Madame Jeanette

Mireille Geus

Leonora is negen wanneer haar moeder overlijdt. Haar vader is niet in staat het gezin bij elkaar te houden. Leonora wordt bij haar tante in huis geplaatst en heeft geen idee waar haar broers en zus zijn. Als ze naar de middelbare school gaat, verhuist ze terug naar haar vader in Amsterdam; weer is ze alleen, zonder broers en zus. Jaren later wordt Leonora door haar vriend verlaten. Hij mist een ‘thuisgevoel’ bij haar. Om de naderende feestdagen niet alleen te zijn, geeft Leonora zich op voor een Surinaamse kookcursus die afgesloten wordt met een diner op Eerste Kerstdag. Tijdens het koken komen weggedrukte herinneringen naar boven. Weten waar ze vandaan komt, helpt haar beslissen waar ze naartoe wil.

  • ISBN-nummer: 9789046824764
  • Verschijningsdatum: 16/04/2019
  • Aantal bladzijden: 272
  • Uitgeverij: Nieuw Amsterdam
  • Prijs : € 20

blob:https://start-player.npo.nl/fa694b7c-a71e-4fe3-b0d1-8421322f93eb

Over de auteur :

Mireille Geus (geboren in Amsterdam, 1964) schreef in 2002 haar eerste kinderboek. Dat kwam in 2003 uit bij uitgeverij Lemniscaat en heet ‘Virenzo en ik’. In 2004 kreeg ze ‘Vlag en Wimpel’ van de Griffeljury voor dit boek. Met haar tweede boek ‘Big’ uit 2005, won ze zelfs de Gouden Griffel 2006!!!

‘Virenzo en ik’ en ‘Big‘ zijn alle twee vertaald in het Duits en uitgekomen bij uitgeverij Urachhaus.
Big‘ kwam ook uit in Litouwen, Japan en Amerika en is verschenen als luisterboek bij uitgeverij Karakter.

Lizzy is niet als andere kinderen. Ze kan er niet tegen als er iemand haar hoofd aanraakt, de troep in haar kamer moet altijd op dezelfde manier blijven liggen en ze gaat naar een speciale school. In de buurt hoort ze er niet bij – de andere kinderen spelen zonder haar. Maar dan verschijnt plotseling het nieuwe meisje. Ze is groot en lomp, heeft weelderige blonde krullen en noemt zichzelf Big.
Big ontfermt zich over Lizzy en tussen de twee meisjes ontstaat iets wat lijkt op vriendschap – een vriendschap waarin Big het voor het zeggen heeft en Lizzy gaandeweg steeds meer gedwongen wordt dingen te doen die ze eigenlijk niet wil. Lizzy weet niet hoe ze zich tegen de bazige Big moet verzetten. Bovendien, zo houdt ze zichzelf voor, heeft ze nu toch wat ze altijd wilde, een vriendin?
Big gaat echter steeds verder in haar bizarre plannetjes. Totdat de boel escaleert – dan vindt Lizzy eindelijk een manier om ‘nee’ te zeggen tegen Big. Maar vanaf dat moment loopt de situatie pas echt uit de hand.

In juni 2007 kwam haar boek ‘Naar Wolf’ uit in de Kidsbibllotheek.

Voor twee andere uitgeverijen, Zwijsen en Maretak, schrijft Mireille ook boeken. De namen van deze boeken vind je bij ‘Alle boeken op een rij’.

Ze schrijft haar boeken en verhalen en doet haar werk als coach in het fort bij Vijfhuizen, haar werkplek. Veel foto’s op deze site zijn daar genomen. Ontspannen doet ze in haar huis en haar tuinhuis. Mireille Geus is getrouwd, woont in Haarlem en heeft twee kinderen. Een zoon en een dochter. Ze heeft een aquarium vol vissen en twee katten, twee broertjes.

Wat vind ik van het boek “Madame Jeanette”?

De cover sprak me aan : een veer en een meisje dat danst. En de okerkleur… Pas na het lezen snapte ik de kleur. Ook de titel is intrigerend. Wie is Madame Jeanette? Dat vroeg ik mij af. Halverwege het boek vernam ik wie of wat Madame Jeanette was. Het verhaal begint met de begrafenis van haar grootvader (1984). En van dat punt af verdeelt het verhaal zich telkens in een heden-deel en een vroeger-deel. Zo lees je wat er nu met Leonora gebeurt (1999) en wat er vroeger in haar jongste jaren gebeurd is. Zo merk je wat haar getekend heeft en waarom haar leven nu zo verloopt. Leonora wordt verlaten door haar vriend onder andere omwille van het feit dat ze nooit kookt. (Tja, de liefde van de man gaat door de maag!) Hij heeft geen thuisgevoel bij haar. Maar hoe kan zij iets geven dat ze zelf nooit gekend heeft? Haar jeugd is getekend door veranderingen van huis en plaatsen. Op een dag komt ze terug van de winkel en er hangt een briefje aan haar mouw waarop een Surinaamse kookcursus aangeprezen staat. Daar Leonora ook van Surinaamse afkomst is (en Mireille Geus ook) trekt het haar wel aan. Ze wil Kenneth terug naar haar koken (zoals ze meermaals zegt en denkt.) Zal dat lukken? Een heerlijk boek om te lezen; je komt helemaal in de sfeer van Suriname en toch blijf je ook hier.

