Mister Willing gaat naar het rusthuis

door Sandra Ringoot

Vandaag is het een speciale dag voor Jamila, omdat ze voor het eerst op bezoek gaat bij haar grootmoeder in het rusthuis. Jamila is de oogappel van oma en ook zij vindt haar oma lief. Oma Trees is tachtig jaar oud en is slecht te been. Sedert vorige week verblijft ze in het rusthuis omdat ze niet meer zelfstandig kan wonen. Het huis met de trappen werd ingeruild voor een rusthuis. Dat was een verstandige keuze, want oma Trees had meer verzorging nodig. Daarom zat Jamila op hete kolen om haar oma te bezoeken. Ze had er zich zelfs piekfijn voor uitgedost. Jamila droeg een groene jurk, witte korte laarsjes en mama had ook haar haren ingevlochten. Na een drukke schoolweek kon ze eindelijk naar haar oma toe. Ze miste haar en was ook reuzebenieuwd om het rusthuis te zien. Ze zat met zoveel vragen  omdat ze zich moeilijk kon voorstellen hoe het er in een verzorgingstehuis aan toe ging. Broer Jason kon niet mee op bezoek, omdat hij flink aan het studeren was voor de examens. Dus kroop Jamila in de auto op de achterbank met Mister Willing. Die mocht ze gerust meenemen van mama, want mama vreesde dat het misschien een beetje saai ging worden voor Jamila. Denken jullie dat ook, lieve kinderen? Zijn jullie al op bezoek geweest in een rusthuis? 

Nou, ik denk dat wanneer Mister Willing mee is, het zeker geen saaie boel gaat worden. Benieuwd?

Nou, dan keren we snel terug naar het verhaal.   

Toen de auto van papa de parking op reed van het rusthuis, trok Jamila grote ogen.  “Wow, zo groot en mooi. Het lijkt wel een hotel,” zei Jamila opgewekt.

“Ja, oma Trees zit hier echt wel op een mooie locatie. Als het zonnetje schijnt kan ze zelfs op het terras zitten met uitzicht op de grote tuin of in de veranda,” verduidelijkt mama. 

“ Of ze kan wandelen in de tuin,” stelt Jamila voor. 

“Dat zal moeilijk gaan lieverd, want oma loopt nu met een rollator,” verduidelijkt mama. 

“Een rollator, wat is dat voor iets?” vraagt Jamila. 

“Je gaat het zo meteen zien Jamila,” antwoordt papa die in de lift op de toets drukt met het groene appeltje. 

Voor Jamila is dit allemaal nieuw. Ze begrijpt niet waarom er afbeeldingen van fruit staan op de toetsen in de lift, in plaats van cijfers. Papa legt haar uit dat dit is, omdat er veel oudjes zijn die geheugenproblemen hebben. Oma ligt op het eerste verdiep waar alles in het teken staat van de kleur groen. Zo zijn de muren in het muntgroen geschilderd en hangen er ook schilderijtjes van appels. 

Ze wandelen de gang door en Jamila merkt meteen op, dat er aan elke kamerdeur een foto hangt van de bewoner. 

Ze loopt meteen naar de derde deur, want ze herkent haar oma Trees direct van de foto.

“Hier ligt omaatje,” fluistert Jamila zacht. 

Mama klopt zacht op de deur en opent ze voorzichtig. Zoals ze al vermoedde doet oma op dit uur meestal een dutje. Oma Trees ligt rustig in de relaxstoel te soezen met haar benen op een bankje. 

Jamila drentelt voorzichtig de kamer binnen en kijkt haar ogen uit. 

Mama maant Jamila aan om stil te zijn, zodat oma nog wat kan verder slapen. Opeens ziet Jamila de rollator staan in de hoek van de kamer en voelt ze een drang opkomen om met dat ding te gaan rijden. Ze grijpt de handvaten beet en rolt met het ding over en weer. Helaas door het gepiep van de wielen wordt oma uit haar slaap gewekt. Mama trekt een boos gezicht naar Jamila en dan klinkt de stem van oma. 

“Dag lieve Jamila, wat fijn dat je mij komt bezoeken. Ik zie dat je mijn rollator al getest hebt. Die wielen hebben dringend nood aan een beetje smeerolie,” zegt oma guitig en ze glimlacht. 

“Oma, je bent wakker. Ik vind je kamer heel mooi,” zegt Jamila onomwonden. 

