La Chambre des merveilles

Julien Sandrel

Un premier roman bouleversant et drôle, et déjà un succès.

Le cinéma et plus de 20 pays ont acheté les droits avant même sa parution !

Louis a 12 ans. Ce matin, alors qu’il veut confier à sa mère, Thelma, qu’il est amoureux pour la première fois, il voit bien qu’elle pense à autre chose.

Alors il part, fâché et déçu, avec son skate, et traverse la rue à fond. Un camion le percute de plein fouet.

Le pronostic est sombre. Dans quatre semaines, s’il n’y a pas d’amélioration, il faudra débrancher le respirateur de Louis.

En rentrant de l’hôpital, désespérée, Thelma trouve un carnet sous le matelas de son fils.

À l’intérieur, il a dressé la liste de toutes ses ‘ merveilles ‘, c’est-à-dire les expériences qu’il aimerait vivre au cours de sa vie.

Thelma prend une décision : page après page, ces merveilles, elle va les accomplir à sa place.

Si Louis entend ses aventures, il verra combien la vie est belle. Peut–être que ça l’aidera à revenir.

Et si dans quatre semaines Louis doit mourir, à travers elle il aura vécu la vie dont il rêvait.

Mais il n’est pas si facile de vivre les rêves d’un ado, quand on a presque quarante ans…

In het Nederlands :

De twaalfjarige Louis is voor de ogen van zijn moeder Thelma aangereden door een vrachtwagen. Hij ligt in coma in het ziekenhuis,
en volgens de artsen is de kans op herstel nihil. Ze besluiten om het nog vier weken aan te zien, hopend op een medisch wonder.
Thelma is ontroostbaar. Wanneer ze vervolgens thuis onder het bed van haar zoon een klein boekje vindt waarin hij zijn dromen
heeft opgeschreven – een bucketlist met bijzondere wensen, zoals het volgen van een voetbalclinic, een tattoo laten zetten, of een
druk kruispunt in Tokio oversteken – besluit Thelma om de dromen van Louis te realiseren. Maar dan komt ze bij de moeilijkste wens:
mijn echte vader vinden.

Over de auteur :

Julien Sandrel is geboren (1980) en getogen in het zuiden van Frankrijk en heeft een hoge functie bij een Frans mineraalwatermerk. “De droomlijst” was een grote bestseller in Frankrijk en zal worden verfilmd.

Hieronder vind je een heel interessant interview over het hoe en waarom hij het boek heeft geschreven :

Dit is het boek in het Nederlands : De droomlijst

Over het boek :

Het is raar om te zeggen maar dit boek is voor mij eigenlijk een feelgood geworden. Het leest heel vlot en doet je soms wenen en ook lachen van geluk.

De cover sprak me onmiddellijk aan : al die mooie levendige kleurtjes en de titel deed me al dromen… Toen ik de achterflap las, vond ik het toch een zwaar onderwerp : je kind dat in een coma belandt. Dat is iets verschrikkelijks… Maar het vinden van dat schriftje met zijn wensen erin, deed me zin krijgen om het te lezen. Hoe zal zijn mama al deze wensen beleven en hem vertellen?

Het verhaal begint met het ongeluk verteld vanuit het standpunt van de mama vol zelfverwijt wat heel normaal is in dit geval. Hoe zou je zelf zijn? En dan lees je hoe Louis zelf zijn ochtend ervaren heeft. Hier kom je meer te weten over hem. Hij zit in het derde middelbaar en is hoogbegaafd. Spreekt met “grote” taal doorspekt met speelse jongerentaal. Hij vertelt hoe hij het ongeval heeft ondergaan. Dit alles staat schuingedrukt. Zo zal hij ook telkens het verhaal onderbreken. Het is net alsof Louis tot ons zal spreken. We volgen zo zijn interne gedachten mee. Dat doet me denken aan het feit dat mensen die in een coma liggen, veel meer begrijpen en denken dan dat wij weten. Dat zijn soms grappige intermezzo’s. Dat maakt de lectuur luchtig.

Thelma zal ontdekken dat niet haar werk het belangrijkste is in haar leven. Ze neemt ontslag en wil een ander leven opbouwen. Ze doorspartelt eerst heel wat moeilijke momenten. Haar moeder komt haar helpen om deze grote tegenslag te dragen. Daardoor leert ze haar moeder terug waarderen. Hun band zal veel verbeteren. Ze zullen samen aan het bed van Louis staan.

Dan ontdekt Thelma het schriftje met de wensen van Louis. Sommige zijn goed te doen, andere zijn echte uitdagingen. Thelma besluit om deze wensen zelf te gaan vervullen en ze via luisterberichten aan hem te laten horen. Ze krijgt hulp van de verpleegkundigen. Juist de relatie met de dokter wil niet zo goed vlotten. Hij geeft hem een maand om wakker te komen, wat niet erg realistisch is. In het echt wachten de mensen heel lang en geven de zieke de kans om terug wakker te worden.

De reis naar Tokyo is heftig en toch ook leuk. Thelma ontdekt er een hele nieuwe wereld. Dit stukje wordt heel goed beschreven omdat Julien er zelf geweest is… Daarnaast wil ze ook een voetbalstage meedoen, zoals in zijn wensen staat. Maar voor haar is dat echt een hele uitdaging. Ze doet het en leert Edgar kennen, de trainer en vader van Isa, zijn “vriendinnetje.” Er volgen enkele romantische passages tussen Thelma en Edgar. Ondanks dat Louis in coma ligt, merken we dat hij heel opmerkzaam is naar de stem en de gevoelens van zijn moeder. Hij voelt dingen haarfijn aan. Dat lees je telkens in de schuingedrukte passages.

