Interview met Mia Farnwood Hoefijzers in Japan

Ik leerde Mia Farnwood kennen dankzij haar prachtige boek “Hoefijzers in Japan.” Eerst trok de cover mij erg aan. Ik hou veel van dieren en een paard vind ik één van de mooiste en waardevolste dieren. Hoe elegant en fijn een paard kan zijn. Ik heb ook enkele vriendinnen die een heel hechte band hebben met hun paard. Dat vind ik steeds zo mysterieus en bewonderenswaardig. En dat vond ik ook terug in dit boek. De recensie staat reeds op mijn blog : http://www.booksandwords.be/hoefijzers-in-japan/

Ik heb het geluk dat ik haar mocht interviewen.

Omschrijf jezelf in vijf woorden.
Daar vraag je me wat. In ieder geval EMPATHISCH en
HOOGSENSITIEF. Verder ben ik een NATUURMENS, een enorme
DIERENVRIEND en EXTRAVERT alhoewel ik heel erg van de stilte houd.
Het extraverte kan nog wel eens tegen me werken, want dan sta ik
gewoon te open voor anderen.


Je schrijft onder een pseudoniem.  Waarom?
Laatst vroeg iemand mij hoe ik aan mijn pseudoniem Mia Farnwood
kom. Het is eigenlijk een verbastering van mijn echte naam. Ik heb
daarvoor gekozen omdat mijn verhaal een waargebeurd en zeer
persoonlijk verhaal is, een biografie dus. In eerste instantie vond ik
het niet nodig dat men gelijk weet om wie het gaat. Eigen mensen
weten het natuurlijk wel en degenen die voorkomen in het verhaal
zullen zichzelf direct herkennen als ze het zouden lezen, maar ik ga
het er niet dik bovenop leggen. Ik vind het gewoon prettiger zo. En ja:
‘what’s in the name’?


Wanneer heb je besloten om dit boek te schrijven?
Als ik terugkijk naar de datum van mijn eerste draft, dan gaat het een
paar jaar terug. Ik had wel het idee om een boek te schrijven, maar
het voelde nog erg onrealistisch. Ik was gewoon te onzeker over
mezelf. Toch heb ik het op een goed moment serieus opgepakt en ik
heb er uiteindelijk ruim een jaar over gedaan, weliswaar met
tussenpozen.


Heb je al andere dingen geschreven?
Nee, niet echt. Ik had al wel zes hoofdstukken geschreven aan een
fictief verhaal, dat voor veel vrouwen herkenbaar zal zijn en ik ging
voor een ‘bestseller’, tja je moet ergens beginnen…. Ik heb dat idee toch maar opzijgezet, omdat ik ervan overtuigd was dat ik nooit in
staat zou zijn om überhaupt een boek uit te geven. Toen kwam de
drang om Hoefijzers in Japan te gaan schrijven, omdat ik mijn verhaal
wilde ‘vertellen’. Wat we hadden meegemaakt, zat mij vreselijk hoog.
De titel had ik meteen, daarna kwam de tekst. De zes hoofdstukken,
waar ik niks meer mee gedaan heb, daar ga ik nu mee verder. De
verhaallijn zoals ik het in mijn hoofd heb zitten, is best verrassend,
maar nu eerst dit nog goed zien te verwoorden.


Waarom heb je dit boek geschreven en wat wil je ermee bereiken?
Voornamelijk om te laten zien hoe je je kunt laten meeslepen in de (valse) zakelijkheid van mensen, terwijl er absolute dierenliefde mee gemoeid is. Het aspect hoogsensitiviteit enigszins belichten. Maar ook hoe het paard je dingen laat zien en spiegelt en het feit dat chronisch ziekzijn zoveel verdriet kan veroorzaken. Er zijn zoveel tegenslagen aan de orde, dat het bijna een ongeloofwaardig verhaal is. Hoeveel kan een kind hebben? Alsof het één nog niet genoeg was, kwam het andere er nog bij. Al met al een drama dat tot op heden nog zijn sporen nalaat. Ik hoop dat de lezer er iets positiefs uithaalt en hiermee zijn mogelijk vergelijkbare situatie kan relativeren. Je liefste viervoeter zien vertrekken is erg, maar dan ook nog eens geen afscheid kunnen nemen, dat wens je niemand toe. En dan de manier waarop het is gegaan.