Ik vond het boeiend om die kooklessen mee te volgen. Ik zocht enkele gerechten op die regelmatig terugkwamen : Hoe maak je kousenband? Dit zie je hier in het filmpje :

Surinaamse roti met kip
Gebakken banaan


Een soort van spongecake

Ziezo, ik heb je nu laten watertanden, hieronder vind je enkele mooie quotes. Ik kon soms moeilijk kiezen want het boek staat vol van prachtige zinvolle quotes.

Enkele mooie quotes :

p. 23 : … Al die dingen over samen zijn, over nabijheid, elkaar in je waarde laten, contact hebben, echt contact, over dat je samen aan een thuisgevoel bouwde, met genoeg plaats voor alle twee. Hij weidde uit over dat thuisgevoel…

p. 24 : Het was niet alleen onwil dat ik moeilijk over mijn jeugd kon praten. Ik was het domweg vergeten. Of ik had het weggedrukt. Het lukte me niet om erbij te komen.

p. 48 : We hadden rundvlees gekocht en kip in poten, in bouten, in dijen en in filet. Het was net als met seksstandjes : je had er oneindig veel van, maar het kwam allemaal op hetzelfde neer.

p. 55 : Je eet niet om in leven te blijven, zei ze, je eet om je innerlijk te versterken, je ziel, vandaar dat ons eten soulfood heet. Je eten zorgt voor innerlijke beweging, sensaties, dagdromen en herinneringen. Soulfood eet je om van te genieten met al je zintuigen, om rust te brengen en te ontspannen. Ik ben een gelovig mens, en ik geloof dat eten heilig is.

p. 70 : We zijn allemaal kinderen van dezelfde knappe moeder en evenzoveel knappe vaders, dan krijg je dit : beeldschone unieke wezens, knap tot hun laatste snik.

p. 85 : Surinamers koken meer op gevoel, liefje, iedere keer smaakt je gerecht een beetje anders, afhankelijk van je bui.

p. 85 : Door voor lekker eten te zorgen, zeg je tegen je tafelgenoten : jullie doen ertoe. En soulfood zorgt voor gesprekken die de ziel raken, vanzelfsprekend.

p. 97 : Geniet van het aanraken van het eten, het ruiken, van het feit dat je in het hier en nu bent tijdens het bereiden. … Koken gaat altijd meer over het proces dan over het eindresultaat ; het is net als het leven zelf.

p. 116 : Vannacht miste ik wie Kenneth en ik samen waren. De gedeelde afkeer van dingen. De gezamenlijk ingevulde tijd. Wie ik was als ik samen met hem was. Ik kon deze persoon niet in mijn eentje zijn, zij bestond alleen met hem.

p. 161 : Er zijn je dingen overkomen in je leven die je niet wilde. Daar kun je nu niets meer aan veranderen. Maar je kunt wel bekijken wat je nodig hebt om verder te kunnen, zoals inzicht, loslaten, verdriet, vergeving.

p. 196 : Wat me niet doodt, maakt me sterker.

p. 214 : De geur van het eten maakte me zacht en mild. Dit was een cadeau voor mezelf, een pakje om langzaam uit te pakken.

p. 232 : In Suriname is de mattenklopper een symbool van vriendschap en liefde. Hij klopt slechte dingen van je pad, zodat er plaats is voor de goede dingen.

p. 251 : … je wordt ook altijd overvallen door een geluksgevoel, je roept het nooit zelf op.

Interview door Celine Haring (16/04/2019) voor Bol.com

Mireille Geus schrijft al haar hele leven. Ze debuteerde in 2016 met de roman Een makkelijk kind. Haar jeugdboeken verschenen in tien landen en werden bekroond met o.a. de Gouden Griffel.

Vandaag verschijnt haar tweede roman, Madame Jeanette, een indrukwekkende autobiografische roman. De hoofdpersoon, de half Surinaamse Leonora, wordt verlaten door haar vriend, die een ‘thuisgevoel’ bij haar mist. Om niet alleen de feestdagen rondom de millenniumwissel door te hoeven brengen, geeft ze zich op voor een Surinaamse kookcursus. Tijdens het koken van het soulfood komen weggedrukte jeugdherinneringen naar boven.

