Mister Willing gaat naar school.

Het was Mister Willing al opgevallen dat Jamila niet in haar gewone doen was. 

Ze zat al een tijdje voor zich uit te staren in haar slaapkamer. Zittend op haar dekbed  van “Frozen” met een troosteloze blik die iets verraadde. 

Als er iets was waar Mister Willing niet tegen kon, dan was het dat zijn baasje ongelukkig was. 

“Jamila, waarom ben je zo droevig?”, vraagt Mister Willing die op het bed wipt om haar te troosten. 

“Hier, heb je mijn toets al gezien? Ik heb een onvoldoende voor rekenen,” zegt ze zwak. 

Mister Willing kijkt naar een grote 3 die in rode stift staat geschreven onder de rekensommetjes. Hij slaat zijn pootjes voor z’n knoopogen en wrijft er eens in. Dan kijkt hij voorzichtig opnieuw. 

“Oei Jamila, je bent gebuisd op rekenen!”, schreeuwt hij uit. 

“Sst. Straks hoort Jason ons nog en dan lacht hij me uit voor de rest van m’n kindertijd,” zegt Jamila geïrriteerd. 

“Weten mama en papa het al?”, fluistert Mister Willing.

Jamila schudt haar hoofd. “Ik durf het ze niet te vertellen, omdat ik hen niet wil teleurstellen,” zegt ze droevig en een traan rolt over haar wang. 

Mister Willing schuift een beetje dichter en legt dan liefdevol z’n kopje in haar schoot.

Ze streelt zijn hangoortjes en zucht. “Zeg me wat ik moet doen, want ik weet het niet meer.”

Opeens veert hij recht en kijkt haar aan met een wijze blik. “We zetten het cijfer 1 voor de 3.”

Jamila maakt zich boos en roept: “Ben je gek, 13 op 10. Dat gaat zeker niet opvallen, Mister Willing! Dat is bedrog,  dat komt toch uit en dan is het nog veel erger!”

Mister Willing zucht diep en zegt dan: “Misschien moet je het gewoon opbiechten aan mama en papa.”

Jamila knikt, maar in haar hart is ze bang, want het is de eerste keer dat ze slechte punten heeft.

Houden jullie van rekenen, lieve kinderen?

Hebben jullie ook al eens een minder goede toets gemaakt? Ja, vast en zeker. Iedereen trouwens en niemand is daar happig om. In ieder geval lieve kinderen, laten we teruggaan naar het verhaal, want ik denk dat Jamila haar stoute schoenen heeft aangetrokken.

Aarzelend gaat Jamila naar haar ouders toe, om ze op de hoogte te stellen van haar 3/10. Haar handjes zijn klam van de spanning en voorzichtig schuift ze de toets onder hun neus. Vader zet z’n leesbril op en kijkt dan naar mama die op haar beurt haar ogen laat glijden over de toets. 

‘Nou Jamila, ik weet dat je dit beter kan, lieve schat. Scheelt er iets, meisje? Was je die dag verstrooid of snel afgeleid misschien?” , vraagt mama bezorgd. 

Jamila trekt haar schouders op en staart dan wat verlegen naar de grond. 

“Weet je wat Jamila, probeer eens de rekensommen opnieuw te maken. Dan kan ik je helpen. Vind je dat goed?”, vraagt papa lief. 

Jamila knikt, neemt plaats aan de keukentafel en buigt zich over een leeg blad papier. Dan leest papa de oefeningen luidop voor en Jamila noteert ze. Zoals mama al vermoedde maakte ze alle oefeningen feilloos. 

Goed van Jamila nietwaar, lieve kinderen, deze keer had ze alle oefeningen juist! Jamila kreeg hierdoor terug wat meer zelfvertrouwen.  

De volgende dag ontwaakte Mister Willing met een plan. Hij wou dolgraag mee naar school met Jamila. Alleen zou Jamila zelf nooit toestaan dat hij meeging, dus moest hij het stiekem doen. Hij wachtte tot de kust veilig was, om dan ongezien in haar rugzak te glippen. 

Mister Willing hield zich stil gedurende de hele fietstocht naar school. Hij zat een beetje ongemakkelijk tussen het vieruurtje en twee mappen, maar dat had hij er voor over. 

Toen Jamila haar fiets in de fietsenstalling plaatste, hoorde hij hoe ze werd aangesproken door een hoge meisjesstem. Opeens werd de rugzak door elkaar geschud, alsof hij in een aardbeving zat. Mister Willing rilde door de opwinding en hoorde dan een licht gesnik. Hij begreep er niets van, en had er stilaan genoeg van om telkens een banaan in zijn knoopoog te voelen prikken. 

Door de toenemende geluiden vermoedde hij dat ze de klas binnengingen. 

De rugzak kwam bruusk op de harde grond terecht, hierdoor floepte de bovenste klep open en Mister Willing zag zo z’n kans om te ontsnappen. Hij sprong razendsnel eruit en verstopte zich achter een boekenkast, die achteraan in de klas stond. Van hieruit kon hij iedereen goed in de gaten houden. Hij keek naar de juf die voorlas uit een boek en zag dat haar goudblonde lokken schitterden in het zonlicht dat door de ramen kwam piepen. Ze was bloedmooi en had een warme, zachte stem die hem even deed wegdromen. Toen ging zijn blik naar Jamila die naast een meisje zat met een lange paardenstaart. Alle kinderen zaten verdiept met hun neus in het leerboek. Eigenlijk was naar school gaan behoorlijk saai, vond Mister Willing. Hij had moeite om zijn oogjes open te houden, totdat de juf recht veerde en naar het bord liep om iets op te schrijven. 