Heeft het schrijven van dit boek je geholpen?  Ook je dochter?
Geholpen? Tja, je verwerkt het wel enigszins. Aan de andere kant haalt het wel weer veel naar boven. Mijn dochter hoor ik nu vaker over het paard, hoezeer ze haar nog steeds terug zou willen. Dat was voordat het boek uitkwam niet zoveel het geval. Het boek is voor
haar ook erg confronterend en als ik haar dan zo hoor, heb ik
spijtgevoelens en denk ik: “Wat hebben we gedaan?” Aan de andere kant, praat ze er nu wel meer over en dat is goed. We kunnen er alleen niets meer aan veranderen.

Heb je het in één keer kunnen schrijven?  Of heb je het af en toe
moeten wegleggen?

Nee, niet in één keer. Soms wist ik even niet hoe ik gebeurtenissen zou verwoorden, dan stopte ik met schrijven. Soms werd het mij te emotioneel en onze hond Joy, die meestal bij mij in de buurt was, kwam dan naar mij toegelopen. Ze kon niet tegen mijn verdrietigheid,
tja zij is ook al zo gevoelig. Even met haar bemoeien, verder gaan en dan was het voor haar ook weer oké. De liefde die je krijgt van je dieren is onvoorwaardelijk, zo mooi!


Sinds wanneer werden paarden zo belangrijk voor jou?
Op tienjarige leeftijd begon ik met paardrijlessen en op mijn twaalfde
mocht ik op een paard rijden van een kennis. Later was hij van mij, tot
hij moest inslapen na een ongelukkige val. Toen was ik 14. Ik heb nog
een grote pony gehad en op volwassen leeftijd mijn laatste paard en
ik ben gestopt met paardrijden toen ik zwanger was. Het paard is
verkocht en ik heb eigenlijk vrijwel nooit meer gereden. Op een
enkele keer na reed ik op ‘Blanche’, maar dat was niet echt een
succes. Dat aspect heb ik dan ook gecensureerd, haha.


Wat geven paarden je?  Wat betekenen ze voor jou en je dochter?
Een paard is voor mij o.a. een spiegel, maar je moet er wel ‘in kijken’ om ervan te kunnen leren. Mijn dochter ‘Shari’ en haar pony’s en verzorgpaarden spreken dezelfde taal en begrijpen elkaar in de meeste situaties. Zo mooi! Ze kan haar ziel en zaligheid kwijt bij hen en af en toe op een ‘blote’ paardenrug zitten zonder enig tuig en
contact maken, vindt ze al geweldig.

Je dochter werd chronisch ziek en kon haar droom niet waarmaken. 
Hoe gaat ze daar nu mee om?  Hoe ga jij daarmee om?

Het is soms nog wel moeilijk. Soms vraag ik mij wel eens af of we
destijds wel de juiste beslissing hebben genomen. Het blijft natuurlijk vreselijk jammer. Hoe we ermee omgaan…? Het is wisselend, het paard heeft haar eigen leven in Japan en kan niet terugkomen.
Eenmaal in Japan is nooit meer het land uit, dat is tenminste wat ze ons verteld hebben en dat is best een vervelende gedachte. Gelukkig is de ziekte van Lyme nu volledig onder controle, dankzij de juiste aanpak. Dat deze droom van ‘Shari’ geen werkelijkheid is geworden, houdt haar gelukkig niet tegen om nieuwe dromen te verwezenlijken.


