgelost. Ik was er echt ziek van en ziek door. Welke naam het beestje ook kreeg, ik was blij dat het erkend en herkend werd.

p. 155 : Ik ben langzaam aan het verdwijnen, terwijl ik zo hard knok om te blijven bestaan.

p. 213 : De grootste straf voor een gevangene is voor mij wel duidelijk. Het gaat er niet om dat je bewegingsvrijheid beperkt is, of dat je achter een dikke stalen deur op een plastic matras slaapt, je behoefte op een metalen pot doet en je privacy niet meer bestaat. Het gaat om het blokkeren van contact met alles wat je lief is. Dat is de ware straf. Niet alleen voor de “binnenzitters”. Een hele cirkel rondom die persoon, de “buitenstaanders” wordt net zo hard, misschien nog wel harder geraakt.

p. 222 : Zolang je niet van jezelf houdt, kun je ook niet van anderen houden. Het was die periode dat ik begon met het nemen van de ene na de andere verkeerde beslissing….

p. 251 : Het werk vergde zowel fysiek als mentaal het uiterste van me, maar het liet me vergeten wat ik wilde vergeten.

p. 286 : … jullie hebben mij niet klein gekregen! Ik ben geen schande! If it doesn’t kill you, it makes you stronger…

Over die donkere tijd bracht de Rijense vorig jaar een boek uit. Nu, vijf maanden later, vertelt ze hoe haar leven daardoor 180 graden draaide.

(Bron : Bndestem.nl/breda/)

Marjan Gorissen zat in 1996 ruim drie maanden onschuldig achter de tralies. Ze schreef er een boek over.
Marjan Gorissen zat in 1996 ruim drie maanden onschuldig achter de tralies. Ze schreef er een boek over. © Ron Magielse/Pix4Profs

,,Het contrast is immens groot”, zegt Marjan Gorissen (44) al bladerend door haar boek. ,,Vroeger kon ik nachtenlang niet slapen, omdat ik verdrietig en bang was. Nu ben ik om half vijf klaarwakker, omdat ik niet kan wachten om aan mijn dag te beginnen.”

Terwijl ze volschiet: ,,Ik ben een heel gelukkig mens. Het is stom dat ik het niet kan zeggen zonder te huilen. Ik ben er nog niet aan gewend. Af en toe moet ik mezelf knijpen.”

Onlangs kreeg de Rijense te horen dat haar boek De verdwijning van Robin toe is aan de vierde druk. Door het hele land wordt ze gevraagd voor lezingen. Kranten en tijdschriften besteden aandacht aan haar verhaal. Gorissen schoof aan bij Jinek om voor bijna 1 miljoen mensen te vertellen over haar onschuldige detentie.

De afgelopen twintig jaar hield je jouw verleden geheim. Hoe was het om ineens op televisie te zijn?

,,Ik was drie dagen van te voren al zenuwachtig. Mijn broer bracht me naar Hilversum toe, anders was ik waarschijnlijk halverwege omgedraaid. Tijdens de uitzending zat ik naast Huub Stapel. Bij de instart van mijn filmpje wreef hij over mijn arm. ‘Ik ben zo trots op je’, zei hij. ‘Ik help je hier doorheen’.”

,,Mijn verhaal vertellen, voelt als een bevrijding. Niemand kan mijn verleden nog tegen me gebruiken. En erover praten heelt, dat merk ik zelfs nu nog. Dat gevoel van vrijheid werkt door op mijn gezin en familie. Ook zij droegen, deels onbewust, al die jaren mijn last met zich mee.”

Wat voor reacties krijg je op het boek?

,,Ik heb werkelijk geen één negatieve reactie gehad. De berichten zijn hartverwarmend en positief. Vrienden van vroeger, die ik na mijn vrijlating verloor, sturen berichten: ‘Sorry dat ik er niet voor je was’. Toen voelde ik me in de steek gelaten, nu denk ik: ze wisten zich er misschien geen raad mee. Het was ook nogal wat.”

,,Ik krijg ook schrijnende berichten. Mensen die iets soortgelijks hebben meegemaakt, of lezers die ernstig ziek zijn geweest en steun vinden in mijn boek.” Vlak voor het interview gaf een wildvreemde haar nog een knuffel. ,,Dat gebeurt regelmatig, al blijft het bijzonder. Gelukkig ben ik een knuffelaar.”

Denk je niet: ik had dit eerder moeten doen?

,,Ik had dit niet eerder aangekund. Het is mooi wat me overkomt, maar ook heftig en intensief. Een paar jaar geleden was ik nog te veel bezig met verwerken. Ik heb mijn leven pas na de geboorte van mijn dochter, nu vijf jaar geleden, echt kunnen omkeren. Ik ben voor mezelf op gaan komen, wilde me niet langer verstoppen.”

Wat heeft het boek je gebracht?

,,Elke dag doe ik iets nieuws. Ik mag lezingen geven en blijven schrijven. In oktober breng ik een prentenboek uit; als kind was ik al verslingerd aan dit soort boeken. Eind dit jaar presenteer ik ook mijn tweede boek, een fictieve thriller. En ik ben druk met de organisatie van een non-fictie festival, op 7 maart in Tilburg.”

,,Het is niet gelukt om in gesprek te gaan met politie en justitie. Ik zoek nog naar de juiste ingangen. Misschien denken ze dat ik op zoek ben naar spijtbetuigingen? Maar dat is niet mijn intentie. Ik wil de korte en lange termijn gevolgen van onschuldige detentie bespreekbaar maken. Ik had een kille bevalling, met een politieman naast mijn bed. Kan dat anders? Ik hoop dat ze door mijn verhaal over dat soort dingen nadenken.”

