Duizend papieren vogels Victoria Udall

Duizend papieren vogels                            Victoria Udall

Als Jonah plotseling zijn vrouw Audrey verliest, wordt hij verpletterd door een allesomvattend verdriet en knagende vragen over de omstandigheden van haar dood. Hij houdt de herinnering aan Audrey levend door geregeld naar Kew Gardens te gaan, de botanische tuinen van Londen, waar hij met haar ook altijd kwam. Dwalend door de tuinen ontmoet Jonah kunstenares Chloe, tuinman Harry en het mysterieuze meisje Milly. Ontmoetingen waar ieder zijn of haar unieke verhaal vertelt en het mysterie van Audreys dood zich langzaam voor Jonah ontvouwt.

Over de auteur : Victoria (Tor) Udall studeerde theater en film en richtte daarna een dans- en theatergezelschap op. Ze regisseerde, schreef en trad op. Udall woont met haar gezin in Londen.

I’m Tor Udall, author of A Thousand Paper Birds. Published in English by Bloomsbury, the birds have also sold to Germany, Italy, France, the Netherlands, Portugal and Russia.

Set in Kew Gardens, it is a story of love, loss, origami and the healing power of nature. Expect a few paper birds and a song by David Bowie.

I hope you enjoy wandering around the gardens…

gardening_boots_kew.jpeg
TPB_TwitterHeader_REV1.jpg

Eigen mening :  Je zou denken dat de boekenwinkels bloemenwinkels geworden zijn.  Vele auteurs verkiezen voor hun boeken bloemrijke covers.  Dat spreekt zoveel meer aan en het is heel aantrekkelijk om naar te kijken.  Het valt wel op dat het meestal vrouwelijke auteurs zijn.  Dat vind ik zo mooi.  Ieder auteur kiest wat hij/zij het meest passend vindt.    En “Duizend papieren vogels” heeft een gegronde reden voor het bloemmotief: het debuut van Victoria Udall speelt zich af in Kew Gardens, de grote botanische tuin bij Londen.  De Kew Gardens zijn prachtig!  Wij zijn er jaren geleden met de jongens geweest.  Die tuinen zijn heel gevarieerd en hebben prachtige planten en bloemen.  Alles wordt heel goed verzorgd.  Toen ik het boek las, was het alsof ik er weer door wandelde.  De auteur heeft een heel nauwkeurige beschrijving gegeven.  Ze heeft er ook veel ter plaatse geschreven.  Daarom voelt het zo doorleefd.  Het is echt of die personages er echt gewandeld hebben.  Er is ook heel wat mystiek : soms twijfelde ik of die bepaalde personage echt was of een geest…   Maar op het einde vallen alle puzzelstukjes op hun plaats. 

Op de link hieronder vind je een hele mooie trailer over het boek EN wat verder een interview met Tor Udall.  Ze vertelt ook op welke bank ze veel kwam zitten om te schrijven.  Wat een prachtige beelden.

https://www.torudall.com/a-thousand-paper-birds/

Mooie quotes : 

p. 15 : De planken staan vol met boeken en herinneringen aan hoe het was ze te lezen, tijd die ze samen doorbrachten en toch alleen, gescheiden door verschillende personages en continenten.

p. 16 : Jonah herkent zijn omgeving niet meer.  Het is alsof de wereld van de ene dag op de andere is herschikt.

p. 20 : De bankjes bij het water bieden zon of schaduw, eenzaamheid of gezelschap.  Ze hebben allemaal iets gemeen : ze dragen de naam van iemand die is gestorven.

p. 26 : Ze dragen die dag glimlachen alsof ze zich aan papier hebben gesneden.

p. 28 : Origami : Vouwen is een vorm van meditatie, haar brein pauzeert tijdens de herhaling van bewegingen.  Yoshizawa, de meester van de moderne origami, liet zijn leerlingen in de lucht vouwen.  Zonder de steun van een oppervlak vergt de kunst geduld en precisie.  Japans jongleren, noemt Chloe het.

p. 44 : Ze legt de origamivogels op het oppervlak alsof het bloemen zijn.

p. 46 : … voor hij neerstrijkt op Audrey’s bankje.  Als hij elke dag op hetzelfde tijdstip komt, weet zijn vrouw misschien wanneer ze naast hem moet komen zitten.

p. 59 : … een dichter, gevangen in het lichaam van een tuinman.  Plant een woord, zie het groeien.  Maar eerst : woel de aarde om, begin bij het begin.

p. 82 : Ze vragen hem zich de duizenden momenten te herinneren die de doden hebben geleefd.

p. 83 : … twee vliegtuigen die een kus van damp achterlaten in de hemel,…

p. 84 : De laatste bladzijde van een boek is een gewijde plek die zelfs minnaars respecteren.

p. 94 : Wist je dat tranen verschillen, afhankelijk van hun bestaansreden?  Vreugdetranen hebben een andere chemische samenstelling dan tranen van verdriet.

p. 104 : Ze vindt troost in een vouw, geruststelling in een vel.  Op de kunstacademie verdiepte ze zich in het gebruik van het vouwen van duizend kraanvogels.  Traditiegetrouw wordt een wens van de vouwer vervuld.  Deze vogels werden als huwelijkscadeau gegeven of bij een geboorte, om het kindje duizend jaar geluk te wensen.

p. 135 : Maar ik ben in de rouw.  Om het potentieel, niet alleen van onze kinderen, maar ook van de moeder die ik weet dat ik zou kunnen zijn.

p. 168 : Ik kleed me aan en knoop zorgvuldig elke centimeter van mijn verdriet dicht.

