Een veld vol klaprozen

Deborah Carr

De jonge verpleegster Gemma worstelt met trauma’s die ze door haar baan in de zorg heeft opgelopen. Om hieraan te ontsnappen besluit ze te helpen met de renovatie van een vervallen boerderij in Doullens, een klein stadje in de buurt van de Somme, Frankrijk.

Op een van de eerste dagen vindt Gemma in een dichtgetimmerde kast een blik, omwikkeld in oude kranten. Het blik bevat een schat aan geheime brieven, die vertellen over het liefdesverdriet van de jonge verpleegster Alice Le Breton, vrijwilliger bij een meldpunt voor oorlogsslachtoffers vlak bij de frontlinie in de Eerste Wereldoorlog.

Zowel in het heden als tijdens de gruwelijke oorlogsjaren vinden beide vrouwen de kracht en moed om zich zelfs in de moeilijkste tijden staande te houden. Uiteindelijk zijn het de woorden en de onvoorwaardelijke liefde van Alice voor haar minnaar aan het front die Gemma weer kracht geven en haar laten inzien wat het ware leven betekent.

  • ISBN-nummer: 9789402704167
  • Verschijningsdatum: 7/01/2020
  • Aantal bladzijden: 365
  • Uitgeverij: Harpercollins
  • Prijs : € 19,99

Over de auteur :

Deborah Carr is schrijver en woont in de Verenigde Staten, samen met haar man en drie reddingshonden. Ze raakte geïnteresseerd in boeken die zich afspelen in de Eerste Wereldoorlog toen ze onderzoek deed naar haar grootvaders tijd als cavalerist.

Wat vind ik van dit boek?

Dit is een heerlijk historische roman! Toen ik de cover zag, was ik al gewonnen. Het vertelt ons kort waarover het boek gaat : een mooie vrouw, klaprozen, in de verte de soldaten die naar de oorlog trekken… Als ik aan een veld vol klaprozen denk, dan denk ik aan alle soldaten die gestorven zijn om onze wereld te redden. Hier gaat het vooral over de Eerste Wereldoorlog.

Twee eeuwen. Twee sterke vrouwen. Twee liefdes en een verborgen geschiedenis. Al van bij het begin word je meegesleept in het verhaal. Je begint in het heden bij het verhaal van Gemma, een jonge verpleegster die weg wil van haar huidig leven na een traumatische ervaring opgedaan te hebben. Ze voelt zich ook niet zo goed bij haar ouders die bijna nooit tijd hebben voor haar. Ze komt terecht op een kleine Franse boerderij in de buurt van Doullens. (Tussen Arras en Amiens). Het verhaal begint dus in 2018 in Noord-Frankrijk. Dat wordt ook telkens aangeduid per hoofdstuk. Het volgende hoofdstuk gaat over Alice Le Breton, in 1916 in Frankrijk , tijdens de Eerste Wereldoorlog. Ze was verpleegster in een veldhospitaal niet ver van het front.

Gemma vindt een kistje met een stapel brieven erin en begint ze te lezen. Er is dus steeds een afwisseling tussen Gemma (haar leven en de brieven) en Alice (haar leven en de brieven). Er loopt een simultane lijn tussen deze twee vrouwen. Je kan ze heel gemakkelijk uit mekaar houden want het is telkens aangeduid met hun naam en het jaartal. Ze doorstaan heftige dingen en staan telkens weer op uit hun verdriet. Naar het einde toe merk je dat die twee lijnen mekaar zullen raken. Heel mooi einde!

Enkele mooie quotes :

p. 29 : Klaprozen waren een symbool van herinnering. Misschien was hier iemand geweest die in een militair veldhospitaal had gelegen. Misschien wel tijdens de Tweede Wereldoorlog?

p. 50 : Alice kreeg een brok in haar keel bij de gedachte dat kapitein Woodhall zijn leven te danken had aan een hond. … De gedachte dat een kleine hond het verschil kon betekenen tussen leven en dood deed haar hart smelten.

p. 164 : Hun levens leken in veel opzichten op elkaar, ondanks de eeuw tijdsverschil.

p. 185 : Het is onrechtvaardig dat mannen zoveel leed moeten dragen terwijl ze hun land dienen, maar dat is nog altijd zo.

p. 261 : Gedwongen eenzaamheid kan heel heilzaam zijn. (Ik moet heel even denken aan deze Corona-tijd)

p. 261 : Als er één ding is dat ik heb geleerd in mijn leven, is het wel dat je zorgen maken over de toekomst enorme tijdverspilling is.

p. 266 : Alice en Ed hadden hier samen gezeten, in deze eetzaal, en hadden gedaan wat zij en Tom nu ook zouden gaan doen, en Gemma vond het een opwindend idee om in hun voetsporen te treden.

p. 267 : … maar als er iets gebeurt wat je leven voorgoed verandert, kun je twee dingen doen. … Je kunt het opgeven, of proberen je leven aan te passen aan de nieuwe omstandigheden. (Alweer denk ik aan deze Corona-tijd…)

p. 349 : Tom, de dapperste man die ze kende, had haar laten zien dat het nooit te laat was om precies diegene te zijn die ze wilde zijn.

Enkele sfeerfoto’s :

Een veld vol klaprozen
Zo zou het Hotel du Nord eruit hebben kunnen zien…
Deze vond ik zo mooi om af te sluiten…


Dit boek is een overheerlijk verhaal met hele mooie en dappere mensen doorheen de eeuwen heen. Heel raak verteld met prachtige beelden… Zeker een top-aanrader !!!