“Dankjewel lieverd. Het is hier heel aangenaam en het personeel is vriendelijk. Er is hier ook altijd wat te doen,” zegt oma. 

“Hoe bedoel je oma?”, vraagt Jamila. 

“Wel, zo was er deze ochtend een vrijwilliger die de krant kwam voorlezen. Dat is elke ochtend zo, nadien doen we enkele oefeningen voor de soepelheid van onze gewrichten. In de namiddag spelen we soms bingo of andere spelletjes voor ons geheugen,” antwoordt oma. 

“Mag je tv kijken zoveel je wil en mag je kiezen wanneer je gaat slapen?” vraagt Jamila. 

“Iedereen heeft een tv- toestel op zijn kamer en beslist wanneer ze gaan slapen. Het is hier geen gevangenis Jamila”, zegt oma, “al ben ik blij dat ik om negen uur naar mijn bed kan gaan.” 

“Ik moet ook om negen uur naar bed,” zegt Jamila met een zuur gezicht. 

“Dat is om je bestwil Jamila, anders kan je er ’s ochtends niet uit voor de school,” antwoordt mama kordaat. 

“Laten we samen in de cafetaria een koffie gaan drinken,” stelt papa voor. 

“Of een ijsje eten, dat kan ook,” steekt oma vrolijk bij. 

Jamila ziet het helemaal zitten en huppelt opgewekt de kamer uit. Alleen heeft ze Mister Willing laten liggen op oma’s bed en dat kan nog voor verrassingen zorgen, natuurlijk. 

Durven jullie het al raden wat er gaat gebeuren, lieve kinderen? Inderdaad…zo snel hij kon glipte hij de kamer uit, want Mister Willing is nieuwsgierig en is ook wel een beetje een deugniet. Zo gebeurde het, dat hij de gang door huppelde op zoek naar plezier. 

Eindelijk ben ik eens verzeild geraakt op een interessante plek, dacht Mister Willing. Hij genoot van zijn vrijheid en wou vandaag eens helemaal uit de bol gaan. Nou, als dat maar goed afloopt, lieve kinderen. Ik hou mijn hart vast om wat komen gaat…

Mister Willing stak zijn hoofd in een kamer en zag een oud dametje zitten in een rolstoel. Ze zat droevig voor zich uit te staren en merkte niet eens op dat er een konijn kwam binnengewandeld. 

“Hallo mevrouw, mag ik je even storen?”, vraagt Mister Willing. 

“Hé, een konijn dat kan praten. Ik denk, dat ik een pilletje teveel geslikt heb deze ochtend,” zegt de oudere vrouw. 

“Alle dieren kunnen praten mevrouw, als ze echt willen. Alleen luisteren de meeste mensen niet echt met hun hart, maar met hun oren,” legt het konijn uit.  

“Oh wat leuk, dan heb ik eindelijk eens bezoek, want ik voel me vaak eenzaam. Wil jij misschien met me gaan wandelen?”, vraagt de oude vrouw. 

“Superidee!”, gilt Mister Willing opgewonden en hij duwt de rolstoel meteen de kamer uit. Kijkt nog even of de kust veilig is en duwt dan de rolstoel de gang door, richting de lift. De liftdeuren gaan open en  het vrolijke duo gaat naar beneden tot op het gelijkvloers. Eenmaal daar aangekomen gaat de rolstoel naar de uitgang, zodat ze in de tuin kunnen gaan wandelen. Helaas is het weer een spelbreker, want een dikke plensbui dwarsboomt meteen de plannen van het duo. 

Zodoende moet onze Mister Willing op zoek naar een andere uitdaging. Hij denkt na en overloopt de bordjes die de verschillende plaatsen aanduiden. Bij het bordje met de schaar borrelt er een geweldig plan. 

“Is het lang geleden mevrouw dat u nog naar de kapper bent geweest?” ,vraagt Mister Willing lief aan de dame in de rolstoel. 

“Oh ja, dat is inderdaad lang geleden en dat zou ook wel leuk zijn met dit rotweer natuurlijk,” antwoordt ze enthousiast. 

“Nou prima, dan gaan we gelijk naar het kapsalon,” ,stelt het konijn voor. Helaas heeft de kapster vandaag een vrije dag, volgens het berichtje op de deur. 

Dit is echter geen probleem voor ons lief konijn, want hij ontpopt zich binnen de kortste keren tot een echte kapper. 