p. 173 : Ik vind dat verweerde zo mooi.  Ze ging naast hem zitten en raakte voorzichtig de met modder bevlekte omslag aan, het gebroken ruggetje.  Ik heb nooit begrepen waarom mensen boos worden als iemand ezelsoren maakt.  Ik denk dat sommige schrijvers het heerlijk vinden als dingen in hun boeken worden onderstreept, of als erin wordt getekend.  Dat erin wordt geleefd.   (Ik vind ezelsoren niet zo leuk, maar ik leef echt wel in mijn boeken.  Ik onderstreep en duid dingen aan die ik mooi vind.)

p. 182 : Ze merkt dat ze luistert naar zijn blik, de dingen die hij niet zegt; dan luistert ze naar zijn kussen, een taal op zich.

p. 185 : Ze bekijkt de bewegingen van haar handen over het papier en vraagt zich af of de werkelijke magie van origami misschien meer in de handeling ligt dan in het eindresultaat.  … De zeilen van een boot vouwen is simpel, maar kan ze leren de vouwen in het leven te laten zien, de onuitgesproken woorden, de vermiste mensen?

p. 223 : Ik denk weleens dat we, om te krijgen wat we willen hebben, datgene moeten doen waar we het bangst voor zijn.

p. 257 : Terwijl ze naar de rimpeling kijkt, rouwt ze om de miskraam van alles wat geboren wil worden.  Het hoeft geen kind te zijn.  Het kan een kunstwerk zijn, een idee, of doodgeboren liefde.

p. 323 : Ik heb mijn hele leven geprobeerd om met papier het genot van het leven tot uiting te brengen… of de laatste gedachte voor een man sterft.

p. 324 : Omdat ondanks dit alles jij de reden bent dat ik ‘s ochtends uit mijn bed wil komen. (Dat is pure Ikigai !)

p. 325 : Het is veilig verlangen naar iets wat je niet kan hebben.

p. 333 : Een relatie is niet een ding.  Het is een voortdurende beweging.  Liefde is wat je doet.   Het gaat om naar je vrouw luisteren als je doodmoe bent, eraan denken om de vaatwasmachine leeg te halen of te zeggen dat je haar schoenen mooi vindt.  Talloze kleine gestes, de dagelijkse poging om je partner opnieuw te zien.

p. 345 : Sommige mensen komen onze levens binnen, laten hun voetafdruk achter in ons hart, en we zijn nooit meer dezelfde.

(Sorry dat het zo’n lange lijst geworden is, maar er staan zoveel mooie quotes in dit boek !!!)

Over de legende van de duizend kraanvogels :

Sadako Sasaki (佐々木 禎子, Sasaki Sadako ; Hiroshima, 7 januari 1943 – Hiroshima, 25 oktober 1955) was een Japans meisje dat ten tijde van het afwerpen van de atoombom op Hiroshima 1,5 kilometer van het epicentrum woonde.

Sadako Sasaki2

Duizenden gevouwen papieren kraanvogels in het Vredespark van Hiroshima.

Sasaki Sadako overleefde in eerste instantie de vuurzee na het tot ontsteking brengen van de Amerikaanse atoombom op haar stad. Ze was toen pas 2 jaar oud. Toen Sasaki opgroeide was ze een sterk meisje en lang vergeleken met haar klasgenootjes. Ze was atletisch en had een enorme belangstelling voor hardlopen. Toen ze op 11-jarige leeftijd aan het oefenen was voor een belangrijke wedstrijd werd ze onwel. Artsen diagnosticeerden leukemie bij haar; deze ziekte liep zij op als gevolg van blootstelling aan de straling van de atoombom.

Een goede vriendin van Sasaki vertelde haar een Japanse legende dat iedereen die 1000 papieren origami kraanvogels vouwt een wens mag doen. Sasaki hoopte dat de goden haar een wens toe zouden staan en dat ze weer in staat zou zijn hardloopwedstrijden te doen. De mythevorming rond Sasaki is gegroeid doordat zij vele malen uitte en hoopte dat niet alleen zij, maar ook alle andere kindslachtoffers van de atoombom, een wens zouden mogen doen; ze bad vanuit haar ziekbed voor wereldvrede en het einde van al het lijden.

Sasaki bleef 14 maanden in het ziekenhuis en vouwde meer dan 1300 papieren kraanvogels tot ze op twaalfjarige leeftijd aan de gevolgen van leukemie overleed. De legendevorming rond Sasaki kreeg een dramatische wending doordat het verhaal de wereld in geholpen werd dat ze ‘slechts’ 644 kraanvogels vouwen kon voor ze overleed en dat nadien vriendjes en vriendinnetjes de overige 356 vouwden. Men zou de 1000 kraanvogels met haar hebben meebegraven. Dit laatste is echter niet waar.

Na haar dood

Na Sasaki’s dood publiceerden haar schoolvriendjes een verzameling van haar brieven om geld op te halen voor alle kinderen die aan het afwerpen van de atoombom op Hiroshima leden. In 1958 is in het Vredespark in Hiroshima een beeldje van Sasaki onthuld waarbij zij een gouden kraanvogel vasthoudt. Aan de voet van het beeldje is een plaquette waarop (vertaald) staat: ‘Dit is onze Schreeuw. Dit is ons Gebed. Vrede op Aarde’.

Het park en vooral het beeld is een bedevaartsoord voor grote groepen schoolkinderen die hier massaal op geschiedenisles komen. Het is traditie geworden dat elke schoolklas die het Vredespark bezoekt 1000 kraanvogels vouwt en deze aan de hekken van het park bevestigt. Zo ontstaan grote kluwens papier in allerlei bonte kleuren.

Een ander beeldje van Sasaki staat in het Vredespark van Seattle en is een symbool geworden van de verschrikkingen van de atoomoorlog.

ISBN : 9789401608626

Publicatiedatum : 28/09/2018

Uitgever : Xander Uitgevers B.V.

Prijs : € 21,99