Waarom heb je er die tekeningen bij gedaan? (Ik vind ze trouwens
heel mooi) De tekeningen zijn bewerkte eigen en (uit Japan) gekregen foto’s. Ik heb bewust een bijbehorende zin of zinsnede uit de voorafgaande
tekst eronder geplaatst om de sfeer van het verhaal nog meer kracht
bij te zetten. Het verhaal wordt er ook levendiger door.


Volgt er een tweede boek?  
Dat ben ik zeker van plan, want ik heb genoeg stof tot schrijven voor
een vervolg. Er is na het vertrek van het paard veel gebeurd. Het
leuke van een vervolg is dat het zich dan ook voornamelijk afspeelt in
Japan, omdat ik dan wil gaan schrijven over haar leven daar. Maar het
cruciale onderwerp is natuurlijk het weerzien. Wauw, wat zal dat ook
weer een emotioneel boek worden! Hiervoor moeten we dan wel
naar Japan afreizen en dat zou dan dit jaar zijn. Mijn dochter en ik
kijken daar heel erg naar uit.


Heb je een eigen plek om te schrijven?  Een eigen ritueel? Nee, ik heb helaas geen schrijversplek, maar als ik rust om me heen
heb, ben ik al tevreden. Hm, nee geen ritueel.


Welke boeken lees je zelf graag?
Meestal informatieve boeken.


Zul je het boek laten verfilmen?
Het zou onwerkelijk zijn als ik daar gewoon JA op kon antwoorden.
Het verhaal heeft wel potentie denk ik om te laten verfilmen. Die
reacties heb ik zelfs ook al gekregen. Eerst een tweede deel, dan is
het helemaal compleet. Filmen in Amerika en later in Japan zou geweldig zijn. Met een prachtig paard en geweldige actrices, die de verschillende emoties goed kunnen laten overkomen. Wauw! Ik zie het helemaal voor me. Maar dan wel in het Engels.


Heb je er ooit aan gedacht het boek te laten vertalen?
Jazeker! Het boek wordt momenteel vertaald in het Engels. Het is dan
verkrijgbaar via Amazon. Ik heb iemand bereid gevonden die het wil
vertalen, tegen een betaalbaar bedrag. De eerste vijf hoofdstukken
zien er al goed uit en toen ik het las, raakte het mij weer. Het mooie
van een Engelse vertaling is ook dat mijn Japanse personage het boek
dan ook kan lezen, want daar verheugt ze zich erg op.


Welke tip kan je geven aan een beginnende schrijver?
Je goed laten informeren over de verschillende verkoopkanalen. En
natuurlijk zorgen dat je het boek niet publiceert met taal- en
spelfouten en onvolkomenheden in de verhaallijn en tijdstippen.
Bijvoorbeeld dat je het hoofdstuk begint in de zomer en halverwege
het hoofdstuk schrijft over de maand november, om maar iets te noemen. Maar dat spreekt voor zich, lijkt mij. Ik maakte voor mezelf
een tijdlijn en een legenda van de personages met hun
eigenschappen, zodat je altijd terug kan kijken of je wel de juiste
beschrijving en tijd handhaaft.

Shari en Blanche


Heeft je dochter nog een aandenken aan het paard?
Ja, dat heeft ze. Ze had ooit een plukje van de staart van ‘Blanche’
bewaard en die heeft ze nog steeds. Het hoofdstel hebben we ook
nooit weg kunnen doen.

Beste Mia en Shari, heel erg bedankt om dit interview zo boeiend te hebben gemaakt. Het was heel aangenaam om met jullie samen te werken. We hebben ondertussen al heel wat gechat. Het is net alsof we mekaar al een beetje kennen. Ik kijk ernaar uit om jullie bij mij thuis te mogen ontvangen. We zullen leuke momenten beleven. Ik heb twee indrukwekkende, sterke en lieve vrouwen leren kennen. Mijn horizon over paarden gaat weer een stukje verder open. Ik heb veel bijgeleerd en heb me ook leren inleven in de gedachten en gevoelens van paarden. Zulke mooie en wonderbaarlijke wezens. Dank je om dit gevoelige boek te hebben geschreven.
Ik raad dit boek heel erg aan! Het is een toppertje !