Eerst wast hij de haren van de dame aan de wasbak, om ze nadien te knippen. 

KNIP, KNAP, KNIP, doet de schaar.

Oei, als dat maar goed afloopt, lieve kinderen. 

De plukken haar vliegen in het rond en ons konijntje is zich aan het uitleven. De dame trekt er zich niet veel van aan en ziet een nieuwe haarstijl best wel zitten. Na het föhnen van de toch wel… korte haardos, spuit hij een wolkje haarlak om alles te fixeren. 

“Ziezo, het is prachtig geworden, nietwaar,” besluit het konijn en hij glundert bij het zien van de dame haar nieuwe look. 

De vrouw spiegelt zich en is verrukt met het resultaat. “Ik denk dat de andere dames me gaan na-apen met dit kapsel,” zegt ze overtuigd. 

Ondertussen zijn Jamila en haar familie reeds teruggekeerd naar oma’s kamer, nadat ze eerst gesmuld hadden van een lekker ijsje. 

De cafetaria oogde nu verlaten omdat iedereen terugging voor het avondeten dat opgediend werd op de kamer.  

Dus zag Mister Willing zijn kans schoon om nog meer kattenkwaad uit te halen. Zijn jullie nieuwsgierig naar wat hij nu gaat uitspoken? 

Wel, zo prijkte er op elke tafel een peper- en zoutsetje. 

Steevast elke middag krijgen de bewoners hun middagmaal opgediend in de eetzaal die ook meteen aan de cafetaria grenst. Mister Willing kroop op de tafels om de zoutpotjes met suiker te verwisselen. 

Oei, wat doet hij nu, lieve kinderen! Morgen gaat het gegarandeerd klachten regenen bij de kok, omdat de soep te zoet is. Jamila had hem nooit mogen achterlaten. Straks gebeuren er nog ongelukken.  

Mister Willing ik ga me boos maken en moet je tot mijn spijt op het matje roepen in dit verhaal, want het loopt nu stilaan de spuigaten uit.  

DIT MAG NIET HOOR MISTER WILLING!!!

JE MOET RESPECT HEBBEN VOOR OUDEREN!!!

Beste lezertjes, ons konijntje luistert niet naar mij en doet nog steeds verder. Dan moet ik Jamila er maar bijhalen. Ik denk dat zij misschien de enige is, die Mister Willing kan overtuigen om te stoppen met deze onzin. Want deze grap gaat anders verkeerd aflopen. 

Opeens komt Jamila de eetzaal ingelopen met een rood hoofd en gebalde vuisten. Ze lijkt kwaad te zijn. 

Luisteren jullie mee naar het einde van het spannende verhaal? 

“Mister Willing wat steek jij hier allemaal uit?”, roept Jamila boos. 

“Oh, ik dacht ik haal een leuk geintje uit met de oudjes. Ik dacht, laat ik de oudjes een poets bakken, zodat ze een beetje plezier hebben?”, antwoordt het konijn. 

“Neen hoor, dat mag niet. Plezier maken, doe je op een andere manier. Zoals bijvoorbeeld gezelschapspelletjes spelen, liedjes zingen of knutselen. Dat vinden oudere mensen leuk,” zegt Jamila vurig. 

“En een gratis kappersbeurt dan?”, vraagt het konijn met trillende stem. 

“Wat…hoe kom je daar nou bij? Laten we terug de suiker uit de potjes halen en ze opnieuw vullen met zout,” stelt Jamila voor. 

Wat betreft het vervolg van het verhaal, lieve lezertjes kan ik jullie meedelen dat Mister Willing zijn lesje wel geleerd had. Hij zou zoiets NOOIT meer doen. Want hij beseft nu dat oudere mensen kwetsbaar zijn, en een ongelukje snel gebeurd is. Daarom had hij samen met Jamila de eetzaal terug in orde gebracht en had hij beloofd om nooit meer het hazenpad te kiezen. Dat hij de oudere dame een gratis knipbeurt gegeven had, durfde hij nog niet op te biechten. 

Toen Jamila de volgende keer op bezoek ging naar het rusthuis, had oma een heel kort kapsel. Zou Mister Willing dan toch een nieuwe kapseltrend veroorzaakt hebben, vraag ik me dan af? 

In ieder geval loopt dit verhaal op zijn laatste regeltjes en daarom sluit ik af met een welterusten groet, lieve kinderen.