Hoe het met Louis zal verlopen, verklap ik niet. Anders spoil ik het verhaal. Wat wel origineel is, is dat op het einde een brief gelezen wordt van Thelma aan de Thelma van 10 jaar later. Was ook een wens van Louis, om zichzelf een brief te schrijven… Dit was verrassend en gaf een beeld van hoe het allemaal verder kon zijn verlopen. Zo eindigt het verhaal met een goed gevoel.

Ik las dit boek heel graag. Het is eerder een mooi sprookje dan een realistisch verhaal over een coma. Het laat een goed gevoel achter.

Enkele mooie quotes :

p. 17 : Si seulement je pouvais revenir en arrière de quelques mois, de quelques années, je changerais tellement de choses.

p. 21 : C’est incroyable à quel point quelques secondes peuvent ensuite s’ancrer douloureusement dans un cerveau.

p. 26 : On ne vit pas chaque heur de chaque jour comme si c’était la dernière, ce serait épuisant.

p. 33 : Considérer la possibilité que son enfant meure, c’est déjà l’enterrer. Et enterrer un enfant, c’est impossible, tout simplement.

p. 88 : J’étais seul. Je me suis mis à pleurer. Intérieurement bien sûr, extérieus poker face.

p. 114 : Je me suis souvenu peu à peu de ce que j’avais écrit dans ce carnet, et rien que de l’imaginer dans certaines situations, j’étais plié de rire. Intérieurement bien sûr, extérieur toujours poker face.

p. 159 : J’ai eu soudain envie de la connaître. … Parce qu’elle avait l’air d’aimer mon fils.

p. 166 : Une barbe fine et entretenue, des cheveux noirs bouclés mi-longs qu’il avait passés derrière ses oreilles mais dont on comprenait tout de suite qu’ils avaiend tendance à se rebeller.

p. 181 : Je pouvais de moins en moins supporter ce que je découvrais de moi, de mon comportement passé. Je voulais tout changer de ma vie, tout changer pour que tout soit différent, pour que tout soit meilleur.

p. 194 : J’étais absente de ma propre vie depuis bien longtemps. Bien avant l’accident de Louis.

p. 204 : Je me suis dit que ces personnes étaient dans le carnet précieux de mon fils, qu’elles avaient de la valeur pour lui, qu’implicitement Louis avait validé cette rencontre, que Louis lui-même m’avait dirigée ver Isadora et Edgar. En restant, je rentrais dans le monde de mon fils…

p. 228 : Cette nuit-là, j’ai compris que la vie – la vraie, celle dont on se souvient – n’est rien d’autre qu’un succession de moments de grâce juvénile.

p. 243 : Depuis qu’il n’y a plus que les oreilles qui marchent chez moi, je suis sensible aux détails, aux changements dans les intonations. Je n’avais jamai réalisé tout ce qu’on pouvait comprendre rien qu’en écoutant.

p. 244 : … parce que j’ai compris à quel point c’est important d’écouter vraiment le son des gens sans être pollué par l’image. … on entend ce que la personne dit, et aussi ce qu’elle ne dit pas. Moi, j’écoute les silences, les hésitations, …

p. 255 : L’instinct maternel, c’est voir ce que les autres ne peuvent pas voir, c’est ressentir au plus profond de soi la variation de l’autre. Je ressentais Louis. Je ressentais Louis et Louis me parlait.

p. 296 : Que s’il ne se souvenait pas du passé, eh bien nous inventerions de nouveaux souvenirs, voilà tout.

Julien koos de naam Thelma omdat hij dacht aan de feministische roadmovie van Thelma and Louise van Ridley Scott. In zijn interview hierboven vertelt hij waarom.

En hieronder vind je het lied “Don’t leave me this way” dat Thelma Houston zong in de film Thelma and Louise. Echt een blijmakertje !!!

Wat verder in het verhaal zal Thelma meedoen aan een karaoke in Japan : het liedje is “Annie aime les sucettes à l’anis.” Een liedje dat in de tijd nog een klein schandaal met zich meedroeg…

Eén van de lievelingsfilms van Thelma : die muziek speelde bij Edgar thuis :

The Color Run : voor wie dit evenement niet kent : Zij zal die ook voor hem lopen.

En hier vind je de recensie van zijn ander boek dat ik in het Nederlands las :

Zijn nieuwste boek is :

Les grands embrasements naissent de petites étincelles

La jeune Phoenix, 23 ans, a le goût de la provocation, des rêves bien enfouis, et une faille terrible : il y a trois ans, son père, un scientifique, s’est tué dans un accident de voiture en allant rejoindre une autre femme que sa mère.

Depuis, Phoenix le déteste. À cause de lui, elle a abandonné études et passions et enchaîne les petits boulots. Mais un jour, dans un carton qui dort à la cave, elle découvre la preuve que son père se sentait en danger. Ainsi qu’un appel à l’aide énigmatique, écrit dans une langue étrangère.

Et si elle s’était trompée ? Et si… la mort de son père n’avait pas été un accident ?

Aidée de son jeune frère, un surdoué à l’humour bien ancré, Phoenix se lance à la recherche de la vérité. Mais que pourront-ils, tout seuls, face à un mensonge qui empoisonne le monde ?