Mister Willing was terug aandachtig, maar werd opgeschrikt door een prop papier die gegooid werd naar Jamila’s hoofd. 

Dus… dat was de reden van Jamila’s slechte punten; ze werd gepest en durfde het niet te vertellen.  

Arme Jamila, dacht Mister Willing. Wat zou hij kunnen doen om het pesten te stoppen, lieve kinderen? 

Want pesten is helemaal niet leuk en mag absoluut niet!

Mister Willing hoorde gegiechel en zag hoe Jamila bespot werd door twee meisjes die drie rijen achter haar zaten. De ene had blonde krullen en de andere droeg een bril. Mister Willing was boos en droevig omwille van Jamila die het pesten al een tijdje verzwegen had. 

Opeens ging de schoolbel en brak de speeltijd aan. De kinderen stormden uit de klas. Mister Willing bleef nog even zitten, totdat ook de juf uit het lokaal verdween. Hij glipte de gang in die verlaten was en ging op onderzoek. 

Mister Willing, wat ben je van plan? 

Oh, ik ben zo benieuwd, jullie ook? 

Laten we snel teruggaan naar het verhaal….

Mister Willing huppelde door de gang en hield halt aan een brievenbus waar “Ideeën” op prijkte.  Hij bleef even staan en kreeg dan een briljant idee. 

Hij glipte snel de dichtstbijzijnde klas binnen, nam een blad papier uit een cursus en een pen. Hij dacht even na en begon toen ijverig te schrijven. Op de speelplaats stond Jamila eenzaam in een hoekje. Ze nam een hap van haar banaan, ondertussen hield ze haar klasgenoten in de gaten. Ze voelde zich zielig en in de steek gelaten door haar klasgenoten die plezier maakten. 

De bel rinkelde, de speeltijd was om en iedereen ging gehoorzaam in de rij staan wachten, alvorens naar binnen te gaan. 

Gelukkig was Mister Willing op tijd klaar met zijn brief. Hij huppelde naar de brievenbus en stak er de brief in. Snel maakte hij zich uit de voeten. Hij sprong terug het lokaal van Jamila binnen en kroop terug in de rugzak. Zijn missie was volbracht. 

Ik ben zo benieuwd wat er in de brief stond, lieve kinderen. Jullie ook?

Drie weken later zit Jamila ijverig op haar kamer te studeren, terwijl mama en papa in de keuken een druk gesprek voeren. Mister Willing, die staat gewoon te luistervinken en hoort iets dat hem blij stemt.

Luisteren jullie mee?

“Ik vind dat Jamila haar punten flink verbeterd zijn,” zegt mama opgewekt.

“Inderdaad schat, dat hebben we te danken aan die anonieme briefschrijver. Wie het ook mocht zijn, ik ben hem eeuwig dankbaar. Stel je voor, dit had serieus uit de hand kunnen lopen,” antwoordt papa. 

“Ik had helemaal de signalen niet opgemerkt bij Jamila. En jij?”, vroeg mama. 

“Neen, ik had nooit gedacht dat Jamila zo gepest werd. Dankzij de groepsgesprekken met de zorgleerkracht is het pesten gestopt en is de sfeer terug goed in de klas,” antwoordde papa. 

Mister Willing wist genoeg. 

Zijn plannetje was gelukt.

Hij was zo gelukkig dat hij razendsnel door de woonkamer liep en het wou uitschreeuwen van geluk, maar dan was hij verklikt. 

Eindelijk was Jamila terug gelukkig en ging ze terug goede punten hebben, dacht hij. 

De pestkoppen waren op de vingers getikt door het schoolhoofd die hun extra schoolwerk gegeven had. Hij gniffelde bij de gedachte alleen al. 

Mister Willing kreeg de speelgoedkoffer in de gaten en kreeg een drang om iets geks te doen. 

Mister Willing opende voorzichtig de koffer, die in de hoek van de woonkamer stond. Hij nam er de pop uit met het stekelig vlashaar en danste met haar in het rond. De tinnen soldaatjes kwamen piepen uit de rieten mand en genoten van het plezier. 

Er verscheen zelfs een glimlach op de pop haar gelaat. Mister Willing was al zijn charme aan het gebruiken om de pop haar hart te veroveren. De tinnen soldaatjes waren getuige van een mooi liefdesverklaring en gingen er zelfs van blozen toen Mister Willing de pop zacht kuste. 

Toen blies het Playmobilmannetje met de trompet kort “TEUT” om te verwittigen dat er gevaar dreigde.  

Mister Willing en de pop doken snel de rieten mand in. De tinnen soldaten bleven stokstijf staan en het Playmobilmannetje liet zijn trompetje vallen in de haast op het tapijt. 

Jamila kwam de woonkamer in en ging meteen naar de speelgoedkoffer. 

Ze raapte eerst het trompetje op en klikte het terug vast in het handje van het figuurtje. 

Toen opende ze het deksel van de rieten mand en zei: “Mister Willing, laten we gaan dansen, want ik ben zo blij dat mijn huiswerk klaar is.”  

Mister Willings hartje klopte dubbel van geluk, lieve kinderen. 

Jullie weten waarom, nietwaar. Hij is verliefd!  

Volgende keer vertel ik er meer over, maar nu is het bedtijd en gaan de oogjes dicht. 

Welterusten….