Je verhaal is autobiografisch. Hoe uit zich dat?
“De hoofdpersoon in het verhaal is bedacht, maar geïnspireerd op mijn eigen leven. Het is een fictieve roman met autobiografische delen. Ik heb ook mijn moeder verloren toen ik negen jaar oud was. Net als Leonora ben ik half Surinaamse, heb ik bij mijn opa gewoond en bij een tante. Ook ik ben jong uit huis gegaan. Zo zijn er veel overeenkomsten met mijn eigen leven. Al heb ik er natuurlijk een literaire vorm aan gegeven, fictie toegevoegd ten gunste van de verhaallijn.”

Waar trek je de grens als het gaat om het autobiografische aspect in het boek?
“Lastig. Tijdens het schrijven dacht ik: hoe ver wil ik gaan? Nadat ik alle namen had veranderd, vond ik dat ik de dingen die ik heb gevoeld en heb meegemaakt in mijn leven mocht ik noteren zoals ik wilde.”

Zijn er dan ook bepaalde thema’s die je juist in je romans wel vertelt die in je kinderboeken niet of minder aanbod kwamen?
“Je kan natuurlijk in romans voor volwassenen meerdere thema’s aansnijden en uitdiepen. Je hebt meer stalen van onderwerpen. Zo’n boek als dit, vind ik, is niet voor kinderen geschikt.”

“Het was niet alleen onwil dat ik moeilijk over mijn jeugd kon praten. Ik was het domweg vergeten. Of ik had het weggedrukt. Het lukte me niet om erbij te komen.”
F

Wat is het verschil tussen schrijven voor de jeugd en voor volwassenen?
“Bij volwassenen kun je er vanuit gaan dat wat je aankaart, begrepen wordt. Bij jeugd moet je daarentegen rekening houden met wat een kind kan begrijpen. Je moet er op letten dat je niet over het hoofd van kinderen schrijft, niet op je knieën gaat en ook niet doet alsof je het beter weet. In Madame Jeanette is het een bewuste keuze geweest om het stilistisch eenvoudig te houden. Om het zo uit te benen dat de taal transparant en helder wordt. Dat kost ontzettend veel tijd. Daardoor komt de gelaagde boodschap beter binnen.”

Ben je nog van plan kinderboeken te schrijven?
“Ik kan me wel voorstellen dat ik het op een gegeven moment niet meer volhoud om allebei de genres te blijven beoefenen. Het vraagt allebei een andere denktrant. Het zal afhangen van het succes via welk pad ik verder zal gaan. Ik vind het allebei wel heel leuk. Het schrijven van Madame Jeanette was een persoonlijke uitdaging vanwege het autobiografische aspect. Als ik kinderboeken schrijf, gaat het iets luchtiger. Het zou uiteindelijk dus meer de keuze zijn: van welk genre worden mijn boeken meer gelezen? Uiteindelijk schrijf ik niet als hobby, schrijven is mijn beroep en ik vind het belangrijk dat er belangstelling is voor wat ik schrijf.”

Je nieuwste boek heet Madame Jeanette. Waar komt die titel vandaan?
“Ik sprak laatst iemand die zei ‘goh, ik zie dat je boek Madame Jeanette heet. Weet je dat dat een peper is?’ Dat vond ik heel grappig, omdat het gek zou zijn als ik dat niet wist. Het verhaal draait om eten, pittig eten. Maar het is ook een peper die de pijnprikkel tart als je hem eet. Dat vond ik heel goed bij de roman passen, die pijnprikkel. Leonora gaat door met haar zoektocht tot ze hem ervaart. Hoewel er ook veel luchtigheid omheen is gelukkig. Ze is zelf een pittige tante en wordt ook even met die peper vergeleken.”


http://www.mireillegeus.nl/m/jeugd/index.html#boeken

Madame Jeanette is vanaf vandaag te koop. Wat staat er nu op de planning?
“Leonora gaat in Nederland op zoek naar haar thuisgevoel, mede door een Surinaamse kookcursus te volgen. Door deze roman te schrijven, heb ik net als Leonora ook een blokkade overwonnen. Zelf vond ik het ophalen van herinneringen ook moeilijk, maar toen ik er doorheen was, dacht ik: ik wil eigenlijk nog wel een roman schrijven, waarin ik Leonora opnieuw de hoofdpersoon maak. Ze gaat dan naar Suriname om daar haar thuisgevoel te zoeken. Ik ga dit jaar dan ook een maand naar Suriname om daar research te doen voor een nieuwe roman met dezelfde hoofdpersoon.”

Nog een toemaatje om in de sfeer te blijven. Op p. 107 hebben ze het over de muziek van Trafassi “Wasmasjien”. Jajajajaja, ik heb het gevonden :

Ziezo, nu ben je helemaal in de sfeer om dit prachtige boek te lezen. Ik heb contact gehad met Mireille (een superlieve dame) en ze vertrekt naar Suriname om onderzoek te doen voor haar tweede boek. We hebben ontdekt dat we veel gemeenschappelijk hebben. Ik blijf haar volgen, want ooit ga ik ook naar Suriname, het geboorteland van mijn grootvader…