Ben je als persoon veranderd?

,,Mijn zoon Jesse verwoordde het laatst mooi: ‘Ik heb twee moeders. Eerst was er de moeder die dag in dag uit worstelde. Nu is er de moeder die staat als een huis. Ik hou van allebei, maar ze lijken in niets op elkaar’.” Ze valt even stil. ,,Mijn vader zei dat ik weer lijk op de dochter voor ‘het’ gebeurde. Ik ben mijn naïviteit kwijt, maar heb mijn spontaniteit, creativiteit en gekke buien terug.”

Vijf maanden geleden zei je: ‘Ik zou die donkere tijd niet willen wissen. Het hoort bij mij’.

,,Nu twijfel ik daarover. De laatste maanden heb ik ervaren hoe licht het leven kan zijn. Hoe fijn was het geweest zonder alle tegenslagen? Tegelijkertijd: ik doe nu exact waar ik als kind van droomde. Mama zijn, elke dag doen wat ik leuk vind. Ik moest er een berg voor beklimmen, maar ik ben er wél.”

Onschuldig in de gevangenis
Marjan Gorissen zat in 1996 ruim drie maanden onschuldig achter de tralies. Ze was gearresteerd op verdenking van betrokkenheid bij de moord op een peuter. Het driejarige meisje verdween in april van dat jaar, nadat ze bij overbuurvrouw Trudy pannenkoeken had gegeten. Trudy had belastende verklaringen afgelegd over acht familieleden en bekenden, onder wie haar vriendin Marjan. Pas maanden later biechtte de vrouw op dat zij de peuter om het leven had gebracht, zonder hulp van anderen. Trudy kreeg in hoger beroep zeven jaar cel.

Hieronder vertelt Marjan over haar ervaringen :

Symptomen PTSS

De symptomen van PTSS kunnen erg heftig zijn, en een grote invloed uitoefenen op je dagelijkse leven. Het kan zijn dat je niet meer in staat bent om te werken, je meer moeite hebt met het onderhouden van relaties en met je dagelijkse bezigheden zoals boodschappen doen.

Mensen met een posttraumatische stressstoornis hebben last van symptomen die in drie groepen te verdelen zijn: herbelevingen, vermijden en spanning. Hieronder zijn deze symptomen verder uitgewerkt. Mensen met een PTSS herkennen zich in meerdere van de onderstaande symptomen.

Kenmerken van PTSS

Herbelevingen

Het hoofdkenmerk van een PTSS zijn herbelevingen. Tijdens de herbelevingen lijkt het alsof je de traumatische gebeurtenis weer (gedeeltelijk) meemaakt. De herbeleving kan zeer realistisch zijn en zo erg veel angst oproepen. Wanneer je een PTSS hebt kun je last hebben van onderstaande symptomen:

  • Nare herinneringen aan het trauma komen ongewild naar boven.
  • Je hebt geregeld nachtmerries over het trauma.
  • Het kan voelen alsof de traumatische gebeurtenis weer gebeurt, alsof je er midden in zit.
  • Wanneer iets je herinnert aan het trauma roept dit heftige emoties op.
  • Je lichaam reageert angstig bij de herinnering aan het trauma. Je kan gaan zweten, een verhoogde hartslag krijgen, trillen, zweten of snel gaan ademen.

Vermijding

Wanneer je een PTTS hebt reageren je lichaam en geest zeer heftig op herinneringen aan het trauma. Hierdoor heb je de neiging om zaken die met het trauma te maken hebben te vermijden. Ook kan je last hebben van een afgestompt gevoel. Mensen met een PTSS kunnen zich herkennen in onderstaande symptomen:

  • Je vermijdt  gesprekken, gedachten en gevoelens die horen bij het trauma.
  • Een belangrijk deel van het trauma kan je je niet meer herinneren, je hebt het verdrongen.
  • Je vermijdt activiteiten, plaatsen en mensen die je herinneren aan het trauma.
  • Het voelt alsof je er niet meer bij hoort, je voelt je vervreemd van anderen.
  • Je sluit je steeds meer af, je praat weinig over je gevoelens.
  • Je gevoelens zijn vlak geworden, je hebt weinig zin om dingen te ondernemen.
  • Je ziet je eigen toekomst somber in.

Spanning

Wanneer je een PTTS hebt ben je erg prikkelbaar en meer gespannen dan vóór het trauma. Onderstaande symptomen komen voor bij een verhoogde spanning bij een PTSS:

  • Je slaapt moeilijk in of wordt vaak wakker.
  • Je bent snel geïrriteerd.
  • Je hebt woede-uitbarstingen.
  • Je hebt last van concentratieproblemen.
  • Je bent overdreven alert en waakzaam.
  • Je schrikt snel.
  • Je gedraagt je roekeloos.

Naast bovenstaande symptomen kun je je ook depressief voelen. Je voelt je somber, je eet minder en voelt je minderwaardig.

In de trailer hieronder van de serie Vrouwenvleugel zie je hoe een vrouw als het ware met een kluitje in het riet wordt weggestuurd. Hier zie je vooral hoe mensen dikwijls aan hun lot overgelaten worden achteraf. Daarom had Marjan het ook zo moeilijk. Er moet een sociaal vangnet zijn voor achteraf.

Lieve Marjan, jouw verhaal heeft mij enorm geraakt. Je hebt in de diepste putten gezeten en bent er telkens weer uitgeklommen. Jouw verhaal zal veel mensen inspireren. En door je ervaringen te vertellen zal je mensen kunnen helpen. Voor mij ben je werkelijk een powervrouw. Ik wens je een gelukkig leven met je gezin. Je zoon en dochter mogen trots zijn op hun mama.