De vergeten Deverill

Santa Montefiore

Een prachtig familieverhaal dat zich afspeelt in het Amerika van de jaren zestig en het Ierland van eind 19e eeuw – het vierde, ook los te lezen deel van de Deverill-serie

Korte inhoud : Kasteel Deverill, 1892. De zeventienjarige Arethusa Deverill is een ongetemde schoonheid. Ze weigert zich erbij neer te leggen dat vrouwen alleen maar geschikt zijn om te trouwen en kinderen te krijgen. Om te ontsnappen aan een huwelijksaanzoek, overtuigt ze een nicht van haar vader ervan haar uit te nodigen voor het balseizoen in Londen. Ze geeft niets om de aristocratische mannen die haar daar het hof proberen te maken, maar als de Madison Brothers uit New York komen optreden op het bal, verandert haar leven ingrijpend.

Nantucket, Massachusetts, 1962. Als na de dood van Arethusa Clayton blijkt dat zij haar as wilde laten uitstrooien op een heuvel bij het Ierse kasteel Deverill, zijn haar kinderen stomverbaasd. Zij hebben nog nooit van het kasteel gehoord, hoewel ze weten dat hun moeders meisjesnaam Deverill was en dat ze als jonge vrouw de armoede in Ierland ontvluchtte. Nog groter, en onaangenamer, is de verrassing als blijkt dat Arethusa een derde van haar erfenis nalaat aan een onbekende. Als er op de uitvaart geen enkel familielid van hun moeder aanwezig blijkt te zijn, realiseert dochter Faye zich dat ze eigenlijk niets over haar weet. Waarom wilde Arethusa na haar dood terugkeren naar het land waaraan ze bij leven een hekel leek te hebben?

ISBN :9789022583739 Pagina’s :400 Uitgever :Meulenhoff Boekerij B.V.Ondertitel :Deel 4 van de Deverill-serie

De pers over de Deverill-serie

‘Net als in de voorgaande romans van de auteur is de stijl van het boek meeslepend, ontroerend en beeldrijk.’ NBD Biblion

‘Werelds zomerleesvoer.’ Nederland Dagblad

‘Het ideale vakantieboek als je van Downton Abbey houdt.’ **** Moredelight.com

Je vindt meer over Santa Montefiore op mijn blog :

Wat vind ik ervan?

Ik las reeds de trilogie en alhoewel dit al 1,2 en 3 jaar geleden was, toch kon ik direct weer mee in dit prachtige verhaal. Het was net alsof ik oude bekenden terug zag. Zalig om te weten hoe het verder gaat met de personages. Ze voelden als vrienden… Wat kan een mens een heftig leven hebben! En inderdaad, je kan proberen weg te lopen van je “destiny” je lot, toch komt wat moet komen. Weer krijg je twee verhaallijnen : nl. die van Arthusa Deverill (Ierland en Amerika vroeger) en die van haar dochter Faye (Amerika en Ierland nu). Ierland verlaten om naar Amerika te gaan : waarom? Dit is de grote vraag die de rode draad vormt in het verhaal. Beetje bij beetje kom je dichter bij de waarheid. Doorheen de personages leer je meer over het leven van de Deverills doorheen de tijd. Af en toe komt een personage uit de vorige boeken aan bod. Toen dacht ik : ach ja, die persoon ken ik al… Ik herinnerde mij die personage van uit de vorige boeken. Ook het transcendente, het leven na de dood komt weer aan bod. Ik vind het niet overdreven. Heel af en toe voel je de hand van Adeline. Dromen zijn voor mij boodschapbrengers, de band tussen wat we niet zien of weten en wat we wel zien. We merken dat er verschillende vrouwen van de Deverills bepaalde gaven bezitten om te communiceren met de zielen van de doden. Adeline, Arethusa, Kitty, en nu ook Faye, zonder het te weten. Ze is er zelfs bang voor. Ik las heel graag het verhaal van Faye om haar te zien groeien in haar heden en toekomst via het verleden van haar moeder.

Eén van de grote thema’s in dit boek is “keuzes maken.” Alle “sterke” vrouwen van de Deverills moeten telkens keuzes maken. En zoals het cliché zegt : Kiezen is verliezen. Toch klopt het. We zien de “struggle” en de pijn van die vrouwen. Arethusa laat haar familie achter om haar kind te redden. Kitty indertijd trouwde met Robert, de vader van haar kind, maar is steeds blijven houden van Jack. Faye zal een keuze moeten maken : haar gezin of haar nieuwe liefde? Maar misschien verliest ze toch niet alles?

Het is ook mooi om te zien hoe de relatie tussen moeder en dochter telkens opnieuw op de proef gesteld wordt maar dan toch terug in orde komt : Arethusa – Adeline ; Faye – Arethusa ; Faye en haar dochters.

Ook de vaders zijn belangrijk : die staan voor traditie, strengheid, macht en establishment. Zij stellen de regels, maar de vrouwen gaan ze uit de weg, overtreden ze om hun eigen geluk te vinden. Misschien ook een reëel thema : zoeken de vrouwen nu ook niet naar alternatieven of een uitweg om gelukkig te zijn?