Je kan Mia Farnwood volgen op :

haar website : www.miafarnwood.com

instagram : miafarnwood

twitter : https://twitter.com/miafarnwood

e-mail : mia@farnwood.com

Paarden en HSP                             (Bron :2tangocoaching.nl)

Zoals aangegeven bij therapie & coaching heeft een paard  veel eigenschappen die hem/haar geschikt maken voor counseling/coaching. Paarden zijn hele sensitive wezens die van nature alert zijn op hun omgeving. Toch lijken zij het contact met zichzelf niet kwijt geraakt te zijn. Paarden zijn puur en leven dicht bij de natuur. Als mens kunnen wij hier veel van leren.
Als HSP is het belangrijk dat je je rustmomentjes neemt.  Het in de natuur en bij de paarden zijn is een geweldige manier om tot rust te komen en bewust in het hier-en-nu te zijn.

Hoe komt het dat we hoogsensitief zijn?

Hoe komt het eigenlijk dat we hoog sensitief zijn? Sommige zeggen dat je ermee geboren bent en dat het daarmee een karaktereigenschap is die niet verandert kan worden. Wij kijken daar toch iets anders tegen aan. Wij vergelijken onze hoog sensitiviteit met de het hoog sensitieve overlevingsmechanisme van een paard.

Hoe werkt dat overlevingsmechanisme bij paarden?

Van nature is een paard een prooi- en kudde dier. Toen paarden nog in het wild leefden, liepen ze altijd in een kudde. Nu zijn paarden al eeuwen gedomesticeerd en leven ze niet meer in het wild. De overlevingsinstincten krijg je er niet zomaar meer uit. Dat heeft er tenslotte voor gezorgd dat paarden tot de dag van vandaag nog bestaan. Door het prooi- en kuddedier zijn, zijn ze altijd alert en op hun hoede, omdat ze door roofdieren gezien werden als prooi. Om beide redenen dient een paard hoogsensitief te zijn. Als een paard niet goed oplette kon hij worden aangevallen door een leeuw of ander roofdier. Daarnaast was hij van zijn kudde afhankelijk om te overleven. Hoe meer paarden hoe minder kwetsbaar als individu. De paardenKudde is hiërarchisch. Ieder paard heeft zijn eigen plek en taak. Als een paard in de kudde om wat voor reden zich niet goed voelt, is de hele kudde in gevaar. Een paard is voortdurend bezig met de anderen in de kudde zodat iedereen gezond en fit is om te vluchten. Zijn gevoeligheid komt dus voort uit trauma en overleven.

Wij zien hoogsensitiviteit bij mensen ook als overlevingsmechanisme en niet als karaktereigenschap.

De supergevoelige zintuigen van paarden

Een paard kan heel goed horen, anderhalve kilometer ver kijken en heeft een panoramisch zicht. Alleen recht voor hem en recht achter hem ziet hij niets. Ook kan hij ontzettend goed ruiken en is zijn huid erg gevoelig. Hoewel ze zo groot zijn hebben ze geleerd om te vluchten bij gevaar. Als prooidier zijn ze alert naar hun omgeving. Ze zijn voortdurend aan het kijken of er geen gevaar dreigt. Een roofdier zou zomaar op de loer kunnen liggen om hem op te eten. Nu zijn paarden gedomesticeerd en worden ze natuurlijk niet meer opgejaagd maar deze eeuwenoude overlevingstrategieën (ontstaan door trauma van opgejaagd en gegeten worden, trauma van leven of dood) krijg je er niet meer uit. Daarmee hebben ze het tot de dag van vandaag overleefd. Deze strategieën van vluchten, vechten en verstarren hebben ze geregistreerd als succesvol en dus wordt het ingezet bij lastige situaties. Net zoals wij mensen dat ook doen.