Mooie quotes :  (het zijn er veel, maar het was ook een dik boek en ik kon moeilijk  kiezen.)

p. 10 : Dromen die steeds terugkeren, zijn herinneringen uit een vorig leven. … Dromen die steeds terugkeren, komen voort uit het onderbewuste. Het zijn simpelweg herinneringen uit uw verleden.

p. 13 : Hier aan het sterfbed van mijn moeder, word ik gedwongen na te denken over het leven, over de dood en over onze opdracht in deze wereld.

p. 14 : Mijn moeder is verlost uit haar lijden, ik ben verlost van de dwingende rol die ze in mijn leven heeft gespeeld.

p. 33 : Ierland is haar thuis. Aan het eind van ons leven willen we allemaal naar huis.

p. 34 : Zonder haar weet ik niet meer wie ik ben. Ze was de wind in mijn zeilen. Zonder haar voel ik me stuurloos, verloren. Door naar Ierland te gaan, door mezelf wat tijd alleen te gunnen, hoop ik op eigen kracht te leren varen, hoop ik te leren zelf aan het roer te staan.

p. 89 : De domineese zag eruit als een droogboeket dat al jaren stond te verstoffen in een hoek van de kamer, en dat was ook de perfecte omschrijving van haar karakter.

p. 99 : Wat het oog niet ziet, doet het hart geen verdriet.

p. 139 : We zijn spirituele wezens, lieverd. Vergeet dat nooit. We zijn hier op aarde om te leren, om naar het licht te groeien. En dat licht is onze bestemming.

p. 139 : En ook het verdriet zal ons helpen te groeien. Juist door het lijden leren we onze belangrijkste lessen en groeien we het meest. (Dat kan ik alleen maar beamen uit eigen ervaring)

p. 170 : De wind neemt al je verdriet mee, al je spijt, de schoonheid van de natuur maakt je gebroken hart weer heel.

p. 174 : Kitty zet de deur naar het verleden steeds op een kiertje, maar meer dan een vluchtige glimp krijg ik niet te zien.

p. 246 : Zodra Jonas het woord nam, had Arethusa een gevoel alsof er warme honing in haar hart werd gedruppeld. Zijn diepe stem was fluweelzacht, zijn accent had een exotische klank.

p. 249 : Haar japon kon haar boezem maar met moeite in bedwang houden, haar borsten bolden boven de ruches van haar decolleté uit en deinden als soufflés telkens wanneer ze lachte. (Dat vond ik een grappig beeld)

p. 252 : Wanneer je iemand in de ogen kijkt, dan reikt je blik verder dan klasse, verder dan de kleur van iemands huid. Dan kijk je in de ziel, die onverwoestbaar is en boven het materiële uit stijgt. De eeuwige ziel maakt geen deel uit van onze wereld vol vooroordelen en onverdraagzaamheid. Daartoe behoort ons sterfelijke lichaam. Wanneer ik in uw ogen kijk, dan zie ik uw ziel. Ik zou alleen willen dat iedereen die zag.

p. 258 : Zal ik toch doorbladeren naar het eind van het dagboek? Om mezelf de spanning te besparen? Ik heb die neiging ook regelmatig wanneer ik een boek lees. Dan is het verhaal zo spannend dat de verleiding groot is mezelf uit mijn lijden te verlossen. Maar ik doe het niet, uit respect voor de schrijver. Het verhaal is zijn schepping.

p. 275 : De zon zweert met de wolken samen om de romantiek te versterken, hij verwarmt de aarde en zorgt dat de lucht zich vult met de vruchtbare geuren van het voorjaar.

p. 278 : Dat er steeds een andere kant van je naar boven komt, afhankelijk van de mensen om je heen? Bij de een kun je je klein voelen, bij een ander juist sterk. Ieder mens heeft verschillende kanten. Door verkeerde keuzes trek je mensen aan die je een gevoel van onvermogen bezorgen. Maar door de juiste keuzes te maken omring je je met mensen bij wie je je goed voelt.

p. 312 : Ik heb het over de macht van je gedachten om je eigen werkelijkheid te scheppen. Dromen komen uit. Echt waar. Als je maar hard genoeg droomt.

p. 342 : Ik heb het gevoel dat Cormac met elke streling iets van mijn oude, vermoeide ik heeft uitgewist, alsof hij met elk teder gebaar een nieuwe Faye heeft gewekt.

p. 410 : Ze is niet dood. Haar geest is nog springlevend. En bereid om te vergeven. Waarom zou ze anders willen dat haar stoffelijke resten naar huis werden gebracht?

p. 419 : Als er iemand is die ik wil zijn, dan is het de vrouw die Cormac in me ziet.

p. 441 : Wanneer het einde nadert, wordt het ego minder belangrijk en heb je tijd om terug te kijken op je leven, om je verleden te zien zoals het werkelijk was. Om van op een afstand en met de wijsheid die komt met de jaren, naar jezelf te kijken.

Kortom : alweer een grote aanrader! Santa Montefiore slaagt er weer in om een prachtige roman te schrijven.